Άλλο η συνεκμετάλλευση Ελλάδας- Τουρκίας κι άλλο Μητσοτάκη- Ερντογάν...

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Κ. Μητσοτάκης απευθύνθηκε στους ευρωπαίους ομολόγους του ζητώντας τους στήριξη στα εθνικά μας θέματα, από τα ελληνοτουρκικά και το λιβυκό ως το μεταναστευτικό και το κυπριακό; Για να μην αναφερθώ στη μηδενική του διαβούλευση με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς. Αν τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά θα το καταλάβαινα. Δεν πηγαίνουν, όμως, έτσι δεν είναι;...

Ούτε, βεβαίως, μπορεί να ισχύει το επιχείρημα πως η κυβέρνηση είναι αυτοδύναμη και μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Οι όποιες παραχωρήσεις στα κυριαρχικά μας δικαιώματα ή και στην εθνική μας κυριαρχία δεν θα έχουν ημερομηνία λήξης το 2027 αλλά θα μας δεσμεύουν για πάντα. Είναι, άλλωστε, προφανές ότι η παράταξη που παραπονιόταν για το ότι δεν είχε ενημέρωση σε κάθε φάση που οδήγησε στη Συμφωνία των Πρεσπών- με την οποία δεν χάθηκε ούτε σπιθαμή εθνικής γης- δεν δικαιούται να επικαλείται επιχειρήματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των εκλογικών κύκλων...

Είναι φανερό, ολοφάνερο ότι ο πρωθυπουργός διεξάγει μια Ι.Χ. εξωτερική πολιτική η οποία δεν έχει ως προτεραιότητα την επίτευξη των εθνικών μας συμφερόντων. Κι αν είναι, επίσης, λογικό η όποια διαπραγμάτευση να εμπεριέχει και συμβιβασμούς αυτοί δεν μπορούν να προχωρήσουν δίχως τη συνευθύνη τής πλειονότητας του κοινοβουλευτικού πολιτικού μας συστήματος αν θέλουμε να είναι και δίκαιοι και βιώσιμοι. Δυσκολεύομαι, άλλωστε, να φανταστώ πώς μια συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο, για παράδειγμα, με όρους και προϋποθέσεις που θα εξυπηρετούν κατά βάση τη φαμίλια θα βρει 151 ψήφους στη Βουλή... 

   

Μια επίσκεψη στο Α.Τ. του Αγίου Παντελεήμονα ισούται με χίλια πουμαρό...

Μπορείς να λες χίλια πράγματα για την αναγκαιότητα ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους και να μην έχει τον ίδιο αντίκτυπο με το να πηγαίνεις εκεί εν καιρώ πολέμου. Παρομοίως, για τη δίκαιη λύση τού κυπριακού, αλλά να μην έχεις συναντήσει τις οικογένειες των αγνοούμενων ή για την αστυνομική βία και να μην έχεις πάει ποτέ στο Α.Τ. του Αγίου Παντελεήμονα. Πολύ ωραία ιδέα, συνεπώς, η πολιτικοποίηση της προεκλογικής εκστρατείας στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο πολιτικό από το να πράττεις σύμφωνα με τις ιδέες σου αντί να τις κουνάς σαν σημαίες ευκαιρίας...

Όποιος ηγηθεί του ΣΥΡΙΖΑ σαφώς και πρέπει να γνωρίζει από πού έρχεται για να μπορέσει να τον οδηγήσει κάπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, δεν προέρχεται μόνο από τη διωκόμενη από το κράτος και παρακράτος τής δεξιάς Αριστερά, αλλά κι από την κυβερνώσα Αριστερά των επώδυνων συμβιβασμών. 

Αν, επομένως, παραδεχθούν εντίμως εκείνοι που βγάζουν φλύκταινες με τον "δεξιό" Κασσελάκη πως δεν έμειναν πιστοί στην ιδεολογική καθαρότητα για να ξεφύγει η χώρα από τα βράχια θα έχουν κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την αυτογνωσία. Κι όταν αυτό συμβεί ενδεχομένως και να δείχνουν λιγότερο με το δάχτυλο εκείνον που σήμερα κατηγορούν γιατί στα νιάτα του υποστήριζε πολιτικές που εκείνοι εφάρμοζαν στην πράξη...

Όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι οφείλουν να απαντήσουν και σε άλλα θεμελιώδη ερωτήματα: θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο κυρίαρχος πόλος τής Σύγχρονης Αριστεράς, να συγκολληθεί με άλλο κόμμα ή κόμματα ή να ρευστοποιηθεί; Επιθυμούν να νομιμοποιήσει την περσινή αποστασία συνεργαζόμενος με τους αποστάτες; Θα μείνουν στο κόμμα αν χάσουν; 

Καλό είναι όλοι τους να απαντήσουν πρώτα σε αυτά τα ερωτήματα πριν ξεκινήσουν να μας μιλάνε για πολιτικοποίηση. Τίποτα στέρεο, άλλωστε, δεν μπορεί να χτιστεί πάνω στην ανεντιμότητα των προθέσεων...

 

  

Οι σάρισες βουλιάζουν στο Αιγαίο...

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι Μητσοτάκης- Ερντογάν επιδίδονται εδώ και πολύ καιρό σε μυστική διπλωματία για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, με την Κύπρο να έχει μπει σκοπίμως στο περιθώριο, όπως και η Χάγη. Η κρυψίνοια δεν είναι καλός οιωνός, αλλά εν πάση περιπτώσει όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος κι από τη συμφωνία που θα φέρουν η οποία, αν επιτευχθεί, προφανώς και θα εμπεριέχει παραχωρήσεις κι από την ελληνική πλευρά. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό όμως οι ίδιοι που θεωρούν έγκλημα καθοσιώσεως το όνομα του βόρειου γείτονα να περιέχει τη λέξη "Μακεδονία" να σφυρίζουν αδιάφορα στο ενδεχόμενο να παραιτηθούμε, για παράδειγμα, από την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. Έτσι δεν είναι;...

Αν η παραίτηση από τα 12 ν.μ. ή η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο είναι προϋποθέσεις μια βιώσιμης ειρήνης καλώς να γίνουν. Είναι, άλλωστε, και παράλογο να θεωρούμε το Αιγαίο αποκλειστικώς ελληνική θάλασσα όταν βρέχει τόσα τετραγωνικά χιλιόμετρα και τουρκικού εδάφους. Αυτοί, ωστόσο, οι οποίοι στήριξαν την άνοδό τους στην εξουσία και στον εθνολαϊκισμό είναι πολύ δύσκολο να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα υποχωρήσεων...

Καμία λύση, έτσι κι αλλιώς, για το Αιγαίο δεν θα είναι βιώσιμη όσο δεν επιλύεται και το κυπριακό με όρους δικαιοσύνης. Τι σημασία έχει να αφαιρέσεις κάποια αγκάθια κι όχι όλα; Σε αντίθεση, ωστόσο, με την εξωτερική πολιτική Τσίπρα- Κοτζιά η εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη είναι ΙΧ. Τι καλύτερο να περιμένεις, όμως, όταν έχεις έναν διακοσμητικό υπουργό Εξωτερικών, τον Γ. Γεραπετρίτη, και ουσιαστικό έναν άνθρωπο της αγίας οικογένειας, την Αλ. Παπαδοπούλου;... 

 

 

Τα λάθη που βαφτίζονται ιδεολογική συνέπεια γίνονται εγκλήματα...

Τα ελληνοτουρκικά, το κυπριακό, το παλαιστινιακό δεν θα επιλυθούν ποτέ. Το ισχυρίζονται οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν πως δεν θα λυνόταν ποτέ το μακεδονικό. Είναι ακριβώς αυτή η αντίληψη που δεν συνδράμει στην επίλυση ζητημάτων, καθώς και η μονομέρεια που βρίσκει όλα τα δίκια στη μία πλευρά κι όλο το άδικο στην άλλη. Αν δεν συμφωνήσουμε, ωστόσο, πως ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία ή την εδαφική ακεραιότητα δεν δικαιολογεί τον θάνατο αμάχων τότε έχουμε κάνει πολλά βήματα πίσω προς το μεσαίωνα...

