Το τάγμα του Αζόρ...

Όταν η στάση σου στην εξωτερική πολιτική είναι η άκριτη υιοθέτηση της τακτικής και στρατηγικής των ΗΠΑ, ούτε καν της Ευρώπης, ήταν αναπόφευκτο στο να φτάσουμε να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων ένας Ουκρανός νεοναζί, μερικά χρόνια μετά την εκδίωξη της εγχώριας σποράς τους. Αυτοί που στέκονται με τη σωστή πλευρά τής Ιστορίας μόνο όταν τυγχάνει να στέκεται στην ίδια και η Ουάσιγκτον κι αγωνίζονται για αρχές κι αξίες στην Ουκρανία, αλλά στέλνουν πάτριοτ για να ενισχύσουν το θεοκρατικό καθεστώς τής Σαουδικής Αραβίας μπορεί να οδηγήσουν την Ελλάδα σε νέα εθνική τραγωδία αν τους επιτραπεί να κυβερνήσουν για έναν ακόμα χρόνο. Έτσι κι αλλιώς το αργότερο το 2023 θα έρθει το δίκαιο τέλος τους και το ξέρουν και οι ίδιοι...

Επίσης γνωρίζουν ότι έχουν ξεμείνει από επιχειρήματα, γι' αυτό κι επιμένουν να κατηγορούν όσους εναντιωνόμαστε στην αντίληψη της χώρας ως προκεχωρημένου φυλακίου τής Δύσης, στην υιοθέτηση του δόγματος Παπάγου, στο να είμαστε με δυο λόγια το κουταβάκι των ΗΠΑ πως στηρίζουμε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Το να βλέπεις μόνο το άσπρο και το μαύρο είναι πάθηση και σε καμία περίπτωση προτέρημα στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Υπενθυμίζω, άλλωστε, πως η Ελλάδα δεν είχε στείλει απλώς στρατιωτικό υλικό αλλά εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία το 1919, αυτό ωστόσο δεν απότρεψε τις μεγάλες δυνάμεις από το να μας αφήσουν αβοήθητους στη Μικρά Ασία, με τις γνωστές συνέπειες για το μικρασιατικό ελληνισμό...

Την ίδια ώρα, εξάλλου, που γκρεμίζουμε τα τείχη για τους Αμερικανούς υπουργούς που έρχονται στην αποικία τους, στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού κάνουν στρατιωτικές μπίζνες με την Τουρκία, ακυρώνουν τον EastMed και, φυσικά, ούτε κουβέντα σύγκρισης της ρωσικής εισβολής με την τουρκική στην Κύπρο το 1974. Όπως θα τραγουδούσε και η Δ. Βανδή, τους τα δώσαμε όλα και μείναμε στον άσο κι ακόμα χειρότερα. Γιατί, όπως και πριν έναν αιώνα, κάναμε τη Ρωσία και δικό μας εχθρό. Κι αυτό δεν είναι η σωστή πλευρά τής Ιστορίας, είναι η τραγική της...