Μήπως δεν υπήρχαν και πριν τη διεύρυνση άεργα κομματόσκυλα που πληρώνονταν από τους Έλληνες φορολογούμενους για να κάνουν καφενειακές συζητήσεις σε κομματικά γραφεία; Ή, μήπως, κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 3% δεν υπήρχαν ρεμπεσκέδες που χώνονταν σε δημόσιες θεσούλες για να κάνουν επανάσταση εκ του ασφαλούς; Περισσεύουν, συνεπώς, τα ηθικόμετρα και τα αριστερόμετρα από εκείνους που πιστεύουν ότι είναι άγιοι μόνο και μόνο γιατί στα νιάτα τους κρεμούσαν αφίσες τού Τσε κι όχι του Ανδρ. Παπανδρέου...
Τα προτάγματα της Αριστεράς για κοινωνική δικαιοσύνη, δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου αποτελούν αιτήματα που έχει ή θα έπρεπε να έχει και η κοινωνική πλειοψηφία. Επομένως, δεν υπάρχει κανένας λόγος κι ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε μια κεντρώα "σούπα"...
Αυτό που χρειάζεται, ωστόσο, είναι οι προτάσεις του να μην χαρακτηρίζονται από τον ξύλινο, δογματικό σταλινισμό τού ΚΚΕ ή από το ρομαντικό ουτοπισμό τού ΜέΡΑ 25. Βρισκόμαστε σε ένα σκληρό, διεθνές καπιταλιστικό περιβάλλον και συνεπώς οι συμβιβασμοί θα είναι αναγκαστικώς περισσότεροι από όσους θέλουμε όσοι πιστεύουμε στο σοσιαλισμό με δημοκρατία κι ελευθερίες. Δεν χρειαζόμαστε νέες ψευδαισθήσεις α λα 2015...
Βαρίδια δεν είναι ούτε οι συριζαίοι τού 3% ούτε οι συριζαίοι τού 33%. Βαρίδια είναι όσοι θεωρούν τους άλλους βαρίδια, από όποια πλευρά κι αν προέρχονται. Κι αν η προσωπολατρία δεν οδηγεί πουθενά, το ίδιο ισχύει και με τη λογοδοσία τού προέδρου για το οτιδήποτε...
Ο αρχηγός πρέπει να λογοδοτεί, αλλά και να διαθέτει κι ελευθερία κινήσεων, ιδίως σε πολύ ρευστές πολιτικές περιόδους όπως η σημερινή. Και το κυριότερο, ο πραγματικός πολιτικός αντίπαλος είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η ακροδεξιά που εκπροσωπούνται στην Ελλάδα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το βλέμμα μας στη μπάλα, επομένως, για να μην τη χάσουμε. Για μια ακόμα φορά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου