Ο Μωυσής αναρωτιέται γιατί το πόπολο προτιμά τις δέκα πληγές του Φαραώ;...

Οι κυβερνητικοί εκβιασμοί στους ανεμβολίαστους μαρτυρούν, αν μη τι άλλο, πανικό. Κι αυτό όχι μόνο για τις υγειονομικές και οικονομικές παρενέργειες που μπορεί να έχει ένα τέταρτο κύμα πανδημίας το φθινόπωρο, αλλά και γιατί τορπιλίζεται η μητσοτακική ονείρωξη για εκλογές το Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο. Μαρτυρά, όμως, και την κυβερνητική αποτυχία να πείσει, αποτυχία όμως που αφορά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που θεωρητικώς τουλάχιστον στηρίζουν τους εμβολιασμούς, αλλά και την αφερεγγυότητα των ΜΜΕ που έχει επιπτώσεις και στο εμβολιαστικό πρόγραμμα. Καλώς ή κακώς, οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα κόμματα και τα ΜΜΕ και γι' αυτό η ευθύνη δεν βαραίνει τόσο τους πολίτες όσο τα κόμματα και τα ΜΜΕ...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πειστικό από το παράδειγμα και σε αυτό χωλαίνει πολύ η κυβέρνηση. Δεν χρειάζεται να κάνω κάποια αναδρομή στον τελευταίο ενάμιση χρόνο για να το αποδείξω, δείτε απλώς τι συμβαίνει τώρα. Από τη μία καλλιεργεί ένα κλίμα πλήρους επιστροφής στην κανονικότητα- ακόμα και τις μάσκες βγάλαμε- κι από την άλλη απειλεί με τις δέκα πληγές τού Φαραώ όποιον δεν εμβολιαστεί... 

Ο Κ. Μητσοτάκης ίσως να πίστεψε ότι ο on camera εμβολιασμός κι επίδειξη του γυμνασμένου του στήθους θα ήταν αρκετά για να πειστεί το πόπολο να ακολουθήσει τον Μωυσή του. Φαίνεται, όμως, πως και τα δικά του έργα και ημέρες αποτρέπουν αρκετούς από το να τρυπηθούν...

Των οικιών ημών, όμως, εμπιπραμένων το πολιτικό μας σύστημα άδει σκανδαλολογία. Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που καταδιώκει τον πολιτικό, εν προκειμένω τον Νίκο Παππά, που έβαλε τους καναλάρχες να βάλουν βαθιά το χέρι στο τσέπη και η οποία θεωρεί πως είναι νόμιμο άρα και ηθικό στενός συνεργάτης τού τότε πρωθυπουργού- βλ. Σταύρος Παπασταύρου- να είναι δικηγόρος ιδιοκτητών οφσόρ εταιρειών και λογαριασμών. Είναι δυνατό όλα αυτά να δημιουργούν κλίμα εμπιστοσύνης, πολλώ δε μάλλον όταν ένας θεσμός με μεγάλη επιρροή, όπως είναι η εκκλησία, κλείνει το μάτι στο αντιεμβολιαστικό κίνημα; Μάλλον όχι, χωρίς ωστόσο αυτό να ξεπλένει τη δική μας ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Η ατομική ευθύνη δεν είναι μόνο άλλοθι, είναι και ζητούμενο... 

 

 
 

Οι εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο του 2019...Χαχαχα!

Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας το πιστεύει, κι ας το λέει δημοσίως, ότι ο Π. Καμμένος είναι κεντροδεξιός. Κι ο πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι ο υπουργός Άμυνας ήταν πάντοτε ακροδεξιός κι ότι το 2015 υπήρξε το αναγκαίο κακό για να σχηματιστεί μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπόγραψε το δικό του μνημόνιο, ήταν έντιμη η στάση Τσίπρα να μην αλλάξει τον κυβερνητικό εταίρο με τον οποίο είχε παλέψει το πρώτο εξάμηνο για μια καλύτερη συμφωνία με τους Θεσμούς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οφείλει η Αριστερά να ξεπλένει συνεχώς τους ΑΝΕΛ...

