Στάμνες σπάζουν και στα ένδοξα Παρίσια...

Έχουν περάσει ακριβώς 20 χρόνια από την πρώτη φορά που η γαλλική ακροδεξιά πέρασε στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών, αλλά από τότε το μόνο που έχει πετύχει η πρώην αποικιακή δύναμη είναι να μην την εγκαταστήσει στο μέγαρο των Ηλισίων Πεδίων. Κατά τα άλλα, δύο δεκαετίες τώρα οι εθνικιστικές, μισαλλόδοξες ιδέες της καλά κρατούν σε μια χωρά που οι μισοί κάτοικοί της θέλουν την Λε Πεν για πρόεδρο, αλλά και τους μαύρους ποδοσφαιριστές της να σηκώνουν Παγκόσμια Κύπελλα για την τρικολόρ. Δεν αποδέχομαι το σοβινισμό έτσι κι αλλιώς, αλλά ο σοβινισμός με δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι ακόμα πιο επικίνδυνος...

Αν μη τι άλλο, πάντως, στην Ελλάδα είμαστε μαθημένοι στο παραλογισμό. Γιατί τι άλλο από παραλογισμός είναι, για παράδειγμα, να φοβάται ο Μ. Βορίδης την επικράτηση της ακροδεξιάς στη Γαλλία; Είναι σαν να τρέμει ο λύκος μήπως και πληγωθούν τα πρόβατα που θα κατασπαράξει εισβάλοντας στη στάνη... 

Ας αναλογιστεί, ωστόσο, και η πολυδιαιρεμένη γαλλική Αριστερά τις ευθύνες της για το ότι το Εθνικό Μέτωπο έχει πρωταγωνιστικότερο ρόλο από την ίδια. Αντί ο Ζ. Λ. Μελανσόν, για παράδειγμα, να ασχολείται με την αποπομπή τού ΣΥΡΙΖΑ από την Ευρωπαϊκή Αριστερά ίσως θα έπρεπε να επικεντρωθεί στη σύμπτυξη δυνάμεων και με αυτούς που δεν τα βρίσκει σε όλα, αλλά συμφωνεί σε πολλά. Κι αυτό, βεβαίως, έχει εφαρμογή και στο κομμάτι τής ελληνικής Αριστεράς που αναζητά ακόμα και τα πταίσματα των συντρόφων της για να τους αποκλείει αντί να ενωθεί για να αποκτήσει ισχυρότερη φωνή...

Δεν συμμερίζομαι τη βεβαιότητα πολλών ότι ο Εμ. Μακρόν θα είναι ο νικητής των εκλογών. Κι αυτό όχι μόνο γιατί όταν η στάμνα πηγαίνει πολλές φορές στη βρύση κάποια στιγμή θα σπάσει, αλλά και γιατί είναι άγνωστο πόσοι από τους ψηφοφόρους τής Αριστεράς συγκλονίζονται από ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και δεν την επιλέγουν γιατί την θεωρούν "απλώς" ως μια ακόμα αντισυστημική δύναμη. Γιατί αν όσοι ψήφισαν Αριστερά στον πρώτο γύρο το έπραξαν στέλνοντας ένα μήνυμα στο κατεστημένο, μάλλον προς την Λε Πεν θα στραφούν, ως λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, παρά στον "Μανώλη". Έτσι κι αλλιώς, αν γυρίσεις το φασισμό από την άλλη όψη του, το νεοφιλελευθερισμό θα δεις...