Οι διάσημοι έχουν πάθη, οι άσημοι διαστροφές...

Η δημοκρατία είναι αγαθό, αλλά δεν είναι το ύψιστο των αγαθών. Αν ήταν, θα έπρεπε οι πολλοί να αποφασίζουν κυριολεκτικώς για τα πάντα, όπως για παράδειγμα για το αν θα πληρώνουν φόρους ή αν θα πρέπει να κάψουμε ζωντανή την Ρ. Πισπιρίγκου. Όσοι, όμως, έχουμε ξεπεράσει το μεσαίωνα εντός μας αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορεί να είναι όλα τα ζητήματα αντικείμενο δημοψηφίσματος, ιδίως όταν το εκλογικό σώμα δεν αποτελείται κυρίως από πολίτες, αλλά από ένα λούμπεν εν δυνάμει όχλο. Σε αυτό το πλαίσιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή οι στοιχειώδεις πόροι για τη διακυβέρνηση μιας χώρας έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από την άποψη των πολλών, όσο ελιτίστικο κι αν διαβάζεται αυτό από ορισμένους...

Είμαστε όλοι μας θύματα του ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού με τον οποίο ανατρεφόμαστε εκόντες άκοντες. Θεωρούμε, και πολύ σωστά βεβαίως, τρομακτικό μια μητέρα να σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά είμαστε πολύ πιο ανεκτικοί στην εκμετάλλευση ανώτερης ιεραρχικής θέσης, όπως στην περίπτωση Λιγνάδη- Φιλιππίδη, για την ικανοποίηση σεξουαλικών ορέξεων, όπως βεβαίως και στα πάθη των πλούσιων και διάσημων σε σχέση με τα αντίστοιχα του προλεταριάτου. Γι' αυτό και στην Ευελπίδων βρίζουμε την Πισπιρίγκου, αλλά όχι τον Δ. Λιγνάδη και τον Π. Φιλιππίδη...

Θα ήμασταν, συνεπώς, μια πολύ πιο συνεκτική κοινωνία αν εφαρμόζαμε τα ίδια ηθικά στάνταρ σε όλα τα μέλη της, δίχως εξαιρέσεις, ιδίως μάλιστα όταν αυτές οι εξαιρέσεις υπαγορεύονται από όρους δημόσιας προβολής. Πολύ φοβάμαι πως αν μια διάσημη μητέρα σκότωνε τα παιδιά της θα ήμασταν πολύ πιο διαλλακτικοί μαζί της και θα βρίσκαμε πολύ περισσότερα ελαφρυντικά από αυτά που είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε στην Πισπιρίγκου. Κι αυτό το αμάρτημα, το αμάρτημα της υποκρισίας δηλαδή, είναι άκρως ιουδαιοχριστιανικό αλλά δεν μας αρέσει να το αναγνωρίζουμε ως τέτοιο γιατί κανένας μας δεν το έχει αποφύγει...