Η ακροδεξιά είναι μητριά του λαϊκισμού, όχι γεννήτορας...

Από τη στιγμή που εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ ο κόσμος μας έχει μπει για τα καλά στη σφαίρα τού ότι όλα μπορεί να γίνουν και στην πολιτική. Ποιος ξέρει, αν την επόμενη φορά η ακροδεξιά στη Γαλλία κατεβάσει ως υποψήφιο ένα φρέσκο πρόσωπο σε σχέση με την πολυκαιρισμένη Λε Πεν, ενδεχομένως το ιστορικό ατύχημα να μην αποτραπεί ξανά. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την Ελλάδα, έστω κι αν ένα σημαντικό κομμάτι τής ακροδεξιάς είναι ενσωματωμένο στο, υποτίθεται, κεντροδεξιό κόμμα...

Η απανταχού ακροδεξιά στηρίζει την ύπαρξή της στο λαϊκισμό. Δεν είναι, όμως, η ακροδεξιά που τον γεννά, αλλά οι συστημικές πολιτικές που κάνουν τους μικρομεσαίους φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Αν, για παράδειγμα, στην Ελλάδα η πλειονότητα των πολιτών απολάμβανε μια καλοπληρωμένη δουλειά υπό αξιοπρεπέστατες συνθήκες, πόσοι θα πίστευαν ότι έρχονται οι ξένοι και μας κλέβουν δουλειές; Πηγή όλων των δεινών είναι η αδικία, που ο καθένας την αντιλαμβάνεται ή την αντιπαλεύει με διαφορετικό τρόπο. Κι εκεί ακριβώς εμφιλοχωρούν τόσο οι επαναστάτες όσο και οι αγύρτες...

Όταν στην κυβέρνησή σου έχεις απολογητές τής δικτατορίας των συνταγματαρχών, είναι λογικό στο μήνυμά σου να μιλάς για το λαϊκισμό κι όχι για το φασισμό. Κι όταν, την ίδια ώρα, εξακολουθείς να καλύπτεις ένα καρτέλ μαυραγοριτών τής ενέργειας είναι επίσης φυσικό να δαιμονοποιείς το σοσιαλισμό, συντασσόμενος με τη βαρβαρότητα. Μόνο που η δίκαιη κατάρρευσή σου αποδεικνύει ότι μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ καιρό, ιδίως όταν διαθέτεις μιντιακή υπεροπλία, αλλά την κοινωνική πλειοψηφία για πάντα είναι αδύνατο...

 

 
 

Στάμνες σπάζουν και στα ένδοξα Παρίσια...

Έχουν περάσει ακριβώς 20 χρόνια από την πρώτη φορά που η γαλλική ακροδεξιά πέρασε στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών, αλλά από τότε το μόνο που έχει πετύχει η πρώην αποικιακή δύναμη είναι να μην την εγκαταστήσει στο μέγαρο των Ηλισίων Πεδίων. Κατά τα άλλα, δύο δεκαετίες τώρα οι εθνικιστικές, μισαλλόδοξες ιδέες της καλά κρατούν σε μια χωρά που οι μισοί κάτοικοί της θέλουν την Λε Πεν για πρόεδρο, αλλά και τους μαύρους ποδοσφαιριστές της να σηκώνουν Παγκόσμια Κύπελλα για την τρικολόρ. Δεν αποδέχομαι το σοβινισμό έτσι κι αλλιώς, αλλά ο σοβινισμός με δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι ακόμα πιο επικίνδυνος...

Αν μη τι άλλο, πάντως, στην Ελλάδα είμαστε μαθημένοι στο παραλογισμό. Γιατί τι άλλο από παραλογισμός είναι, για παράδειγμα, να φοβάται ο Μ. Βορίδης την επικράτηση της ακροδεξιάς στη Γαλλία; Είναι σαν να τρέμει ο λύκος μήπως και πληγωθούν τα πρόβατα που θα κατασπαράξει εισβάλοντας στη στάνη... 

Ας αναλογιστεί, ωστόσο, και η πολυδιαιρεμένη γαλλική Αριστερά τις ευθύνες της για το ότι το Εθνικό Μέτωπο έχει πρωταγωνιστικότερο ρόλο από την ίδια. Αντί ο Ζ. Λ. Μελανσόν, για παράδειγμα, να ασχολείται με την αποπομπή τού ΣΥΡΙΖΑ από την Ευρωπαϊκή Αριστερά ίσως θα έπρεπε να επικεντρωθεί στη σύμπτυξη δυνάμεων και με αυτούς που δεν τα βρίσκει σε όλα, αλλά συμφωνεί σε πολλά. Κι αυτό, βεβαίως, έχει εφαρμογή και στο κομμάτι τής ελληνικής Αριστεράς που αναζητά ακόμα και τα πταίσματα των συντρόφων της για να τους αποκλείει αντί να ενωθεί για να αποκτήσει ισχυρότερη φωνή...

Δεν συμμερίζομαι τη βεβαιότητα πολλών ότι ο Εμ. Μακρόν θα είναι ο νικητής των εκλογών. Κι αυτό όχι μόνο γιατί όταν η στάμνα πηγαίνει πολλές φορές στη βρύση κάποια στιγμή θα σπάσει, αλλά και γιατί είναι άγνωστο πόσοι από τους ψηφοφόρους τής Αριστεράς συγκλονίζονται από ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και δεν την επιλέγουν γιατί την θεωρούν "απλώς" ως μια ακόμα αντισυστημική δύναμη. Γιατί αν όσοι ψήφισαν Αριστερά στον πρώτο γύρο το έπραξαν στέλνοντας ένα μήνυμα στο κατεστημένο, μάλλον προς την Λε Πεν θα στραφούν, ως λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο, παρά στον "Μανώλη". Έτσι κι αλλιώς, αν γυρίσεις το φασισμό από την άλλη όψη του, το νεοφιλελευθερισμό θα δεις...

 
 

Δεν είναι όλοι οι κομμουνιστές ναζί...

Υπάρχει αριστερός φασισμός; Φυσικά και υπάρχει. Για να μην πάτε μακριά, όσοι έζησαν μεταπολεμικώς στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση και στο ανατολικό μπλοκ μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν. Όταν η αντίληψή σου είναι πως οι ιδέες σου συνιστούν την απόλυτη αλήθεια, όσο ουμανιστικές κι αν είναι, και πάνω σε αυτήν την ψευδαίσθηση δικαιολογείς κάθε είδους αντιμετώπιση συνανθρώπων σου ως υπανθρώπων τότε δεν διαφέρεις σε τίποτα, στην πραγματικότητα, από εκείνους που έχτισαν τα Άουσβιτς και τα Νταχάου. Δεν εξισώνω τον κομμουνισμό με το ναζισμό, εξισώνω όμως όσους δολοφονούν ή βασανίζουν ή φυλακίζουν με την πεποίθηση ότι είναι οι αποκλειστικοί κλειδοκράτορες της αλήθειας...

Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όποιον επιθυμεί να του ανήκει. Δεν έχει επινοηθεί ακόμα η μονάδα μέτρησης ούτε το εργαλείο καταμέτρησης της αγάπης τού καθενός μας για την ελευθερία, τη δημοκρατία ή το σοσιαλισμό. Προφανώς δεν το έχουν επινοήσει και οι αριστεροί τής ανευθυνότητας, οι οποίοι συγχέουν τη δειλία τους να πέσουν στη φωτιά και να πάρουν αποφάσεις με ιδεολογική καθαρότητα κι εντιμότητα... 

Όσοι προπηλακίζουν ή γενικότερα βιαιοπραγούν στο όνομα εμπνευσμένων ιστορικών στιγμών βαυκαλιζόμενοι τους μοναδικούς τίμιους και καθαρούς δεν διαφέρουν στη φιλοσοφία τους από εκείνους που κατέστρεφαν τα καταστήματα Εβραίων στη ναζιστική Γερμανία. Όλοι τους κινητροδοτούνται από το μίσος και το μίσος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρείται ανθρωπιστικό...

Το να έχει, εξάλλου, κανείς σήμερα τις ίδιες ιδέες που είχε και πριν 48 χρόνια δεν τον κάνει εξ ορισμού αξιοθαύμαστο. Αν έχεις μετακινηθεί γιατί οι πειρασμοί ήταν πολλοί και η σάρκα σου αδύναμη, τότε να σου κάνουμε κριτική. 

Αν, όμως, το έχεις πράξει για να μην καταλήξεις μουσείο τού εαυτού σου, που θα έλεγε κι ο Μπρεχτ, ή γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι τη ζωή σαν ένα βάλτο τότε κανένας αμούστακος ψευδοεπαναστάτης δεν έχει το δικαίωμα να σε κρίνει, ακόμα και με τη δικαιολογημένη αυστηρότητα της νεότητας. Στον εαυτό μας, άλλωστε, απολογούμαστε όλοι μας κι όσοι θέλουν να παριστάνουν τους δικαστές ας σπουδάσουν νομικά και ύστερα ας δώσουν τις εξετάσεις εισαγωγής στο δικαστικό σώμα. Οι υπόλοιποι ας απευθυνθούν σε κάποιον ψυχίατρο μήπως και τους βοηθήσει... 

 

Αν οι χιτλερικοί έμπαιναν στη φυλακή το '44 η Ελλάδα δεν θα είχε γνωρίσει τη Χρυσή Αυγή...

Την επομένη τής απελευθέρωσης από τους Γερμανούς οι δωσίλογοι όχι μόνο δεν πήγαν στη φυλακή, αλλά κι αξιοποιήθηκαν από τους βρετανοαμερικανούς προκειμένου να ανασχεθεί ο κομμουνιστικός "κίνδυνος". Κι έχουν το θράσος ακόμα και σήμερα οι απόγονοί τους να μιλούν για εγκλήματα του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, που ήταν το μόνο που επιχείρησε να απονείμει δικαιοσύνη με τον τρόπο που απονεμόταν σε πολεμική περίοδο και που άξιζε σε εκείνους που πρόδωσαν την πατρίδα τους για να συμπορευτούν με το ναζισμό και το φασισμό. Γι' αυτό, πέρα από όλους τους άλλους λόγους, και είναι ιστορική η 22η Οκτωβρίου, αφού είναι η πρώτη φορά σε αυτήν τη χώρα που καταλήγουν στη φυλακή κι όχι στο Μαξίμου, στα υπουργεία και στη Βουλή όσοι επένδυσαν στο χιτλερισμό...

Είναι δύσκολο για τους απολογητές τής μισαλλοδοξίας να εκφράσουν αντίθετη γνώμη με τη δικαστική απόφαση για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Παίζουν, όμως, κλεφτοπόλεμο με τη λογική και την ευαισθησία όταν εφευρίσκουν σοφίσματα πίσω από τα οποία κρύβουν την θλίψη τους για τη φυλάκιση ομοϊδεατών τους. 

Το πιο χαρακτηριστικό, πέρα από το ότι δεν τοποθετούνται ευθαρσώς γιατί δήθεν σέβονται τη δικαστική εξουσία αυτοί που της συμπεριφέρονται σαν να ήταν η πόρνη τους, είναι πως συνδέουν την αύξηση των φορέων τού κοροναΐού με τις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις. Καμία σημασία δεν έχει γι' αυτούς πως οι περισσότεροι συμμετέχοντες φορούσαν μάσκα, το ζητούμενο είναι ο με κάθε αφορμή στιγματισμός κοινωνικών αγώνων για περισσότερη δημοκρατία και λιγότερο ρατσισμό...

Το σύστημα Μητσοτάκη με τους χορηγούς του ελέγχουν, λιγότερο ή περισσότερο, την εκτελεστική, τη νομοθετική, τη δικαστική και τη μιντιακή εξουσία. Είναι λογικό, επομένως, να επιθυμούν να περιθωριοποιήσουν την κοινωνία των πολιτών, το μόνο κοινωνικό σώμα που δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους, με δεδομένο, άλλωστε, ότι ακόμα και η κομματική αντιπολίτευση που τους ασκείται είναι αναιμική... 

