Η δυσανεξία στην κριτική χτυπά και τα αριστερά στομάχια...

Σε ποιον ανάμεσά μας αρέσει να ακούει πράγματα που δεν τον τιμούν, ανεξαρτήτως αν αυτός που του τα λέει το κάνει από αγάπη ή από φιλική διάθεση; Αυτός ο δυσάρεστος τύπος που όταν βρέχει δεν ισχυρίζεται πως έχει λιακάδα είναι ο ιδεότυπος του δημοσιογράφου. Κι αυτός ο δυσάρεστος τύπος δεν είναι αρεστός σε κανένα δημόσιο πρόσωπο, είτε ανήκει στη δεξιά είτε στο κέντρο είτε στην Αριστερά...

Θα ήμουν αφελέστατος αν έπεφτα από τα σύννεφα που αυτή η κυβέρνηση διώκει δημοσιογράφους για κακουργήματα- μην μου πείτε πως η δικαστική εξουσία είναι αδέσμευτη γιατί θα αποδημήσω από τα γέλια- ή παρακολουθεί με υπερσύγχρονα τεχνολογικά μέσα δημοσιογράφους που ερευνούν τη διαπλοκή της με τραπεζικά συμφέροντα. Το καθεστώς Μητσοτάκη είναι συνώνυμο του παρακράτους, στο οποίο έτσι κι αλλιώς ειδικεύεται διαχρονικά η ελληνική δεξιά... 

Το ότι υπάρχουν ακόμα ΜΜΕ που του ασκούν κριτική συνιστά από μόνο του γενναιότητα που δεν απέχει και πολύ από την παρόμοια γενναιότητα ΜΜΕ στην Τουρκία, στη Ρωσία ή στην Ουγγαρία. Γι' αυτό και οι δημοκρατικοί πολίτες τούς είμαστε υπόχρεοι...

Η δυσανεξία, ωστόσο, στην αντίθετη άποψη χτυπά και τα αριστερά στομάχια. Κι αν είναι αλήθεια ότι έχουν υποφέρει από πολλά ύπουλα χτυπήματα, ωστόσο αυτό σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί και τη δική τους απέχθεια στην κριτική που τους γίνεται και η οποία δεν είναι πάντοτε άδικη ή υποβολιμαία. Όποιος, όμως, υπογράφει, τρόπον τινά, συμβόλαιο με τη δημοσιότητα είναι υποχρεωμένος και να αποδέχεται την επίκριση κι όχι μόνο τα προνόμια σε χρήμα και δόξα. Εκτός αν έχει αυτοχριστεί αλάνθαστος οπότε η περίπτωσή του θα έπρεπε να εξετάζεται υπό διαφορετικό πρίσμα, αυτό που οι ψυχίατροι ενδεχομένως να αποκαλούσαν ψευδαίσθηση μεγαλείου...