Η τέχνη δεν αγιάζει τα μέσα...

Αν δείτε στο δρόμο έναν άντρα να φοράει φούστα, να έχει τα μαλλιά του βαμμένα μπλε και το πρόσωπό του γεμάτο μακιγιάζ στην καλύτερη περίπτωση θα γελάσετε μαζί του και στη χειρότερη θα του ασκήσετε μπούλινγκ ή και σωματική βία. Αν, πάλι, δείτε στο δρόμο έναν διάσημο- ιδίως αν είστε και θαυμαστής του- ντυμένο και βαμμένο με τον ίδιο τρόπο θα εξυμνήσετε το "ανεπανάληπτο, πρωτοποριακό, αυθεντικό" στιλ του, το οποίο γρονθοκοπεί τον κομφορμισμό και μένει διαχρονικό γιατί υπερβαίνει τις νόρμες. Γενικότερα, αν είσαι διάσημος μπορείς να λες και να κάνεις τα πάντα και οι υπόλοιποι να τα δικαιολογούν γιατί, απλούστατα, είσαι διάσημος...

Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία τού θεάτρου ή του κινηματογράφου και οι πρωταγωνιστές της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μιλήσουν με ειλικρίνεια, έχουν να διηγηθούν πολλές ιστορίες για ηθοποιούς ή σκηνοθέτες- θρύλους, οι οποίοι ήταν τύραννοι στις συνεργασίες τους. Ο εύσχημος τρόπος για να ειπωθεί είναι πως ήταν απαιτητικοί, αλλά στην πραγματικότητα έφταναν έως και σε εγκληματικές πράξεις. Θυμάστε, για παράδειγμα, την καταγγελία τής Μ. Σνάιντερ πως ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι κι ο Μάρλον Μπράντο ήταν ηθικός και φυσικός αυτουργός αντιστοίχως βιασμού της στο "Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι"...

Ο Μπερτολούτσι ήταν σπουδαίος σκηνοθέτης, ο Μπράντο ανυπέρβλητος ηθοποιός και η ταινία τους ένα αριστούργημα. Είχαν το δικαίωμα, ωστόσο, να διαπράξουν ένα έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου στο όνομα της τέχνης; 

Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι, γιατί όσο κι αν όλοι μας αναζητούμε στη μυθοπλασία μια διαφυγή από την καθημερινότητά μας, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, πολλώ δε μάλλον ένα έγκλημα. Γι' αυτό κι όσο σπουδαίος καλλιτέχνης κι αν είναι κάποιος, οφείλει πρώτος εκείνος να θυμάται πως δεν είναι και θεός ώστε να συμπεριφέρεται σε ανθρώπους, έστω κατώτερου ταλέντου από τον ίδιο, σαν να είναι μαριονέτες τις οποίες μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο όνομα του μεγαλείου του. Ως καλλιτέχνης θα παραμείνει μεγάλος, ως άνθρωπος όμως θα μείνει μικρός, ελάχιστος...