Έχουμε μπροστά μας, εξάλλου, ένα δύσκολο χειμώνα κατά τον οποίο η επικοινωνία δεν θα είναι ικανή να αποκρύβει μια πραγματικότητα που θα επιστρέφει με γοργούς ρυθμούς στις μνημονιακές εποχές, όχι λόγω πανδημίας αλλά εξαιτίας των κυβερνητικών νεοφιλελεύθερων επιλογών. Αν ξεφύγαμε ποτέ από αυτές τις εποχές, πέρα από ένα σύντομο διάλειμμα...

   

  

Για να μην ξαναζήσουμε το Δεκέμβριο του 2008...

Αν οι δολοφόνοι τής Χρυσής Αυγής δικάστηκαν- την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε βγει η απόφαση- αυτό δεν συνέβη χάρη στο πολιτικό ή στο μιντιακό σύστημα, αλλά χάρη στο κίνημα των πολιτών που αξιοποίησε όποιο μέσο είχε στη διάθεσή του για να καταδείξει ότι αυτοί που μέχρι πρότινος παρίσταναν τους βουλευτές δεν ήταν τίποτα άλλο από κοινοί φονιάδες, πέρα από όλα τα άλλα εγκλήματά τους. Έχουν μείνει, άλλωστε, στο συλλογικό μνημονικό αρκετά λεκτικά ενθύμια ξεπλύματος των χιμπαντζήδων με τα μαύρα από υπουργούς, βουλευτές, δημοσιογράφους. Υπενθυμίζω, απλώς, πως το "να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας από τους ξένους" τού Αντ. Σαμαρά ήταν εμπνευσμένο από το "να απελευθερώσουμε τις πόλεις μας από τους Εβραίους" τού διαχρονικού ινδάλματος του φιρερίσκου τής Χρυσής Αυγής...

Οι ίδιοι απολογητές- συνοδοιπόροι στην ουσία τού φασισμού και του νεοναζισμού σήμερα ψελλίζουν πως σιωπούν για τη δικαστική απόφαση γιατί η νομοθετική ή εκτελεστική εξουσία δεν μπορούν να παρεμβαίνουν στο έργο τής δικαστικής. Το επιχείρημα θα ακουγόταν ορθολογικό αν προερχόταν από ανθρώπους οι οποίοι, για παράδειγμα, δεν είχαν απειλήσει στο πρόσφατο παρελθόν με φυλάκιση εισαγγελέα που ερευνά τις πομπές τους. Και ιδίως θα ακουγόταν έντιμο από πολίτες που δεν είχαν προσπαθήσει ποτέ να ελέγξουν τη δικαστική εξουσία, όχι όμως από αυτούς για τους οποίους τα παραδικαστικά κυκλώματα αποτελούν δεύτερη φύση...

Μια δικαστική απόφαση δεν μπορεί να λαμβάνει υπόψη της αποκλειστικώς το κοινό περί δικαίου αίσθημα, χωρίς να αξιολογούν οι δικαστές τα στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους. Από την άλλη, όμως, δεν είναι δυνατό και να αποκλείει από την κρίση της την οποιαδήποτε λαϊκή απαίτηση για δικαιοσύνη... 

Οι δικαστές δεν αποφασίζουν εν κενώ ούτε με αποκλειστικό κριτήριο το γράμμα τού νόμου, ο οποίος έχει γραφτεί άλλωστε από ανθρώπους και είναι λογικό να μην είναι τέλειος. Από τη συγκεκριμένη, εξάλλου, απόφαση θα εξαρτηθεί και η κοινωνική σταθερότητα το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, παράγοντας διόλου αμελητέος αν δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε το Δεκέμβριο του 2008... 

 

Δεν αρκεί να μην γίνουμε μόνο εμείς ρινόκεροι...

Ενδεχομένως να μην αργήσει η ημέρα κατά την οποία "αγανακτισμένοι πολίτες" θα εισβάλουν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων- μεταναστών, με ό,τι κάτι τέτοιο θα συνεπάγεται. Όταν η λούμπεν βία δικαιολογείται από θεσμικούς εκπρόσωπους κι από τα κυρίαρχα μίντια, όταν η αποκτήνωση νομιμοποιείται κατά κάποιο τρόπο από εκείνους που, κατά τα άλλα, καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται οι ακραίες αντιδράσεις γίνονται μέινστριμ κι ο φασισμός θριαμβεύει. Γι' αυτό και η αντίδραση σε όλα αυτά δεν είναι μόνο ευθύνη των κομματικών σχηματισμών τής Αριστεράς- το ΚΚΕ δεν το βλέπω πολύ μαχητικό-, αλλά κι όλων των πολιτών που συμμερίζονται το δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως καταγωγής, χρώματος, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, να ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή...

Δεν αρκεί να είμαστε Μπερανζέ στον "Ρινόκερο" του Ιονέσκο, να θέσουμε δηλαδή μόνο τον εαυτό μας απέναντι στον όχλο που αποκτηνώνεται από επιθυμία, συνήθεια ή απλή ανάγκη να ανήκει στην κυρίαρχη ομάδα. Οφείλουμε να είμαστε περισσότερο απαιτητικοί από τους γύρω μας, να μην φοβόμαστε να επιχειρηματολογούμε με βάση τη λογική και το συναίσθημα, ακόμα και να μπούμε στην αρένα αν χρειάζεται ώστε η χώρα μας να μην μετατραπεί ξανά σε εκκολαπτήριο αβγών τού φιδιού. Η δική μας σωτηρία από το μιθριδατισμό θα καταντήσει αυτιστική κι ανέλπιδη αν την περιορίσουμε στον εαυτό μας και δεν κάνουμε και τους γύρω μας συμμέτοχους στον αγώνα για έναν κόσμο όπου οι ίσες ευκαιρίες και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν θα συνιστούν ουτοπία...

