Η ακροδεξιά είναι μητριά του λαϊκισμού, όχι γεννήτορας...

Από τη στιγμή που εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ ο κόσμος μας έχει μπει για τα καλά στη σφαίρα τού ότι όλα μπορεί να γίνουν και στην πολιτική. Ποιος ξέρει, αν την επόμενη φορά η ακροδεξιά στη Γαλλία κατεβάσει ως υποψήφιο ένα φρέσκο πρόσωπο σε σχέση με την πολυκαιρισμένη Λε Πεν, ενδεχομένως το ιστορικό ατύχημα να μην αποτραπεί ξανά. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την Ελλάδα, έστω κι αν ένα σημαντικό κομμάτι τής ακροδεξιάς είναι ενσωματωμένο στο, υποτίθεται, κεντροδεξιό κόμμα...

Η απανταχού ακροδεξιά στηρίζει την ύπαρξή της στο λαϊκισμό. Δεν είναι, όμως, η ακροδεξιά που τον γεννά, αλλά οι συστημικές πολιτικές που κάνουν τους μικρομεσαίους φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Αν, για παράδειγμα, στην Ελλάδα η πλειονότητα των πολιτών απολάμβανε μια καλοπληρωμένη δουλειά υπό αξιοπρεπέστατες συνθήκες, πόσοι θα πίστευαν ότι έρχονται οι ξένοι και μας κλέβουν δουλειές; Πηγή όλων των δεινών είναι η αδικία, που ο καθένας την αντιλαμβάνεται ή την αντιπαλεύει με διαφορετικό τρόπο. Κι εκεί ακριβώς εμφιλοχωρούν τόσο οι επαναστάτες όσο και οι αγύρτες...

Όταν στην κυβέρνησή σου έχεις απολογητές τής δικτατορίας των συνταγματαρχών, είναι λογικό στο μήνυμά σου να μιλάς για το λαϊκισμό κι όχι για το φασισμό. Κι όταν, την ίδια ώρα, εξακολουθείς να καλύπτεις ένα καρτέλ μαυραγοριτών τής ενέργειας είναι επίσης φυσικό να δαιμονοποιείς το σοσιαλισμό, συντασσόμενος με τη βαρβαρότητα. Μόνο που η δίκαιη κατάρρευσή σου αποδεικνύει ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ καιρό, ιδίως όταν διαθέτεις μιντιακή υπεροπλία, αλλά την κοινωνική πλειοψηφία για πάντα είναι αδύνατο...