Η σύγκρουση κάποια στιγμή θα ερχόταν αφού οι δύο άνδρες εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους. Το ερώτημα είναι, ωστόσο, αν έχουν ήδη συμφωνήσει για εκλογές το Μάιο, που είναι το πιθανότερο σενάριο, ή αν ο Π. Καμμένος μπροστά στην πολιτική του επιβίωση είναι διατεθειμένος να ρίξει την κυβέρνηση νωρίτερα δίχως να ειδοποιήσει το Μαξίμου. Και τα δύο ισχύουν, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται, αφού και η συμφωνία υπάρχει, αλλά κι ο Π. Καμμένος είναι απρόβλεπτος...

Όπως κι αν έχει, τη χώρα δεν θα έπρεπε να απσχολούν τα παιχνιδάκια Τσίπρα- Καμμένου την ώρα που απαιτείται η ανοικοδόμησή της. Γι' αυτό και είναι προτιμότερο να πάμε σε εκλογές όσο το δυνατό συντομότερα παρά να αιωρείται επί μήνες το φάντασμα της εκλογολογίας με ευθύνη και των κυβερνώντων...

Κι αν ο Αλ. Τσίπρας θέλει να ανακοινώσει κάποια φιλολαϊκά μέτρα πριν διαλύσει τη Βουλή, ας τα ανακοινώσει μια ώρα αρχύτερα μαζί με την ημερομηνία των εκλογών. Είναι πιο έντιμο από το να κοροϊδεύει πως οι κάλπες θα στηθούν τον ερχόμενο Οκτώβριο...

Εκλογές στην Ελλάδα: παροχές, υποσχέσεις, λάσπη, πατριδοκαπηλία...

Όχι ότι χρειαζόμαστε πολλά παραδείγματα για να βεβαιωθούμε για την ανωριμότητα της ελληνικής δημοκρατίας, αλλά οπωσδήποτε το ότι κουβεντιάζουμε για το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές από την επαύριο των προηγούμενων λέει πολλά. Μιας κι από τον Οκτώβριο θα συζητείται στη Βουλή η Συνταγματική Αναθεώρηση- αν δεν μας προλάβουν τα γεγονότα- μήπως θα ήταν ουσιαστικό να προστεθεί και μια διάταξη για την υποχρεωτικότητα της τετραετίας ούτως ώστε η πολιτική και κατά συνέπεια κοινωνική και οικονομική σταθερότητα να μην εξαρτώνται από τα μικροκομματικά παιχνίδια;...

Δημοκρατικοί πολίτες δεν διαμορφώνονται όταν αποφασίζουν για τα κοινά κάθε τέσσερα χρόνια ή, έστω, κάθε φορά που διεξάγονται πρόωρες εκλογές. Απαιτείται συνεχής τριβή με τη λήψη αποφάσεων, που απαιτεί πιο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες...

Κι αν η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει το θάρρος να ξεκινήσει μια τέτοια μεταρρύθμιση, ας μας δίνει τουλάχιστον τη δυνατότητα όταν ψηφίζουμε να το κάνουμε δίχως να μας μπερδεύει. Σε αυτό το πλαίσιο κάθε εκλογική διαδικασία- βουλευτικές, ευρωεκλογές, τοπικές εκλογές- πρέπει να διεξάγεται σε διαφορετική ημερομηνία ώστε οι ψηφοφόροι να επικεντρώνουν τη σκέψη τους σε πολύ συγκεκριμένες διακυβεύσεις κι όχι να πολυδιασπάται ώστε κάποιοι να γλιτώσουν την εκλογική συντριβή εκεί που τους καίει περισσότερο, στη Βουλή δηλαδή...