Το 1922 η φτωχή Ελλάδα τού μεσοπόλεμου υποδέχθηκε ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες, αρκετοί από τους οποίους μολονότι Έλληνες στην ψυχή δεν μιλούσαν ελληνικά και είχαν διαφορετικά ήθη κι έθιμα από τους παλαιοελλαδίτες. Αν τότε τα καταφέραμε, με πολλές δυσκολίες, γιατί να μην κατορθώσουμε να πετύχουμε το ίδιο με μόλις 90.000 που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στην ελληνική επικράτεια;...

Ο πολιτισμός μας δεν κινδυνεύει από τους ικέτες τής Γης, αλλά από εκείνους που εκ των προτέρων τους θεωρούν επικίνδυνους τζιχαντιστές, κλέφτες και δολοφόνους. Υπάρχουν ολόκληρες περιοχές που αναζωογονήθηκαν χάρη σε προηγούμενα προσφυγικά- μεταναστευτικά ρεύματα, γιατί να μην γίνει και τώρα; Αρκεί να βγάλουμε τις παρωπίδες μας και να πιστέψουμε ότι δεν μας αξίζει να ζούμε σαν ρινόκεροι, αλλά ως άνθρωποι...

Καπιταλισμός, η εξευγενισμένη εκδοχή τού σταλινισμού...

Το να κατηγορείς εμμέσως πλην σαφώς τον κομμουνισμό για το φασισμό και το Β' Παγκόσμιο πόλεμο- όταν ο ναζισμός θέριεψε μέσα από τις αποτυχίες των καπιταλιστικών κρατών και του κατευνασμού τής Συμφωνίας του Μονάχου και το Συμφωνο Ρίμπεντροπ- Μολότοφ υπογράφηκε για να προετοιμαστεί καλύτερα η Σοβιετική Ένωση στη γερμανική εισβολή- συνιστά ιστορικό αναθεωρητισμό τού αισχίστου είδους. Είτε αρέσει είτε όχι στην Ευρώπη που κλείνει σήμερα τα σύνορά της στους ικέτες τής Γης, η νίκη επί του Χίτλερ στηρίχθηκε πάνω στα δεκάδες εκατομμύρια των νεκρών κομμουνιστών στη Σοβιετική Ένωση, στην Ελλάδα, στη Γιουγκοσλαβία κι αλλού. Οι τότε καπιταλιστές ήταν απασχολημένοι με το να εξοπλίζουν και να θησαυρίζουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ντροπής για το ανθρώπινο είδος...

Το σύγχρονο ξέπλυμα, ωστόσο, του ναζισμού δεν μπορεί να αθωώνει το σύγχρονο ξέπλυμα κι από το ΚΚΕ, για παράδειγμα, του λενινισμού- σταλινισμού που αμαύρωσε για πάντα τη μαρξιστική θεώρηση του κομμουνισμού. Αν η αστική δημοκρατία ακολουθούσε τις μεθόδους τού "πατερούλη", ο Δ. Κουτσούμπας δεν θα είχε προλάβει να βγάλει παρά μόνο μία ομιλία σε βάρος της. Στη συνέχεια θα είχε οδηγηθεί στη Σιβηρία για καταναγκαστικά έργα "επανεκπαίδευσης" ή, αν ήταν πιο "επιεικής" μαζί του, θα τον ειχε εκτελέσει ύστερα από μία σύντομη δίκη- παρωδία...

Αλίμονο, όμως, ο καπιταλισμός τής εποχής μας είναι ένας πιο εξευγενισμένος σταλινισμός, όπως ενδεχομένως θα ήταν κι ο ίδιος ο σταλινισμός στον καιρό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τι είναι οι πόλεμοι για τα συμφέροντα της ελίτ με τους δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς κι εκτοπισμένους παρά μία γενική α λα Στάλιν εκκαθάριση πληθυσμών;...

Δεν είναι οι προσφυγικές- μεταναστευτικές ροές προκειμένου οι ιμπεριαλιστές να γίνονται ακόμα πλουσιότεροι μια απομίμηση των λιμών που επέφεραν οι βίαιες κολεκτιβοποιήσεις; Ή πόσα μπορούν να πιάσουν οι παλιάς κοπής χαφιέδες τής KGB, της Στάζι ή της Σεκουριτάτε μπροστά στα σύγχρονα εργαλεία παρακολούθησης των καπιταλιστών; Μήπως και στον καπιταλισμό, εξάλλου, δεν υπάρχουν νομενκλατούρες και οι λίγοι, που ελέγχουν τα ΜΜΕ, δεν αποφασίζουν για τους πολλούς;...

Κάθε φορά, επομένως, που οι νικητές τού Ψυχρού Πολέμου θα μετατοπίζουν τις πλάκες τής Ιστορίας για να προσαρμόζονται στο αντιλαϊκό αφήγημά τους θα ήταν χρήσιμο να μνημονεύουν ποιοι είναι οι εμπνευστές των δικών τους μεθόδων καταστολής τής λαϊκής αντίδρασης. Και τότε θα διαπίστωναν ότι δεν διαφέρουν και σε πολλά από τα τέρατα που καταδικάζουν...  

 

Τα εγγόνια των δοσίλογων μιλούν για πατριωτισμό στα εγγόνια των μαχητών τού ΕΑΜ...

Ο πατριωτισμός, όπως και κάθε άλλο συναίσθημα, είτε μένει απλώς στα λόγια είτε μετουσιώνεται σε καθημερινή πράξη είτε χρησιμοποιείται με περισσή υποκρισία. Με αφορμή τα εκατόχρονα του ΚΚΕ διαβάζω κάποιες αναλύσεις κι ερωτήματα που τίθενται για το κατά πόσο το κόμμα είναι πατριωτικό ή όχι, λες και βρισκόμαστε στα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια κι έχει την υποχρέωση να αποδεικνύει ότι αγαπά την Ελλάδα περισσότερο από τα υπόλοιπα κόμματα. Οι εθνοφρουροί κρατάνε για λογαριασμό τους, βλέπετε, τα κλειδιά τής πατριδοκαπηλίας...

Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστώ τον Περισσό για το σταλινισμό του, την ιδεοληπτική του εμμονή σε πρακτικές που βεβήλωσαν το μαρξιστικό- λενινιστικό όραμα και την αδυναμία του να προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε εποχής, που δεν είναι ίδιες σε σημαντικό βαθμό με αυτές κατά την ίδρυσή του. Και η ίδια η ιστορία του, εξάλλου, δεν ήταν πάντοτε γραμμένη με χρυσά γράμματα κι αρκετές φορές αντιμετώπισε με φασιστικό τρόπο όσους αντιδρούσαν στην επίσημη γραμμή. Αλίμονο, όμως, αν ζητάνε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων τα παιδιά και τα εγγόνια των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών από τα παιδιά και τα εγγόνια των μαχητών τής Εθνικής Αντίστασης... 

Ο κομμουνισμός έχει ένα διεθνιστικό χαρακτήρα, αφού γι' αυτόν ο πόλεμος είναι πρωτίστως ταξικός κι όχι εθνικός. Κι έχει δίκιο! Οι Έλληνες εργάτες ή οι μικρομεσαίοι, για παράδειγμα, στις ημέρες μας έχουν πολύ περισσότερα να χωρίσουν από τους Έλληνες πλουτοκράτες παρά από τους Τούρκους εργάτες ή μικρομεσαίους. Το μεγαλύτερο ζήτημα παγκοσμίως, μαζί με την κλιματική αλλαγή, είναι αυτό της ανισοκατανομής τού πλούτου και των ευκαιριών για παραγωγή νέου. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ μεγαλύτερη η προδοσία εκείνων των κομμάτων που στο όνομα του λαού υπερασπίζονται στην ουσία την ελίτ από την όποια προδοσία τού ΚΚΕ γιατί κάποτε στήριξε την ιδέα τής αυτόνομης Μακεδονίας, από την οποία έτσι κι αλλιώς έχει υπαναχωρήσει εδώ και δεκαετίες με συνέπεια να συμπεριφέρεται σήμερα με κομπλεξισμό απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών...

Αν είναι να επιβάλεις πώς θα λέγεται κάποιος άλλος, όλα επιτρέπονται...

Θα είχε ενδιαφέρον να γινόταν μια κοινωνιολογική μελέτη για τις εκατοντάδες (μάλλον) χιλιάδες που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Σε αντίθεση, πάντως, με τις δημόσιες τοποθετήσεις πολιτικών που δεν ασπάζονται την άποψη πως έχουν νόημα τέτοιου είδους πατρινά καρναβάλια, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η πλειονότητα όσων συμμετείχαν σε αυτό δεν διακατέχονται από ιδέες οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση είναι ακραίες και στη χειρότερη εθνικιστικές, ακόμα και φασιστικές. Στους τόσο λοιδορημένους Αγανακτισμένους του Συντάγματος, το 2011, ο διαχωρισμός των δημοκρατών πολιτών από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα ήταν εμφανής ακόμα και χωροταξικά. Δεν παρατήρησα κάτι παρόμοιο στη συμπρωτεύουσα...

Διαχρονικό, εξάλλου, βασικό επιχείρημα των νοικοκυραίων για να μην πηγαίνουν σε διαδηλώσεις όπου παίζεται η ταξική τους επιβίωση είναι πως σε αυτές κυριαρχούν οι αριστεριστές και οι ταραξίες των Εξαρχείων. Φαίνεται, όμως, πως όταν είναι να διαδηλώνεις για να επιβάλεις την ονομασία που εσύ επιθυμείς σε άλλο κράτος τότε κι ο Κ. Ζουράρις επιτρέπεται να ξυλοκοπείται και κτίρια με ανθρώπους μέσα να πυρπολούνται...

Όπως δεν μπορεί ο εμπρησμός τής Marfin να αμαυρώνει όλους όσοι αντιτάχθηκαν στα μνημόνια, είναι αλήθεια ότι και οι σκηνές βίας τής περασμένης Κυριακής δεν είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να κοιταχτούν στον καθρέφτη εκείνοι που συμμετείχαν σε αυτό το πανηγυράκι. Αλλά αυτό χρειάζεται πρώτα από όλα μια ελάχιστη ταξική συνείδηση κι αυτή είναι είδος εν ανεπαρκεία σε εκείνους που ακόμα πιστεύουν ότι οι Άνω, Πάνω, Κάτω, Δεξιά κι Οριζοντίως Μακεδόνες σκοπεύουν να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη και να μας κάνουν όλους Σλάβους...

Πριν τσακίσεις τον φασίστα δίπλα σου δεν τσακίζεις τον φασίστα μέσα σου;...

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς στη Βιρτζίνια για να διαπιστώσει ότι μαίνεται πόλεμος μεταξύ ακροδεξιών κι ακροαριστερών, ο οποίος δεν μένει στα λόγια αλλά αποκτά και βίαια χαρακτηριστικά. Ούτε συγκαταλέγομαι σε εκείνους που αποκηρύσσουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται ή εξισώνουν το νεοφασισμό με τον αριστερισμό. Αλίμονο, όμως, αν η δημοκρατικότητά μας και η πίστη μας στην ελευθερία τού λόγου προσαρμόζονται στο ποιος μιλά κάθε φορά...

Όσο, για παράδειγμα, κι αν σιχαίνομαι του χιμπαντζήδες με τα μαύρα, τους λόγους και τα έργα τους είμαι ο τελευταίος που θα ζητήσει να τους απαγορευτεί η δυνατότητα να εκφέρουν δημοσίως τις αντιλήψεις τους ή να συγκεντρώνονται, ειρηνικώς βεβαίως, για να τις διατυμπανίζουν. Όσοι αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία και την ελευθερία α λα καρτ, απαιτώντας την απαγόρευση στους νεοναζί να διατυπώνουν τα εμέσματά τους στην ουσία ασπάζονται την ίδια φασιστική νοοτροπία, απλώς με διαφορετικό ιδεολογικό πασπάλισμα...

Οι φασίστες από τη γειτονιά δεν θα φύγουν, όπως διατείνονται οι αριστεριστές, με το ξύλο. Αν η διαδικασία ήταν τόσο απλή, θα ήμουν ο πρώτος που θα συνηγορούσα σε αυτή. Αφήστε που με το να αντιμετωπίζεις τον ιδεολογικό σου εχθρό με τα δικά του βίαια όπλα δεν κάνεις πολλά παραπάνω από το να μιμείσαι το τέρας το οποίο υποτίθεται πως εχθρεύεσαι...

