Για τη δεξιά ανά τον κόσμο, γι' αυτούς που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ευφημιστικώς "φιλήσυχους, συντηρητικούς νοικοκυραίους", η πρόληψη από το να γίνει κάποιος εγκληματίας κι ο σωφρονισμός του αν τελικώς γίνει αποτελούν έννοιες αδιανόητες. Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, άλλωστε, και μόνο το να αποτελείς μέρος μιας μειονότητας- αλλοδαπός, για παράδειγμα, ομοφυλόφιλος, ακόμα και ροκάς- αρκεί για να έχεις αυξημένες πιθανότητες για να εγκληματήσεις. Στο φαντασιακό τους η κλοπή μικροαντικειμένων από μία βίλα έχει μεγαλύτερη ηθική απαξία από την υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος μόνο και μόνο γιατί το πρώτο γίνεται με κουκούλες ενώ το δεύτερο φορώντας λευκά, ολοκάθαρα κολάρα...
Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς ποινές για παραβίαση των κανόνων της, η κλιμάκωση των οποίων πρέπει να είναι αναλογική τής βαρύτητας του διαπραχθέντος αδικήματος. Ομοίως, ωστόσο, δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη κοινωνία που να μην προλαμβάνει το κακό στηρίζοντας τα πιο αδύναμα μέλη της και ψυχικώς και οικονομικώς ούτε που να αποκλείει το ενδεχόμενο της συγχώρεσης.
Γι' αυτό και τα ισόβια, πολλώ δε μάλλον η θανατική ποινή, θα έπρεπε να είχαν αποκλειστεί εδώ και δεκαετίες από τη νομική ορολογία και τη λαϊκή παραφιλολογία. Αν κάποιος θελήσει να δολοφονήσει δεν θα κρατηθεί γιατί θα φοβηθεί πως θα μείνει στη φυλακή μέχρι το τέλος των ημερών του κι όχι για 20 ή 25 χρόνια.
Όποιος πιστεύει ότι το έγκλημα λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο και υποθάλπει στον όχλο τέτοιου είδους αντιλήψεις αποτελεί εξίσου εχθρό τής κοινωνικής συνοχής με έναν εγκληματία. Αν θεωρήσουμε πως κι ο ποινικός λαϊκισμός δεν είναι έγκλημα από μόνο του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου