Στον παράδεισο σερβίρουν καλαμάρι με μάνγκο μόνο αν έχεις παλέψει γι' αυτό στη Γη...

 

Στην Ψωροκώσταινα ο κομπλεξισμός κι ο σουσουδισμός πάνε σύννεφο. Κι αυτό ισχύει και για τους Αριστερούς και για τους δεξιούς. Αν, συνεπώς, η Λ. Κλείτου αισθάνθηκε πως το καλαμάρι με μάνγκο που παράγγειλε δεν αναλογούσε στα χρήματα που ξόδεψε για να το καταβροχθίσει καλά έκανε και το δημοσιοποίησε. Όλοι μας το ίδιο πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να είμαστε σωστοί καταναλωτές, είτε πρόκειται για αστακομακαρονάδα είτε για παϊδάκια...

Ούτε, φυσικά, έχουμε δικαίωμα να αποφασίζουμε πώς θα αξιοποιεί κάποιος άλλος τα χρήματά του, αν και δικαιούμαστε να ρωτάμε πώς τα απόκτησε. Το πιο προβληματικό, ωστόσο, με την ανάρτηση Κλείτου βρίσκεται κυρίως στις δικές της αναρτήσεις που την ακολούθησαν και οι οποίες ξεμπρόστιασαν τη λογική με την οποία κινείται η, τρομάρα της, μεγαλοαστική τάξη τής χώρας μας. Αυτή, δηλαδή, της ξιπασιάς που δεν βασίζεται στην αξία και η οποία θα μπορούσε εν μέρει να δικαιολογηθεί, αλλά στο εύκολο χρήμα που προήλθε από την οικογενειοκρατία και τη διαπλοκή με την εξουσία...

Η εργατική τάξη δεν θα πάει στον παράδεισο γιατί της αξίζει, σαν να είναι κάποια μετά θάνατον δικαίωσή της για όσα έχει τραβήξει επί γης. Θα πάει μόνο αν τον διεκδικήσει και σίγουρα όχι αν αντιμετωπίζει νόμους, όπως αυτός του Κ. Χατζηδάκη για τις απλήρωτες υπερωρίες και την κατάργηση του οκτάωρου, σαν δώρα. Κι αυτή η κοινωνία δεν θα ειρηνεύσει ποτέ ή, για την ακρίβεια, δεν πρέπει να ειρηνεύσει μέχρι να μπορούν να διαλέγουν ανάμεσα στο πιτόγυρο και στο καλαμάρι με μάνγκο όλοι όσοι εργάζονται το ίδιο και με τους ίδιους όρους...