Αν είναι να επιβάλεις πώς θα λέγεται κάποιος άλλος, όλα επιτρέπονται...

Θα είχε ενδιαφέρον να γινόταν μια κοινωνιολογική μελέτη για τις εκατοντάδες (μάλλον) χιλιάδες που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Σε αντίθεση, πάντως, με τις δημόσιες τοποθετήσεις πολιτικών που δεν ασπάζονται την άποψη πως έχουν νόημα τέτοιου είδους πατρινά καρναβάλια, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η πλειονότητα όσων συμμετείχαν σε αυτό δεν διακατέχονται από ιδέες οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση είναι ακραίες και στη χειρότερη εθνικιστικές, ακόμα και φασιστικές. Στους τόσο λοιδορημένους Αγανακτισμένους του Συντάγματος, το 2011, ο διαχωρισμός των δημοκρατών πολιτών από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα ήταν εμφανής ακόμα και χωροταξικά. Δεν παρατήρησα κάτι παρόμοιο στη συμπρωτεύουσα...

Διαχρονικό, εξάλλου, βασικό επιχείρημα των νοικοκυραίων για να μην πηγαίνουν σε διαδηλώσεις όπου παίζεται η ταξική τους επιβίωση είναι πως σε αυτές κυριαρχούν οι αριστεριστές και οι ταραξίες των Εξαρχείων. Φαίνεται, όμως, πως όταν είναι να διαδηλώνεις για να επιβάλεις την ονομασία που εσύ επιθυμείς σε άλλο κράτος τότε κι ο Κ. Ζουράρις επιτρέπεται να ξυλοκοπείται και κτίρια με ανθρώπους μέσα να πυρπολούνται...

Όπως δεν μπορεί ο εμπρησμός τής Marfin να αμαυρώνει όλους όσοι αντιτάχθηκαν στα μνημόνια, είναι αλήθεια ότι και οι σκηνές βίας τής περασμένης Κυριακής δεν είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να κοιταχτούν στον καθρέφτη εκείνοι που συμμετείχαν σε αυτό το πανηγυράκι. Αλλά αυτό χρειάζεται πρώτα από όλα μια ελάχιστη ταξική συνείδηση κι αυτή είναι είδος εν ανεπαρκεία σε εκείνους που ακόμα πιστεύουν ότι οι Άνω, Πάνω, Κάτω, Δεξιά κι Οριζοντίως Μακεδόνες σκοπεύουν να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη και να μας κάνουν όλους Σλάβους...