Λαϊκισμός είναι οι άλλοι...

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει απόλυτο δίκιο να θεωρεί το λαϊκισμό σοβαρότατο πρόβλημα για τις δημοκρατίες μας. Αν το έλεγε εν είδει αυτοκριτικής θα το θεωρούσα μια πολύ γενναία όσο κι ασυνήθιστη κίνηση εκ μέρους του. Όχι, όμως, ο πρωθυπουργός δεν απευθυνόταν στον εαυτό του, αλλά στους πολιτικούς του αντιπάλους, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πόσο λίγος είναι κι ως πολιτικός κι ως άνθρωπος...

Υπενθυμίζω ότι μιλάμε για τον δημόσιο άνδρα που δήλωνε δημοσίως πως ο Αλέξης Τσίπρας αντάλλαξε τις συντάξεις με τη Μακεδονία και υπογείως έστελνε ανθρώπους του να πουν στον Ζόραν Ζάεφ να μην υπογράψει τη Συμφωνία των Πρεσπών για να το κάνει μαζί του όταν θα γινόταν πρωθυπουργός. Και είναι, βεβαίως, ο άνθρωπος που υποσχόταν στη μεσαία τάξη πως θα την απαλλάξει από τα φορολογικά της βάρη για να νομοθετεί τα τρία τελευταία χρόνια με το μυαλό και την καρδιά του στους έχοντες και κατέχοντες. Και, φυσικά, φοβάται για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία αυτός που κυβερνά με Βορίδη- Γεωργιάδη- Πλεύρη...

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 δεν έπασχε από λαϊκισμό, αλλά από άγνοια και βολονταρισμό. Είχε τον ενθουσιασμό, αλλά όχι και την εμπειρία για να τα βάλει με έναν παγιωμένο μηχανισμό εξουσίας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό που είχε φροντίσει να δημιουργήσει ισχυρή ζώνη άμυνας. Ο Κ. Μητσοτάκης, ωστόσο, δεν δικαιούται να επικαλείται ούτε άγνοια για το πώς λειτουργεί η εξουσία- την γνωρίζει από τότε που ήταν έξι μηνών πολιτικός εξόριστος στο Παρίσι- ούτε, βεβαίως, έχει διάθεση να προστατεύσει τα συμφέροντα των μικρομεσαίων. 

Γιατί αν τα προστατεύσει θα πρέπει να τα βάλει με τους δικούς του, το μεγάλο κεφάλαιο που κομμάτι του είναι κι ο ίδιος. Γι' αυτό κι ακόμα μετρά τα υπερκέρδη τού καρτέλ τής ενέργειας, λες και προσπαθεί να λύσει το θεώρημα του Φερμά. Γιατί όποιος δεν θέλει να ζυμώσει για τους πολλούς δέκα ημέρες (πολύ περισσότερες εν προκειμένω) κοσκινίζει για τους λίγους...