Μήπως να τελειώνει αυτή η πλάκα με το Μακεδονικό;...

Υπό μία έννοια αισθάνομαι ευγνώμων στους Αμερικανούς οι οποίοι ανακινούν το θέμα τής ονομασίας τής ΠΓΔΜ. Χάρη σε αυτούς νιώθω πως ξαναζώ τη χαμένη εφηβεία μου, τότε που ορδές μακεδονομάχων έβγαιναν στους δρόμους για να μην κλέψουν τα Σκόπια την Θεσσαλονίκη μας. Πιθανόν αρκετοί ανάμεσά τους να φώναζαν, βεβαίως, και τους παίκτες θεσσαλονικιώτικων ομάδων "Βούλγαρους" την ίδια χρονική περίοδο, αλλά στην Ελλάδα ζούμε και σε αυτήν τη χώρα το παράλογο δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας...

Δεν ξέρω τι κατάληξη θα έχει η σημερινή διαπραγμάτευση, αν δηλαδή οι γείτονες θα λέγονται Μακεδόνες, Νεομακεδόνες, Σλαβομακεδόνες ή οτιδήποτε άλλο. Γνωρίζω, όμως, ότι την ώρα που υποτίθεται πως γίνεται προσπάθεια για να βγούμε από τα μνημόνια είναι πολυτέλεια η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται κατά βάση γύρω από το ονοματολογικό τής ΠΓΔΜ και να απειλείται, μάλιστα, και η δεδηλωμένη γι' αυτόν το λόγο αντί για το πώς θα φτάσουμε σε μια ανάπτυξη με δίκαιο πρόσημο. Το σημαντικότερο είναι να μπουν προσκόμματα στον καλλιεργούμενο αλυτρωτισμό στη γείτονα- από τα σχολεία έως τη δημόσια διοίκηση και τα σύμβολά τους- και δευτερεύον το πώς θα ονομάζεται...

Ακόμα και στην "παρέα" των εθνικών θεμάτων αν βάλεις το Μακεδονικό, θα μοιάζει με χόμπιτ σε οικογένεια γιγάντων, όπως είναι τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό. Γι' αυτό και δεν εντοπίζω πού βρίσκεται η εθνική προδοσία αν συμφωνήσουμε σε μια σύνθετη και κοινή ονομασία για όλους, πολλώ δε μάλλον όταν σχεδόν όλος ο πλανήτης αποκαλεί τη γείτονα Μακεδονία εδώ και χρόνια...

Το όνομα δεν χάθηκε σήμερα, ούτε καν τη δεκαετία τού '90, αλλά από τη στιγμή που επιτρέψαμε στον Τίτο να το χρησιμοποιήσει. Είναι, όμως, ανώφελο να θρηνούμε ακόμα γι' αυτό. Επομένως ας κοιτάξουμε πώς θα ξανακάνουμε την Ελλάδα ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια. Αυτό, ναι, είναι εθνική προτεραιότητα για την οποία αξίζει να αγωνιστούμε...