Για την μητέρα μου, στο εδώ και στο αλλού, στο τίποτα και στα πάντα...

Στο εδώ και στο αλλού η απόσταση δεν μετριέται σε χιλιόμετρα.

Είναι πιο μακριά από όσο αισθάνεσαι, είναι πιο σιμά από όσο υπολογίζεται.

Τα καλοκαίρια ξημερώνουν πενθώντας τη χαμένη άνοιξη.

Ό,τι θα έπρεπε να συμβεί στο φως χάνεται με την πρώτη ηλιαχτίδα της επόμενης ημέρας.

Ό,τι θα όφειλε να ξεχαστεί στο σκοτάδι βγάζει ρίζες και φουντώνει στη σιωπή.

Θρηνητική ακολουθία να εντοπίζει την ουτοπία στο εφικτό, το όνειρο να ορίζει το χρόνο στα δικά του μέτρα.

Στο εδώ και στο αλλού η καρδιά ταξιδεύει σε δυο σώματα, στο φθαρτό και στο αθάνατο, στο αμαρτάνον εξακολουθητικώς και στο αμόλυντο διαχρονικώς.

Το φθινόπωρο καρτερά τη σειρά του, ύστατο ανάχωμα στο χειμώνα της ανεπάρκειας.

Ό,τι θα μπορούσε να κερδηθεί είναι ήδη κερδισμένο.

Ό,τι θα εδύνατο να χαθεί είναι ήδη χαμένο.

Χορό στήνουν οι νεκροί πάνω στα λείψανα των ζωντανών, με βήματα γοργά για να προλάβουν το τραγούδι πριν το εγκαταλείψει η μουσική.

Στο εδώ και στο αλλού σβήνουν τα σύνορα κι όρκο δίνουν να μην χαραχθούν ποτέ ξανά.

Οι φύλακες αποσύρονται, τα όπλα θάβονται, τα χιτώνια ξηλώνονται.

Ό,τι κρατούσες φυλαγμένο βγαίνει ξανά στο φως κι ό,τι πίστεψες πεθαμένο στέκεται πάλι ορθό.

Ό,τι γεννιέται έστω και μια φορά δεν χάνεται ούτε με χίλιους θανάτους.

Όσα η αγάπη έζησε δεν επιστρέφονται κι όσα η ζωή στέρησε δεν λησμονιούνται.

Στο εδώ και στο αλλού, στο τίποτα και στα πάντα...