Η Χαμάς επιτίθεται γιατί το Ισραήλ έχει μετατρέψει τη Λωρίδα της Γάζας σε ανοιχτή φυλακή. Το Ισραήλ απαντά γιατί σκοτώνονται άμαχοι στο έδαφός του. Κι αυτές οι απαντήσεις θα συνεχίζονται στον αιώνα τον άπαντα αν κάποιος ή κάποιοι γενναίοι δεν πάνε κόντρα στο μίσος και πουν ως "εδώ, φταίμε και φταίτε, πάμε να βρούμε μια λύση που να εξασφαλίζει την ειρήνη". Το να υψώνουμε, ωστόσο, ισραηλινές ή παλαιστινιακές σημαίες σαν να είμαστε οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων την ώρα που και οι δύο πλευρές έχουν αίμα αθώων στα χέρια τους δεν ωφελεί σε κάτι άλλο πέρα από την αυτοδικαίωση των προκαταλήψεών μας...

Αν κάποιος πιστεύει ότι απάγοντας αμάχους ή, πολύ περισσότερο κι εφόσον ισχύει, αποκεφαλίζοντας μωρά θα πάρεις την εθνική ανεξαρτησία που δικαιούται μάλλον αυταπατάται. Όσοι διαπράττουν τέτοια εγκλήματα κατά τής ανθρωπότητας στην ουσία κάνουν ό,τι μπορούν για να μείνουν σκλάβοι και να δίνουν το δικαίωμα σε ένα κράτος- τρομοκράτη όπως είναι το Ισραήλ να κερδίζει τη συμπάθεια της παγκόσμιας κοινής γνώμης... 

Πάνω στις μεγάλες, όμορφες ιδέες και στην πίστη πως αυτές είναι αναντίρρητες αλήθειες στηρίχθηκαν τα πιο εγκληματικά κι απολυταρχικά καθεστώτα. Όταν όλοι μας κι ο καθένας μας ξεχωριστά κατανοήσουμε πως οι απόψεις και οι ιδέες μας δεν έχουν προέλθει από θεϊκή έμπνευση τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε πως κι αυτό που ονομάζουμε ιδεολογική μας συνέπεια μπορεί να μην είναι τίποτα άλλο από ανικανότητα να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Και δεν μιλάω φυσικά μόνο για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη...

 

 

Δώσε Ορμπαν στο λαό και πάρε του το μυαλό...

Αν αύριο μεθαύριο ο Τ. Ερντογάν θέσει ζήτημα τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη ποιος θα φταίει; Οι μουσουλμάνοι βουλευτές που εδώ κι έναν αιώνα παρουσιάζονται ως Τούρκοι και διεκδικούν το χρίσμα τού τουρκικού προξενείου, αλλά ουδέποτε- τουλάχιστον από την εποχή που έχουν ενσωματωθεί στα μεγάλα κόμματα- έθεσαν τέτοιο ζήτημα; Ή, μήπως, ο Κ. Μητσοτάκης που αδίστακτα το μετέτρεψε σε κυρίαρχο θέμα τής προεκλογικής περιόδου για μια σειρά από ιδιοτελείς λόγους;...

Το να συζητάμε αποκλειστικώς για τη μουσουλμανική μειονότητα λιγότερο από μία εβδομάδα από τις εκλογές είναι τόσο εθνικώς ωφέλιμο με το αν συζητούσαμε στα τηλεπαράθυρα για τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο ή για το Κυπριακό. Αυτά είναι ζητήματα που οι πολιτικές δυνάμεις θα όφειλαν να συζητούν κεκλεισμένων των θυρών και με όρους εθνικής συνεννόησης ώστε να αποφεύγεται και το πολιτικό κόστος. Όποιος τα μετατρέπει σε προεκλογικό σανό για να μην συζητήσει για το ΕΣΥ, την ακρίβεια ή την παιδεία είναι ο ίδιος εθνική εξαίρεση...

Κακώς ο Αλέξης Τσίπρας ταυτίζει τον Μητσοτάκη με τον Β. Ορμπαν. Όχι γιατί έχει άδικο, μολονότι ο Όρμπαν πιστεύει στη μισαλλοδοξία του, ενώ το βαλκανικό του αντίγραφο την εργαλειοποιεί. Κακώς το κάνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γιατί φαίνεται πως το εκφασισμένο, συντηρητικοποιημένο πόπολο αυτό ακριβώς το πρότυπο έχει: έναν Πούτιν α λα ελληνικά που θα κάνει ό,τι γουστάρει κι όποιος δεν είναι μαζί του θα θεωρείται εχθρός τής πατρίδας. 

