Το άχρωμο είναι το σωστό χρώμα των αρμών της εξουσίας...

Η ηθική τού συστήματος και των εκπροσώπων του είναι εύπλαστη, προσαρμόζεται σε κάθε δυσκολία που ανακύπτει για τα συμφέροντά του και προστατεύει ο ένας τον άλλο ως αδερφός. Όταν, για παράδειγμα, πρόκειται για τις αρχειοθετήσεις Γεωργιάδη- Αβραμόπουλου η δικαιοσύνη είναι σαν το ιερό δισκοπότηρο κι όποιος την κρίνει είναι ένοχος εγκλήματος καθοσιώσεως. Όταν, όμως, πρόκειται για τον Δ. Λιγνάδη, τότε η δικαιοσύνη γίνεται αντικείμενο έντονης επίκρισης, σε βαθμό "ξεπλύματος" ακόμα και κατά συρροή βιαστών...

Ιερές αγελάδες δεν υπάρχουν σε αυτή τη ζωή, παρά μόνο εκείνες που εμείς τους δίνουμε αυτήν την ιδιότητα προκειμένου, κατά βάση, να εξυπηρετούμε προσωπικές μας σκοπιμότητες. Συνεπώς, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μένει εκτός κριτικής κι όποιος το κάνει οφείλει να προσέχει να μην χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά γιατί τότε κινδυνεύει με το μεγαλύτερο των αμαρτημάτων, αυτό της υποκρισίας. Ιδίως όταν κάποιοι ξεπλένονται μολονότι έχουν βρεθεί εκατοντάδες χιλιάδες "αδιευκρίνιστα" ευρώ στους λογαριασμούς τους ή έχουν εκμεταλλευτεί την θέση τους για να καταστρέψουν ζωές...

Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν είναι να αλλάξουν κυρίαρχο οι αρμοί τής εξουσίας κι από "γαλάζιοι" ή "πράσινοι" να γίνουν "κόκκινοι" ούτε το ίδιο να συμβεί με τη δομή τής δημόσιας διοίκησης. Προφανώς και πρέπει να απενεργοποιηθούν θύλακες παραεξουσίας, αλλά εν έτει 2022 το αίτημα για αξιοκρατία δεν μπορεί πλέον να θεωρείται ουτοπικό. Ιδίως μια προοδευτική κυβέρνηση οφείλει να το έχει προμετωπίδα των πολιτικών της αντί να σχεδιάζει πώς τη δεύτερη φορά δεν θα έχει μόνο την κυβέρνηση, αλλά και την εξουσία...