"Και πώς θα τσακίσουμε ρε φίλε τους φασίστες", σας ακούω ήδη να αναρωτιέστε, "με γαρύφαλλα και φιλιά"; Θα σας απαντήσω πως μπορεί να γίνει και με γαρύφαλλα και φιλιά, ωστόσο η ουσία δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στο ότι η αντίληψή μας για ανοιχτές, πλουραλιστικές κοινωνίες, στις οποίες όλοι- ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, καταγωγής ή οποιασδήποτε τοποθέτησης- θα συμβιώνουν αρμονικά συγκρούεται με τη λογική τής κατάπνιξης της φωνής τού ιδεολογικού αντιπάλου, όσο χυδαίος ή εγκληματίας κι αν είναι αυτός...

Αν δεν νικήσουμε πρώτα τον φασίστα μέσα μας δεν θα κερδίσουμε ποτέ τον φασίστα τής γειτονιάς, της πόλης, της χώρας ή του πλανήτη. Η πίστη στην ιδεολογική ανωτερότητα της Αριστεράς καταντά δογματική και θρησκοληπτική όταν δεν επιτρέπει στην αντίθετη άποψη, ακόμα και στην πιο ακραία, να εκφράζεται στην αγορά...

Οι χιμπαντζήδες, για παράδειγμα, με τα μαύρα πρέπει να διωχθούν και να τιμωρηθούν από τις αρμόδιες Αρχές για τα ποινικά τους αδικήματα. Όσον αφορά, ωστόσο, τη ρητορική μίσους τους αυτή πρέπει να ακουστεί όσο πιο ελεύθερα και σε όσο πιο πολλούς γίνεται. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο και για καθαρώς ωφελιμιστικούς λόγους να μάθει πλήρως κι ο Έλληνας στο πιο απομακρυσμένο χωριό ότι οι χρυσαυγίτες είναι νοσταλγοί τού χιτλερισμού από να τους βλέπει ως τα αποπαίδια ενός καταρρέοντος συστήματος που δεν τους αφήνει χώρο έκφρασης...

Ο φασίστας μπορεί να γίνει δημοκράτης, όπως κι ο δημοκράτης φασίστας...

Μπορούν οι άνθρωποι να αλλάξουν; Είναι δυνατό, για παράδειγμα, ένας φασίστας να γίνει δημοκράτης, σύμφωνα και με τη δήλωση Παρασκευόπουλου που άναψε τα αίματα; Ναι, όπως άλλωστε κι ένας δημοκράτης ή, τέλος πάντων, κάποιος που παριστάνει τον δημοκράτη να γίνει φασίστας. Αν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αλλάξουν, αυτή η ζωή θα ήταν ανυπόφορη. Θα γεννιόμασταν όλοι με ορισμένα κουσούρια τα οποία θα έπρεπε να κουβαλάμε για το υπόλοιπο του βίου μας σαν να ήταν ο βράχος τού Σίσυφου. Τα πραγματικά ερωτήματα που ο καθένας μας οφείλει να θέτει στον εαυτό του είναι, πρώτον, αν έχει συνειδητοποιήσει τις ατέλειές του και, δεύτερον, αν έχει την θέληση να τις καταπνίξει. Η αυτογνωσία είναι το ήμισυ του παντός, αλλά δυστυχώς αυτή απουσιάζει από πολλούς που βαυκαλίζονται τους δημοκράτες και τους Αριστερούς...

Τις προάλλες, για παράδειγμα, κόπηκε εκπομπή στην ertopen- ο ραδιοφωνικός σταθμός τής ΠΟΣΠΕΡΤ- γιατί ο παραγωγός διέπραξε το ολέθριο ατόπημα να καλέσει σε αυτή τον Θ. Τζήμερο. Είμαι ο τελευταίος που θα μιλήσει με καλά λόγια γι' αυτόν τον ακροδεξιό νεοφιλελεύθερο ούτε θα θεωρούσα σκόπιμο να φιλοξενήσω κάποιον που εκφράζει ένα απειροελάχιστο κομμάτι τού εκλογικού σώματος. Μόνο που έχει κι εκείνος κάθε δικαίωμα να εκφράζει τις ιδεοληψίες του, ακόμα και μέσω ενός αριστερού μέσου ενημέρωσης, το οποίο άλλωστε θα έπρεπε να δίνει το καλό παράδειγμα ως προς την ελευθεροτυπία. Φασισμός δεν είναι μόνο τα λόγια και οι πράξεις των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, του Αδ. Γεωργιάδη, του Μ. Βορίδη ή κάποιων τραγοπαπάδων τύπου Σεραφείμ, Ανθιμου ή Αμβρόσιου, αλλά κι όλων εκείνων που απαγορεύουν στο φασισμό να εκφράζεται ελεύθερα, απαντώντας δηλαδή στη μισαλλοδοξία με το ίδιο νόμισμα, με μια εκδικητική μανία που στο τέλος τούς αφήνει όλους τυφλούς...

Οι φασίστες, επομένως, μπορούν να γίνουν δημοκράτες, αρκεί οι δημοκράτες να δίνουν το καλό παράδειγμα και να μην συμπεριφέρονται ως δημοκράτορες. Όχι πως αυτά δεν είναι απαραίτητα, αλλά ο φασισμός δεν θα νικηθεί στα ποινικά δικαστήρια ούτε αν εκλείψουν οι παράγοντες που τον υποθάλπουν, όπως η λιτότητα κι ο ιμπεριαλισμός. Θα τσακιστεί μόνο στο φως τής ημέρας, όταν κάτω από τον ήλιο τού μεσημεριού θα έχει ξεδιπλώσει όλες τις παθογένειές του σε κοινή θέα, ώστε ο μέσος πολίτης, ακόμα κι ο πιο λούμπεν, να είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι αυτό που του πλασάρεται ως άδολο κι επαναστατικό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια από τις πιο επιτυχημένες κομπίνες όλων των εποχών και παγκοσμίως, της οποίας μάλιστα έχουν πέσει κατά καιρούς θύματα κι ευφυείς άνθρωποι σε κατάσταση απελπισίας. Δεν θα εκλείψει, ωστόσο, ο φασισμός αν απέναντί του στήνουμε εξίσου φασιστικά οδοφράγματα στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας η οποία στην ουσία εκθέτει τον κομπλεξισμό μας κι αποκαλύπτει το ναρκισσισμό μας...