Κι αν ο πρόεδρος της Ρωσίας δηλητηριάζει κυριολεκτικώς τους αντιπάλους του, ο Μητσοτάκης δηλητηριάζει την ελληνική κοινωνία με ψέματα, εθνικισμό και τραμπισμό. Κι αν οι κοινωνίες δεν πεθαίνουν όπως οι μεμονωμένοι άνθρωποι, εν τούτοις χρεοκοπούν σε πολλά επίπεδα. Το ζήσαμε κι ετοιμαζόμαστε να το ξαναζήσουμε... 

  
 

Ο πόλεμος θα ήταν προδοσία...

Στην Ελλάδα αναζητάμε τους προδότες πριν καν συντελεστεί η προδοσία. Αν δεν είχε κάποιος κάτι καλύτερο να κάνει το τριήμερο και διάβαζε τι γραφόταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα πίστευε ότι οι Τούρκοι είχαν ήδη καταλάβει την Αθήνα, με τους μισούς να κατηγορούν τους άλλους μισούς πως άφησαν την Κερκόπορτα ανοιχτή. Πέρα, όμως, από τη διαχρονική αδελφοφαγία αυτή η στάση μαρτυρά και κάτι άλλο. Μαρτυρά ηττοπάθεια, σαν κανείς μας να μην πιστεύει ότι μπορούμε να κερδίσουμε σε έναν πόλεμο την Τουρκία και ψάχνουμε από τώρα για εξιλαστήρια θύματα και νέα δίκη των εξ...

Ακόμα, όμως, κι αν επικρατήσουμε σε ένα πολεμικό επεισόδιο κι αποτρέψουμε την κατάληψη, για παράδειγμα, του Καστελόριζου μην περιμένετε οι σύμμαχοι να μας παραχωρήσουν ως αντάλλαγμα τη Σμύρνη ή την Κωνσταντινούπολη, όπως πιστεύουν αρκετοί. Αυτό που θα γίνει θα είναι να μας κλείσουν με το ζόρι σε μια αίθουσα για να συμφωνήσουμε υφαλοκρηπίδα κι ΑΟΖ, μπορεί και για το Κυπριακό. 

Δεν είναι, συνεπώς, προτιμότερο από το να χυθεί ξανά αίμα αδίκως να συμφωνήσουμε με την Τουρκία σε ένα συνυποσχετικό για όλα τα ζητήματα που θέλει να θέσει η κάθε πλευρά και να πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης; Ένας αναπόφευκτος διπλωματικός συμβιβασμός θα είναι πολύ λιγότερο επώδυνος από έναν πολεμικό...

Φυσικά μπορούμε κι εμείς να βάλουμε θέματα στο τραπέζι που τώρα δεν βάζουμε ή για τα οποία δεν επιμένουμε, όπως για τα περιουσιακά τής μειονότητας στην Πόλη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο. Έτσι κι αλλιώς και είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε καταδικασμένοι να συνορεύουμε με την Τουρκία στην αιωνιότητα, εκτός αν άλλα αποφασίσει η κλιματική κρίση και μετακινηθούμε γεωγραφικό μήκος και πλάτος... 

Έχει χυθεί ήδη πολύ αίμα για να πιστεύουμε ότι αν χυθεί κι άλλο θα λυθούν τα προβλήματά μας ή θα πάρουμε την ανατολική Θράκη και τον Πόντο. Κι αν αυτό θεωρείται προδοσία, χίλιες φορές προδότης παρά μία φορά ηλίθιος... 

  
 

Γιατί θα έπρεπε να υπάρχει πάντοτε ένας διακομμματικός ΥΠΕΞ...

Πριν περίπου 30 χρόνια η άτολμη πολιτική μας ηγεσία "αποφάσιζε" να μετατρέψει ένα ήσσονος σημασίας θέμα- το πώς θα λεγόταν η ανεξάρτητη πλέον Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας- σε ένα νέο Κυπριακό. Υποθάλποντας τον εθνικισμό έπεσε στη συνέχεια θύμα του όταν ο αλαλάζων όχλος συγκεντρωνόταν μαζικώς για να διαδηλώνει κατά μιας χώρας που ακόμα και σήμερα δεν διαθέτει πολεμική αεροπορία, φοβούμενος εισβολή από το Βορρά. Έπρεπε να αναλάβουν οι Τσίπρας- Κοτζιάς μια αποστολή πολιτικής αυτοκτονίας για να λύσουμε ένα θέμα που θα λύναμε πολύ επωφελέστερα στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 αν οι σαμαράδες δεν επέβαλλαν την ατζέντα τους...

