Το κράτος δεν εκβιάζεται, εκβιάζει δολοφονία...

Το Μαξίμου με ανακοίνωσή του κάλεσε τον Κουφοντίνα να προσφύγει στη δικαιοσύνη για ένα δικαίωμα το οποίο, στην ίδια ανακοίνωση, υποστηρίζει πως δεν έχει, την ίδια ώρα που η απερίγραπτη Σ. Νικολάου δεν δίνει στην δικηγόρο του τις απαραίτητες διοικητικές πράξεις για να μπορέσει να προσφύγει στη δικαιοσύνη! Θα ήταν πολύ πιο έντιμος ο Κ. Μητσοτάκης αν απλώς μας έλεγε πως θέλει νεκρό τον δολοφόνο τής 17Ν και, μάλιστα, όχι για λόγους οικογενειακής εκδίκησης αλλά γιατί κρίνει πως αυτό τον συμφέρει πολιτικώς. Η αποφασιστικότητά του σε αυτήν την, ουσιαστικώς, δολοφονία εκ προθέσεως του Μαξίμου εκτιμά πως θα του αποφέρει κομματικά οφέλη, θα συσπειρώσει το συντηρητικό ακροατήριο, τους κυρ Παντελήδες νοικοκυραίους, θα απομακρύνει τη συζήτηση από τον Δ. Λιγνάδη και την τραγική διαχείριση της πανδημίας, θα προκαλέσει κοινωνικές αναταράξεις κι ο πρωθυπουργός θα αυτοπαρουσιαστεί ως εγγυητής τής σταθερότητας...

"Το κράτος δεν εκβιάζεται" είναι η μόνιμη επωδός των περισσότερων στη ΝΔ, όπως επιτάσσει το non paper που τους έχει διανεμηθεί από το Μαξίμου. Στην πραγματικότητα, όμως, το κράτος τής ΝΔ εκβιάζει τον θάνατο ενός δολοφόνου αδιαφορώντας πλήρως για την ηρωοποίησή του από εκείνους που είναι πολύ μικροί σε ηλικία για να θυμούνται τη δράση τής 17Ν, ανοίγοντας πιθανόν ένα νέο κύκλο βίας, παρόμοιο ή και χειρότερο με των Δεκεμβριανών τού 2008... 

Όπως αποδείχθηκε και με το σκάνδαλο Λιγνάδη, ο Κ. Μητσοτάκης, ως μια φτηνή απομίμηση της έτσι κι αλλιώς αποκρουστικής Θάτσερ, έχει επιλέξει να φαίνεται αλάνθαστος στο λαό του, πως κυβερνά με σιδηρά πυγμή και δίχως υποχωρήσεις ακόμα κι όταν ο δρόμος που έχει διαλέξει είναι ολοφάνερα λανθασμένος. Του το επισημαίνουν όσοι φιλελεύθεροι στη ΝΔ δεν έχουν χάσει τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό, αλλά μάλλον ο πρωθυπουργός έχει πετάξει το φρένο και βρίσκεται ήδη στην κατηφόρα...

Η Ελλάδα ζει τη δυστυχία να διαθέτει έναν επικίνδυνο για τη δημοκρατία πρωθυπουργό. Οι πρωθυπουργοί, ωστόσο, εύκολα αλλάζουν όταν υπάρχει ένα εκλογικό σώμα που αντιστέκεται σθεναρώς στην αυταρχικότητα. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως ιδίως σήμερα, ύστερα κι από τη δεκαετή περιπέτεια των μνημονίων και την αποτυχία τής Αριστεράς να τα σκίσει με ένα νόμο κι ένα άρθρο στο χρόνο που το υποσχέθηκε, αυτό το εκλογικό σώμα έχει εθιστεί στο φόβο και στην ιδεοληπτική κλειστοφοβία. 

Οτιδήποτε του παρουσιάζεται ως απειλή το εισπράττει ακριβώς με αυτόν τον τρόπο κι άνθρωποι όπως ο Κουφοντίνας, που έτσι κι αλλιώς απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν αγγελούδια, προσφέρουν στη φαύλη εξουσία το απαραίτητο άλλοθι προκειμένου να επιβάλλει τη δύναμή της χρησιμοποιώντας και κρατική βία. Ο Κ. Μητσοτάκης κάποια στιγμή, εύχομαι λίαν συντόμως, θα φύγει. Θα έχει αφήσει, ωστόσο, πίσω του έναν ιδεολογικό μιθριδατισμό που θα χρειαστεί πολύ καιρό για να μεταλλαχθεί σε κάτι ευγενέστερο από το σκοταδισμό...