Μάθε παιδί μου γράμματα, αλλά και να είσαι πολίτης...

Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί στα σοβαρά πως η γνώση δεν είναι δύναμη και πως αν έχεις μάθει κάτι μια φορά στη ζωή σου, δεν χρειάζεται να το εξελίσσεις; Το γηράσκω αεί διδασκόμενος δεν είναι απλώς ένα ευφυολόγημα, είναι και μια πολύ θετική στάση ζωής. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως ιδίως στην Ελλάδα εστιάζουμε στην απόκτηση χαρτιών που επιβεβαιώνουν χρήσιμες ή μη γνώσεις παρά στην ουσία τής εκπαιδευτικής διαδικασίας, η οποία είναι άσχετη με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά...

Δεν ισχυρίζομαι πως όσοι κάνουν διδακτορικό είναι τεμπέληδες που δεν θέλουν να εργαστούν, όπως ισχυρίζεται ο οικονομικός σύμβουλος Μητσοτάκη. Άλλωστε, σε ποια αγορά εργασίας να βγει ένας νέος, ιδίως τώρα που του λένε ότι θα δουλεύει τζάμπα υπερωρίες για το αφεντικό του; Ούτε μπορεί να είναι το μέλλον μας ανειδίκευτα εργατικά χέρια που απλώς θα πατάνε τα κουμπιά τής τεχνητής νοημοσύνης και της ρομποτικής. Κάτι τέτοιο θα επρόκειτο για δυστοπία...

Από την άλλη, όμως, περισσεύουν τα άχρηστα πτυχία πάνω σε σπουδές που δεν έχουν αντικείμενο εργασίας ή που δεν πιστοποιούν πραγματικές γνώσεις ουσίας παρά μόνο γνώσεις για να περνάς εξετάσεις. Φυσικά κι ο καθένας πρέπει να μπορεί να σπουδάζει ό,τι επιθυμεί και βρίσκεται μέσα στις δυνατότητές του. 

Θα ήταν, όμως, πολύ πιο χρήσιμο να μην αντιμετωπίζαμε και την εκπαίδευση ως ένδειξη κοινωνικού πρεστίζ, αλλά ως βήμα για την τελείωσή μας ως πολίτες που γνωρίζουν, αμφισβητούν και προτείνουν. Τέτοιου είδους πολίτες, όμως, είναι άχρηστοι για το κομματικό μας σύστημα, δεξιό, κεντρώο κι αριστερό...