Το πολιτικό μας σύστημα και σήμερα υποφέρει από την αδυναμία διαχωρισμού μεταξύ των λιγότερο και περισσότερο σοβαρών ζητημάτων. Εστιάζει, για παράδειγμα, στο πρόσωπο του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας- θεσμού σχεδόν εντελώς συμβολικού- και στο νέο εκλογικό νόμο την ίδια ώρα που αδυνατεί να καθίσει σε ένα τραπέζι και να χαράξει τη νέα εθνική γραμμή απέναντι στην Τουρκία. Η κυβέρνηση ασκεί εξωτερική πολιτική στο πόδι και με το μυαλό στις δημοσκοπήσεις και η αξιωματική αντιπολίτευση υψώνει υπέρμετρα τους τόνους όταν προτεραιότητα πρέπει να είναι η εθνική συνεννόηση...

Θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο ότι η εξωτερική πολιτική πρέπει να έχει συνέχεια ανεξαρτήτως του ποιος είναι κάθε φορά ο υπουργός Εξωτερικών, αλλά τα δεδομένα σε άλλες χώρες στην Ελλάδα παραμένουν ζητούμενα. Γι' αυτό και θα ήταν απαραίτητο να υπάρχει ένας υπουργός Εξωτερικών με πενταετή θητεία ο οποίος θα επιλεγόταν με πλειοψηφία δύο τρίτων από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής, κατά προτίμηση διπλωμάτης και μη κομματικό πρόσωπο. Το πώς θα αντιμετωπίσουμε, για παράδειγμα, μια πιθανή εισβολή τής Τουρκίας στα εθνικά μας χωρικά ύδατα νοτίως τής Κρήτης δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας, αλλά εθνικής συναντίληψης χωρίς τα μικροκομματικά παιχνίδια που αρρωσταίνουν το δημόσιο βίο κι ενίοτε ακρωτηριάζουν την πατρίδα...

Ημέρες πένθους για τον εθνικισμό τής αδράνειας...

Το διαχρονικό μοτίβο τής εξωτερικής μας πολιτικής είναι η αδράνεια και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί τα εθνικά μας θέματα παραμένουν ανοιχτά. Δεν καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με την Τουρκία για να συζητήσουμε τις διαφορές μας, αρνούμαστε το ένα μετά από το άλλο τα σχέδια επίλυσης του Κυπριακού και παραπέμπαμε μέχρι πρόσφατα το Μακεδονικό στις ελληνικές καλένδες. Στο τελευταίο δύο ήταν οι επιλογές μας. Με την πρώτη θα αφήναμε την κατάσταση ως έχει, με όλο τον πλανήτη να αναγνωρίζει τους βόρειους γείτονες ως Μακεδονία, σπαταλώντας ταυτοχρόνως πολιτικό κεφάλαιο και χρόνο σε μια ανύπαρκτη απειλή, ενώ θα μπορούσαμε να προσεταιριστούμε τους Σκοπιανούς μαζί με τους υπόλοιπους Βαλκάνιους κι αντί να τους παραδώσουμε στα χέρια των Τούρκων να δημιουργούσαμε μαζί τους ένα ισχυρό βαλκανικό μπλοκ στην ΕΕ...

Με τη δεύτερη θα φτάναμε σε ένα συμβιβασμό για σύνθετη ονομασία erga omnes και Συνταγματική Αναθεώρηση. Όποιος πιστεύει ότι σήμερα, ύστερα από 70 και πλέον χρόνια ονομασίας τής γείτονας ως Μακεδονίας, θα μπορούσαμε να πετύχουμε να μην συμπεριλαμβάνεται το "Μακεδονία" στην ονομασία της ή πως θα έκλεινε μια συμφωνία δίχως και δικές μας υποχωρήσεις- βλ. εθνικότητα και γλώσσα- τότε του επιτρέπω να συνεχίσει το μακάριο ύπνο του... 