Όπως κι αν έχει, η χώρα έχει μπει σε μια μακρόσυρτη προεκλογική περίοδο η οποία θα περιλαμβάνει όλα όσα μας έχουν συνηθίσει τα πολιτικά κόμματα στο παρελθόν: παροχές, υποσχέσεις, λάσπη, πατριδοκαπηλία είναι μερικά μόνο από τα πατροπαράδοτα "εδέσματα" που θα σερβιριστούν στο πόπολο, το οποίο από την πλευρά του ευχαρίστως θα τα καταναλώσει ελλείψει και σοβαρών εναλλακτικών λύσεων. Η δημοκρατία- ανέκδοτο σε νέες θλιβερές περιπέτειες στη χώρα που ναι μεν τη γέννησε, αλλά της άλλαξε την πίστη...

Καταλαμβάνοντας την κοινή λογική...

Κάποτε ο Γιάννης Δραγασάκης είχε υποστηρίξει πως η ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ θα προκύψει βίαια. Κι αυτό γίνεται σήμερα! Αν, μάλιστα, κάποιος είχε κάποια αμφιβολία δεν έχει παρά να κοιτάξει πώς αντιδρά το εσωκομματικό κατεστημένο σε οποιοδήποτε άνοιγμα προχωρά το κυβερνών κόμμα στην κοινωνία και δεν το μαντρώνει στο 3% παλιότερων εκλογικών αναμετρήσεων, το οποίο ωστόσο το καθηλώνει σε μια νοοτροπία που έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα. Ορισμένοι στην Κουμουνδούρου αδυνατούν ακόμα να καταλάβουν πως δεν ανήκουν σε μια παράταξη διαμαρτυρίας- συμπύκνωση τάσεων, αλλά σε ένα κόμμα που ασκεί εξουσία, με όποιους συμβιβασμούς αυτή συνεπάγεται, και το οποίο καλείται τον Οκτώβριο στο συνέδριό του να ανοίξει τις πόρτες του στους ψηφοφόρους του αντί να περιχαρακώνεται σε φέουδα ...

Σε αυτό το πλαίσιο, η άκριτη υποστήριξη κάθε κατάληψης μαρτυρά ασυγχώρητο ψευτοϊδεαλισμό, ο οποίος ωστόσο έρχεται σε σύγκρουση κατ' εξοχήν με τα ταξικά συμφέροντα που καλείται η Αριστερά να υπηρετήσει. Ακόμα, για παράδειγμα, κι αν ιδρύονταν ιδιωτικά πανεπιστήμια, η δημόσια δωρεάν παιδεία δεν θα βαλλόταν από μια τέτοια συνταγματική αναθεώρηση, αλλά από την αδυναμία τής συντεταγμένης πολιτείας να προσφέρει τη δυνατότητα στους πολίτες να σπουδάσουν δίχως να φοβούνται πως εγκυμονείται ο κίνδυνος απώλειας του εξάμηνου από άσκοπες καταλήψεις αργόσχολων φοιτητοπατέρων...

Ας υποθέσουμε πως η επανάληψη της δίκης για το φουσκωμένο έλλειμμα του 2009 καταλήξει στην καταδίκη τού τότε επικεφαλής τής ΕΛΣΤΑΤ. Ναι μεν θα επιβεβαιώνεται ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θέλησε να φανεί μεγαλύτερο το κατόρθωμά της για μείωσή του, ωστόσο δεν εξηγεί τους λόγους για τους οποίους έφτασε το έλλειμμα σε τόσο μεγάλο ύψος έτσι κι αλλιώς, το οποίο οφείλεται σε διαχρονικές παθογένειες τις οποίες δεν θελήσαμε να κοιτάξουμε κατάματα, πόσω μάλλον να τις αντιμετωπίσουμε. Ακόμα, άλλωστε, κι αν διαγραφεί αύριο διά μαγείας το χρέος, θα γυρίσουμε πάραυτα σε αυτό αν η επαναστατικότητά μας αρχίζει και τελειώνει σε μια κατάληψη δημόσιου χώρου και δεν βγει παραέξω, προκειμένου η άρνηση των πάντων να μετατραπεί σε κατάφαση όσων υπηρετούν το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης από όπου κι αν προέρχεται...