Τους Γιατζόγλου βαθιά καταλαβέ τους, δεν θα "πεθάνουν" μόνοι, τσάκισέ τους...

Οι ύμνοι τού Σ. Γιατζόγλου για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι εύκολες δικαιολογίες για τις "κακές στιγμές" τους, όπως η δολοφονία Φύσσα, δεν είναι καινοφανείς. Απλώς ειπώθηκαν από κάποιον γνωστότερο στο ευρύ κοινό από τους υπόλοιπους ψηφοφόρους τής Χρυσής Αυγής. Κατά τα άλλα, αν ρωτήσεις έναν μέσο οπαδό της πάνω κάτω τα ίδια θα σου πει: "μπορεί κάποτε να ήταν νεοναζί, αλλά τώρα είναι απλώς εθνίκια που αγαπούν την πατρίδα και δεν την θέλουν υποδουλωμένη στους ξένους και στην εθνομηδενιστική Αριστερά. Κι αν κάποια στιγμή πάνω στο πάθος τους ξυλοφορτώσουν, μαχαιρώσουν ή και σκοτώσουν κάποιο πακιστάνι ή έναν αναρχοάπλυτο, συγχωρούνται τα παιδιά γιατί πάνω από όλα οι ελληναράδες"...

Για να είμαι δίκαιος, μολονότι στη χώρα μας έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια τη μεγαλύτερη κρίση που έχει ζήσει αναπτυγμένο κράτος μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η ακροδεξιά δεν συγκεντρώνει τα υψηλά ποσοστά που απολαμβάνει σε χώρες όπως η Αυστρία, η Γαλλία, ακόμα και η Γερμανία. Αν μη τι άλλο, η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν είναι πρόθυμη, όπως ο Σ. Γιατζόγλου, να δώσει συγχωροχάρτι στους θαυμαστές εκείνων που δολοφόνησαν, οδήγησαν σε λιμό και κατάκλεψαν τους προγόνους μας τα χρόνια τής κατοχής.

Ούτε διαθέτει μνήμη χρυσόψαρου ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει μια "σοβαρή Χρυσή Αυγή", όπως θα την ήθελαν ο Μπ. Παπαδημητρίου κι αρκετοί στη ΝΔ. Ναι μεν είναι τρίτη δύναμη στη χώρα κι όσο δεν ξεφεύγουμε από τη μέγγενη των μνημονίων πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος η μισαλλοδοξία να πάρει παραμάζωμα το λούμπεν προλεταριάτο, αλλά το άγος τής Ουγγαρίας, η οποία απόρριψε τη φιλοξενία όλων κι όλων 3.000 προσφύγων, εικάζω πως δεν θα το ζήσουμε στην Ελλάδα. Όσα Ωραιόκαστρα και Φιλιππιάδες κι αν προκύψουν στην πορεία...

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν συνιστούν προσκλητήριο σε εφησυχασμό. Όπως λένε και οι στίχοι τού Φώντα Λάδη, "το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον". Φυσικά όσο μεγεθύνονται οι κοινωνικές ανισότητες αυτό μόνο εύκολο δεν θα είναι, οφείλουμε ωστόσο όλοι μας να παραμερίσουμε τις επιφανειακές ψυχολογικές προσεγγίσεις πως για όλα φταίει το οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον και να αποδεχθούμε ότι υπάρχει κι αυτό που λέγεται ατομική ευθύνη. Αλίμονο αν το οποιοδήποτε παιδί μιας φτωχής οικογένειας αποδεχόταν τη "μοίρα" του και δεν προσπαθούσε να την αλλάξει. Με μια τέτοια λογική θα ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές...

Προφανώς και δεν ξεκινά το μαραθώνιο της ζωής από την ίδια σειρά με τα πλουσιόπαιδα της Εκάλης, όμως δεν καταφέρνεις τίποτα και ποτέ αν οι δικαιολογίες προηγούνται των πράξεών σου. Γι' αυτό και ναι μεν μπορώ να κατανοήσω γιατί η Χρυσή Αυγή διαθέτει δύναμη σε φτωχογειτονιές, αλλά αδυνατώ να αθωώσω εκείνους που πέφτουν στην παγίδα της. Αποδίδω ευθύνη, και μεγάλη μάλιστα, στην Αριστερά που δεν μπόρεσε να τον εντάξει στο δυναμικό της, αλλά εκείνος που είτε χειροκροτεί αυτούς που σπάνε κεφάλια μεταναστών είτε τα σπάει ο ίδιος μόνο το δικό του κεφάλι πρέπει να κατηγορεί για την κατάντια του κι όχι την άτιμη την κοινωνία...  

 

Ακούστε εκτελεσθέντες, εξορισθέντες, φυλακισθέντες, άκου παππού, άκου μάνα: ΝΙΚΑΜΕ

