Όταν κρατάς όλο το δίκιο για τον εαυτό σου ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ...

Ο κύκλος τής βίας, της οποιασδήποτε βίας, δεν θα κλείσει ποτέ αν το τελευταίο θύμα της, ή ακόμα και το μόνιμο θύμα της, δεν πάρει τη γενναία απόφαση να τον κλείσει. Το οφθαλμός αντί οφθαλμού μπορεί να διαρκέσει για πάντα αν κάποιος δεν πει "ως εδώ" και δεν προσπαθήσει να βρει άλλους τρόπους για να λύσει τα προβλήματά του. Το ίδιο ισχύει και για το Παλαιστινιακό, με τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους να εξακολουθούν να αποτελούν θύματα διευθετήσεων πάνω στο χάρτη που έγιναν από μεγάλες δυνάμεις με κοντόφθαλμη λογική και ιδιοτελή συμφέροντα...

Σπανίως σε μία σύγκρουση έχουν και τα δύο μέρη το ίδιο ποσοστό δίκιου με το μέρος τους. Ομοίως και στο Παλαιστινιακό είναι φανερό ότι αυτοί που δεν έχουν κράτος και υφίστανται συνεχείς διώξεις κι εποικισμούς, οι Παλαιστίνιοι δηλαδή, δικαιούνται περισσότερα κι από τη διεθνή κοινότητα από αυτά που έχουν λάβει μέχρι τώρα. Το να απαντάς, άλλωστε, με ρουκέτες στον πετροπόλεμο δεν συνιστά σε καμία περίπτωση αναλογική χρήση βίας για αμυντικούς σκοπούς. Το Ισραήλ, ωστόσο, και για ιστορικούς λόγους, είναι λογικό να αισθάνεται ανασφαλές όντας περικυκλωμένο από λιγότερο ή περισσότερο εχθρικά προς την ύπαρξή του κράτη...

Σε μια περιοχή όπου κατά καιρούς ειρηνοποιοί έχουν δολοφονηθεί από τα χέρια φανατικών δεν προξενεί εντύπωση που δεν βρίσκονται εν αφθονία ηγεσίες και πολιτικοί που θα υψώσουν κλάδο ελαίας αντί για όπλα. Όσο, όμως, στην αραβική και στην ισραηλινή κοινωνία ο "απέναντι" δεν ιδωθεί με ανθρώπινα κι όχι με διαβολικά χαρακτηριστικά και δεν αναγνωριστεί το κομμάτι τού δίκιου που του αναλογεί το Μεσανατολικό θα βρίσκεται πάντα εκεί για να διχάζει. Κι αυτό ας το έχουμε κι εμείς υπόψη μας στις διαφορές μας με την Τουρκία...