Τώρα που ο εθνικισμός είναι στριμωγμένος στα σκοινιά είναι η κατάλληλη ώρα για να του δοθεί ένα ισχυρό χτύπημα με μια συμφωνία για το Μακεδονικό. Οι εκπρόσωποί του, άλλωστε, αυτοεξευτελίζονται παριστάνοντας τους πατριώτες δίχως να θυσιάζουν την καρέκλα τους ή μιλώντας για μπλόφες για να υποκριθούν το ότι είναι φιλελεύθεροι ενώ στην πραγματικότητα είναι ακροδεξιοί. Ο ελληνικός κι ο σκοπιανός λαός δείχνουν ωριμότεροι από αρκετούς πολιτικούς εκπροσώπους τους. Πάνω σε αυτήν την ωριμότητα μπορεί να χτιστεί μια φιλία διαρκείας, δίχως νικητές και ηττημένους που όπως έχει δείξει η Ιστορία αφήνει μόνο πικρίες και το πεδίο ανοιχτό για μελλοντικές συγκρούσεις χωρίς σταματημό...

Όταν Μίκη σφίγγεις το χέρι σου στους φασίστες ο ήλιος είναι αβέβαιος για τον κόσμο...

Το σχετικώς χαμηλό μέγεθος του συλλαλητηρίου- λαμβάνοντας υπόψη και πως διοργανώθηκαν σε πολλές περιοχές τής χώρας δωρεάν ή φτηνά ταξίδια αναψυχής στην Αθήνα- συνιστά μήνυμα ελπίδας. Ευτυχώς ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός κι οποιοδήποτε άλλο σκοταδιστικό συναίσθημα αποδεικνύεται ότι δεν εκπροσωπεί τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού.

Κι αυτό μολονότι κάποια κόμματα, η εκκλησία, παραστρατιωτικές, παραθρησκευτικές κι εγκληματικές οργανώσεις έχουν επενδύσει για μια ακόμα φορά στο μύθευμα του ανάδελφου έθνους που οι Σκοπιανοί αυτήν τη φορά με τη σύμπραξη των Αμερικανών, των Γερμανών και των Αρειανών προσπαθούν να του φάνε τη δική του Μακεδονία. Η ελληνική Μακεδονία ενδεχομένως να χαθεί μόνο αν όλοι αυτοί οι ύπουλοι δημεγέρτες καταφέρουν με τα ψέματα να πείσουν την πλειονότητα του ελληνικού λαού για έναν κίνδυνο ο οποίος υπάρχει μόνο και μόνο για να μπορούν κάποιοι να δικαιολογούν άλλες αμαρτίες τους...

Όπως κι αν έχει, είναι κρίμα που ένας άνθρωπος όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος κυνηγήθηκε στη ζωή του ανελέητα από εκείνους που ξεχώριζαν τους Έλληνες σε εθνόψυχους και μιάσματα, να υιοθετεί στα βαθιά του γεράματα μια αναχρονιστική εμφυλιοπολεμική ρητορική που οδήγησε σε εθνικές τραγωδίες. Έχει κι ο γράφων χίλια αρνητικά να σούρει σε αυτούς που κυβερνούν σήμερα, ιδίως για την ευκολία με την οποία συμβιβάστηκαν με το νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος άλλωστε αποτελεί και την πραγματική απειλή για τους μικρομεσαίους. Δεν θα τους αποκαλούσα, ωστόσο, σε καμία περίπτωση εθνομηδενιστές, ιδίως για τη στρατηγική που ακολουθούν στο Μακεδονικό...

Από πού κι ως πού ένας έντιμος συμβιβασμός, όπως θα είναι, αν επιτευχθεί, η σύνθετη ονομασία erga omnes με απάλειψη των αλυτρωτικών αναφορών, μπορεί να θεωρηθεί εθνική προδοσία; Αυτήν τη στιγμή οι επιλογές είναι είτε αυτός ο συμβιβασμός είτε η μη επίλυση, δηλαδή στην ουσία η ντε φάκτο κατοχύρωση του βόρειου γείτονα ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Η μη χρησιμοποίηση του όρου "Μακεδονία" θα έπρεπε να ζητηθεί από τον Τίτο πριν 70 και πλέον χρόνια. Τώρα είναι πολύ αργά...

Τώρα που γλεντήσαμε για τον πατριωτισμό μας και λίγο πριν η χώρα περάσει σε μια νέα φάση τής Ιστορίας της είναι καιρός να αναρωτηθούμε αν μάθαμε κάτι από τα οκτώ χρόνια τής κρίσης πέρα από το να αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Πολύ φοβάμαι πως όχι, γι' αυτό και το πολιτικό κόστος καθορίζει σε γενικές γραμμές την τακτική και στρατηγική τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, ιδίως της τελευταίας, ο πρόεδρος της οποίας σύρεται σε επιλογές για το Μακεδονικό που δεν τις ασπάζεται ούτε ο ίδιος...