Είναι αλήθεια ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί στη Θεσσαλονίκη την άμεση επαναφορά τού κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ. Κι όταν υπόσχεσαι κάτι και δεν το τηρείς χωρίς να έχουν αλλάξει δραματικώς οι εξωτερικοί παράγοντες που επικαλείσαι για την μη άμεση εφαρμογή των δεσμεύσεών σου, οφείλεις να ζητάς και μια συγγνώμη. Οσοι, όμως, επιχειρούν να πλήξουν την αξιοπιστία τού πρωθυπουργού χρησιμοποιώντας αυτήν την υπαναχώρηση ως επιχείρημα κωλοτούμπας μάλλον μπερδεύουν, καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα, το δέντρο με το δάσος. Η χθεσινή ομιλία Τσίπρα ήταν συγκλονιστική, μίλησε στην καρδιά και στο μυαλό όχι μόνο των ελλήνων αλλά κάθε λαού που θέλει να αισθάνεται ελεύθερος, κυρίαρχος κι αξιοπρεπής. Γι' αυτό και καταγράφηκε στην Ιστορία με χρυσά γράμματα από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε. Φαίνεται κι από την αμηχανία των πολιτικών του αντιπάλων, οι οποίοι έσπευσαν να αποδώσουν σε θεατρινισμό ακόμα και το λυγμό στη χροιά τής φωνής τού Αλέξη Τσίπρα όταν τόνιζε πως είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και πως δεν διαπραγματευόμαστε την αξιοπρέπεια και την περηφάνια αυτού του λαού, του οποίου είμαστε σάρκα από τη σάρκα του. Τί να καταλάβουν, όμως, από γνήσια συγκίνηση οι επαγγελματίες υπηρέτες τού μεγάλου κεφαλαίου από τη μία πλευρά και οι νταβατζήδες τής εργατικής τάξης από την άλλη;...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεσμεύτηκε και χθες να αντιπαρατεθεί με την εγχώρια ελίτ, όπως αυτή εκπροσωπείται χαρακτηριστικώς κι από τους μιντιάρχες, αλλά και με το διεθνή νεοφιλελευθερισμό, το μοντέλο τής άγριας λιτότητας που εξουθενώνει λαούς σε όλο τον πλανήτη και νεκρανασταίνει το φάντασμα του φασισμού. Είμαστε, βεβαίως, ακόμα στην αρχή τής νέας μεταπολίτευσης, αλλά η μέχρι σήμερα στάση τού πρωθυπουργού και των υπουργών του αποτελεί έμπρακτο στεφάνι τιμής στους Αριστερούς που εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, διώχθηκαν για τα πολιτικά τους φρονήματα αλλά δεν έπαψαν ούτε στιγμή να πιστεύουν στη λαοκρατία, σε ένα πολίτευμα όπου οι τύχες των πολλών δεν θα αποφασίζονται από τους λίγους, στο οποίο ο καθένας θα αμείβεται ανάλογα με την ποιότητα και την ποσότητα της δουλειάς του κι όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θα αποτελεί παρελθόν. Ο αγώνας για λαϊκή κυριαρχία κι εθνική ανεξαρτησία, άλλωστε, δεν είναι απλώς διακηρύξεις αλλά βιώματα για προσωπικότητες του μεγέθους τού Μανώλη Γλέζου, που πολύ θα ήθελα στην Προεδρία της Δημοκρατίας αντί του δημοσιοσχεσίτικου τίποτα που λέγεται Δ. Αβραμόπουλος. Κι αυτή η κυβέρνηση έχει καταφέρει να ενώσει τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων-Αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους- γιατί όσο κι αν ταπεινώνεις τον οποιοδήποτε λαό, όσο κι αν αυτός είναι εθισμένος στο ραγιαδισμό, όσα πραγματικά ή ψεύτικα ελαττώματα κι αν του προσάπτουν οι ξένοι, κάτω από την επιφάνεια κοχλάζει το ηφαίστειο του φιλότιμου. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να ξυπνήσουν έναν κοιμισμένο γίγαντα...

 Δεν φοβάμαι για το πώς μπορεί να καταλήξει αυτή η εβδομάδα. Τόσο η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες όσο κι ο λαός στους δρόμους των μεγάλων πόλεων θα πράξουν το καθήκον τους και θα πολεμήσουν μέχρις εσχάτων ένα άθλιο σύστημα που ισοπεδώνει ανθρώπινες ψυχές για να μπορούν να επιβιώνουν πλουσιοπάροχα λίγοι κι εκλεκτοί. Οπως θα έλεγε στα ελληνικά κι ο ηγέτης τού ισπανικού Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας "φυσά άνεμος δημοκρατικής αλλαγής στην Ευρώπη" κι αυτός είναι που θα σαρώσει σάπια κατεστημένα και θα θέσει ένα τέρμα στον νέας κοπής γερμανικό ιμπεριαλισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα κι ο γερμανικός λαός πλέον τάσσεται κατά τής πολιτικής που εφαρμόζει στη χώρα μας η Ανγκ. Μέρκελ και ζητά "κούρεμα" του ελληνικού χρέους. Οι γερμανοί, άλλωστε, γνωρίζουν πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο λαό στην Ευρώπη πού οδηγούν πολιτικές ταπείνωσης μιας χώρας, όπως αυτές που επιβλήθηκαν στη Γερμανία μετά από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι' αυτό όσο υπερβολικό κι αν διαβάζεται, από τη μικρή Ελλάδα των 10.000.000 πολιτών, στους οποίους επιτέλους θα προστεθούν και τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτόν τον τόπο, ξεκινά μια παγκόσμια επανάσταση υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και της πραγματικής δημοκρατίας...

Επί αιώνες αναζητούμε μια νέα ταυτότητα με την οποία θα πλασάρουμε τους εαυτούς μας στην οικουμένη, πέρα από το μεγαλείο τού κλασικού πολιτισμού. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ξαναβρίσκουμε στην ίδια πηγή στην οποία είχαμε εγκαταλείψει την εθνική μας ιδιαιτερότητα για να ενδυθούμε αλλότρια κοστούμια υποτέλειας που δεν μας ταίριαζαν, δηλαδή στην άμεση δημοκρατία τού χρυσού αιώνα τής Αθήνας, τότε που ο λαός (με τα δεδομένα τής εποχής) αποφάσιζε για την τύχη του. Οχι πάντοτε ορθά, αλλά σε έναν κόσμο όπου δεν ξέρουμε καν τί γινόμαστε όταν πεθαίνουμε μην περιμένετε να αποδεχθώ ότι υπάρχουν 300 σοφοί που μόνο εκείνοι ξέρουν το καλό μου. Γι' αυτό κι όσο η σημερινή κυβέρνηση θα εξουσιάζει από το λαό, με το λαό, για το λαό θα τυγχάνει της στήριξης της συντριπτικής πλειονότητάς του..