Θανατική ποινή στον Δράκοντα...

Ο υφυπουργός Αθλητισμού είχε περάσει πριν μερικούς μήνες νομοσχέδιο με το οποίο αυστηροποιούσε τη νομοθεσία για την οπαδική βία. "Παραδόξως", δεν απέτρεψε τη δολοφονία τού νεαρού Άλκη. Φταίει το νομοσχέδιο γι' αυτό; Όχι, απλώς ήταν άχρηστο, όπως άχρηστο είναι οτιδήποτε νομοθετείται με βάση την θεματολογία των δελτίων ειδήσεων και τη δίψα τού πόπολου για αίμα στην αρένα κι όχι ύστερα από βαθιά μελέτη των αιτιών που γεννούν και συντηρούν ένα κοινωνικό πρόβλημα, εν προκειμένω το χουλιγκανισμό...

Μπορεί στην Ελλάδα και στην ΕΕ γενικότερα να έχει καταργηθεί, και σωστά, η θανατική ποινή, ισχύει όμως σε άλλες χώρες τού κόσμου, ακόμα και σε κάποιες που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε "πολιτισμένες" δίχως να έχουμε πατήσει ποτέ το πόδι μας σε αυτές, όπως οι ΗΠΑ. Έχει εκλείψει, άραγε, η βαριά εγκληματικότητα σε αυτά τα κράτη, με το σκεπτικό πως η αποτροπή είναι το κύριο επιχείρημα των θιασωτών των δρακόντειων νόμων; Όχι βεβαίως. Στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού μάλιστα, που τόσο λατρεύουν οι νεοφιλελέδες, μπάτσοι σκοτώνουν ακόμα μαύρους μόνο και μόνο γιατί είναι μαύροι...

Πώς μπορεί, συνεπώς, αυτή ιδίως η κυβέρνηση, η οποία είναι επιχορηγούμενη από ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων, να συμβάλει στην καταπολέμηση της οπαδικής βίας; Γι' αυτό καταφεύγει μονίμως στην επικοινωνία και στην προπαγάνδα μέχρι να αποδειχθούν τα μέτρα της αναποτελεσματικά και να πάρει άλλα εξίσου ατελέσφορα. Κι όταν, μάλιστα, η οπαδική βία συνδέεται με την ακροδεξιά βία οργανώσεων που πρωτοστάτησαν και στα συλλαλητήρια κατά τής Συμφωνίας των Πρεσπών τότε θα πρέπει να θεωρούμε αδύνατο να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνδέει κράτος και παρακράτος από μια κυβέρνηση που αξιοποιεί ως δεξαμενή ψηφοφόρων και τη σαπίλα...