Στη δημοκρατία δεν ταιριάζει η σιωπή...

Το Τρύπιο Ευρώ, ύστερα από αναφορά αγνώστου ή αγνώστων, κρίθηκε απαγορευμένο από το facebook γιατί το περιεχόμενό του προσβάλλει τους κανόνες δεοντολογίας τού συγκεκριμένου μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Δεν ισχυρίζομαι πως όσα γράφονται σε αυτό τον ιστότοπο συνιστούν το απαύγασμα της απόλυτης αλήθειας και σοφίας ούτε αρνούμαι πως σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να παρεκτράπην σε χαρακτηρισμούς κι απόψεις. 

Μπορώ, ωστόσο, να σας διαβεβαιώσω ότι από το Δεκέμβριο του 2008, όταν και δημιουργήθηκε το Τρύπιο Ευρώ, μέχρι και σήμερα δεν έγραψα ποτέ τίποτα καθ' υπαγόρευση γιατί με εκβίασαν ή και με χρημάτισαν ακόμα για να το γράψω. Κι επιτρέψτε μου την οίηση να θεωρώ πως το περιεχόμενό του είναι πολύ πιο σοβαρό από την πολλή σαβούρα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο...

Δεν εισηγούμαι τη λογοκρισία στα πρωινάδικα, στα ριάλιτι σόου ή σε οποιοδήποτε άλλο σκουπίδι με τα οποία πλημμυρίζει ο δημόσιος χώρος. Σε μια δημοκρατία όλα τα λουλούδια πρέπει να μπορούν να ανθίζουν, ακόμα κι όταν είναι τσουκνίδες. 

Ούτε υποστηρίζω πως ο δημόσιος λόγος δεν μπορεί να γίνεται εμπρηστικός και υποκινητής ακόμα κι εγκλημάτων. Στη δημοκρατία, ωστόσο, δεν ταιριάζει η σιωπή κι οφείλει να είναι ανεκτική απέναντι και στις φωνές που τη μισούν και τα εργαλεία της να είναι διαθέσιμα ακόμα και σε αυτές. Σε διαφορετική περίπτωση, η αξιοποίηση όπλων τυραννικών καθεστώτων δεν αγιάζει τα μέσα αλλά υπονομεύει το σκοπό...

Και στα θέματα ελευθεροτυπίας δεν είναι απαραίτητη η κοινωνική ενσυναίσθηση ώστε να μπορεί να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε τις συνέπειες της παραβίασης του δικαιώματος της ελευθερίας τής έκφρασης. Σήμερα το θύμα ήμουν εγώ, χθες κάποιο άλλος, αύριο ένας τρίτος. Και είναι κρίμα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χωρίς να το επιδιώκουν στις "ιδρυτικές πράξεις" τους έδωσαν φωνή στο μέσο πολίτη να εκφραστεί και για τα ζητήματα που αφορούν άμεσα τη ζωή του να κατρακυλούν στο επίπεδο ενός σοβιετικού γραφειοκράτη που με μια στάμπα απαγορεύει ή επιτρέπει αναλόγως με τα κέφια του. 

Αν το συνηθίσουμε, νομιμοποιώντας το με την ανοχή μας, τότε χάνουμε μια ακόμα ευκαιρία απεμπλοκής μας από τη μιντιακή εξάρτηση. Κι όσο κι αν πιστεύουμε ενδεχομένως το αντίθετο, ηττημένη δεν θα είναι η συκοφαντία αλλά η ιερή ιδιότητά μας του πολίτη...