Η πτώση του Ικαρου...

Στο λεξικό τού νεοφιλελεύθερου η αγανάκτηση απέναντι στην κοινωνική αδικία έχει μία πολύ απλή εξήγηση: πρόκειται για το φθόνο των τεμπέληδων μετριοτήτων που επειδή δεν έχουν το ταλέντο και την εργατικότητα των πλούσιων τους φθονούν κι απαιτούν μερίδιο από τον πλούτο τους που δεν το αξίζουν. Και μέσα σε ένα διεστραμμένο νιτσεϊσμό έχουν αποδώσει στους εαυτούς τους χαρακτηριστικά υπεράνθρωπου που δεν τους αναλογούν και με αυτά δικαιολογούν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία κρίνουν τις δικές τους πράξεις και των άλλων...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ούτε ανέμελος ούτε αφελής. Αν πίστευε ότι με το κορονοπάρτι προσέβαλλε την πλειονότητα των Ελλήνων που μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους από τις έξι το απόγευμα και πάλι θα πήγαινε, αλλά με τη μέγιστη δυνατή μυστικότητα και υπό την ανοχή των συμβατικών μίντια. Όπως και στην Πάρνηθα, όμως, έτσι και στην Ικαρία ο πρωθυπουργός μας θεωρεί πως εκείνος, λόγω θέσης και, κυρίως, λόγω ονόματος και οικονομικού πρεστίζ, δικαιούται απολαύσεις που για τους πολλούς είναι απαγορευμένες. Ο ίδιος άνθρωπος που μας απειλούσε πριν μερικές εβδομάδες πως θα μας αύξανε το πρόστιμο στα 500 ευρώ αν δεν ήμασταν υπεύθυνοι έχει καταστήσει την ανευθυνότητα προσωπικό του trademark και ντρέπεται γι' αυτό μόνο όταν του το επισημαίνουν οι δημοσκοπήσεις...

Η πρωθυπουργική αλαζονεία δεν αφορά μόνο τη στήλη των παραπολιτικών. Συνιστά το modus operandi μιας κυβέρνησης που έχει πιστέψει το ίδιο της το δημοσκοπικό ψέμα, που εκτιμά πως θα εξουσιάζει για πάντα και γι' αυτό μπορεί να κάνει ό,τι θέλει δίχως να λαμβάνει κανέναν υπόψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια που Κεραμέως- Χρυσοχοΐδης θεωρούν τόσο τέλειο ώστε δεν έκαναν δεκτή ούτε μια πρόταση κομμάτων και φορέων κι ας έχει ξεσηκωθεί η πανεπιστημιακή κοινότητα. Όπως, όμως, προηγούμενοι πρωθυπουργοί έτσι κι ο Κ. Μητσοτάκης θα μάθει με το σκληρό τρόπο πως sic transit gloria mundis, πως όταν πιστέψεις ότι είσαι άτρωτος τότε είναι που γίνεσαι περισσότερο ευάλωτος...