Μας δίνεται μια χρυσή ευκαιρία να επιλύσουμε ένα ζήτημα πριν καταντήσει Κυπριακό και να σχεδιάσουμε την κοινή μας ανάπτυξη με τις χώρες τής Βαλκανικής. Θα την αδράξουμε ή θα συνεχίζουμε να τραγουδάμε "Μακεδονία ξακουστή" σαν να έρχεται η φωνή μας κατευθείαν από τις γιορτές που διοργάνωνε η χούντα στο Καλλιμάρμαρο;... 

Κυριάκο, έμαθες τα νέα; Οι εθνικιστές έχασαν στην Κύπρο...

Στην Κύπρο οι υποψήφιοι και τα κόμματα που πέρασαν στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών χαρακτηρίζονται εθνικοί μειοδότες από τους υποψήφιους και τα κόμματα που ηττήθηκαν. Μαζί με τον Ν. Παπαδόπουλο και τον Γ. Λιλλήκα έχασε και η νοοτροπία η οποία χαρακτηρίζει στο σύνολό του τον ελληνισμό και συνδέει οποιουδήποτε είδους διαπραγμάτευση για τα εθνικά θέματα με εθνική προδοσία...

Όποιος πιστεύει ότι το Κυπριακό μπορεί να λυθεί με την επανένωση του νησιού όπως ήταν το 1974 ή το Μακεδονικό με τη βόρεια γείτονα να μην περιλαμβάνει το "Μακεδονία" στην ονομασία της μάλλον ζει στον πλανήτη όπου για την επίτευξη λύσης σε μια διαπραγμάτευση οπισθοχωρούν μόνο οι άλλοι και οι Έλληνες ποτέ. Φυσικά και είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον τουρκικό και το σκοπιανό εθνικισμό, αλλά είναι χρήσιμο να κοιταζόμαστε κι εμείς κάπου κάπου στον καθρέφτη και να αντιλαμβανόμαστε ότι οι ιστορικές αδικίες δεν αποκαθίστανται με τη μηχανή τού χρόνου, παρά μόνο με πραγματικά έντιμους συμβιβασμούς...

Βεβαίως με ανησυχεί η ενίσχυση των Κύπριων χρυσαυγιτών, όπως και οι νέας κοπής μακεδονομάχοι. Φαίνεται, ωστόσο, πως όταν σταματά η πλάκα των εθνοκάπηλων συλλαλητηρίων τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, η λαϊκή και κοινοβουλευτική πλειοψηφία συντονίζονται και ζητούν λύσεις εδώ και τώρα σε αδιέξοδα δεκαετιών που δεν μας αφήνουν να πάμε μπροστά...

Σε αντίθεση με όσα του λένε οι ακροδεξιοί στο κόμμα του να λέει παραέξω, το να πετάξουμε για μια ακόμα φορά τη μπάλα στην εξέδρα, όπως προτείνει ο Κ. Μητσοτάκης για το Μακεδονικό, δεν οδηγεί πουθενά παρά σημαίνει οπισθοδρόμηση. Είναι ακριβώς αυτή η ψοφοδεής τακτική τού ανάδελφου έθνους που δεν μας έχει επιτρέψει να παίξουμε σημαντικότερο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή από αυτή του κομπάρσου πολυτελείας...

Ο πλανήτης δεν πρόκειται να πάψει να είναι παγκοσμιοποιημένος γιατί κάποιοι, ακόμα και πλανητάρχες, πιστεύουν ότι μπορούν να υψώνουν φράχτες κι έτσι να τον περιορίζουν. Επομένως, η όποια εθνική στρατηγική οφείλει να συμπεριλαμβάνει τους γείτονες- ακόμα και τους Τούρκους- κι όχι να τους αποκλείει. Κι αυτό το έχει συνειδητοποιήσει η πλειοψηφία τού ελληνισμού, γι' αυτό και δεν επιθυμεί να τον κυβερνούν εθνικιστές, γνήσιοι και γιαλαντζί...

 

Μήπως να τελειώνει αυτή η πλάκα με το Μακεδονικό;...

Υπό μία έννοια αισθάνομαι ευγνώμων στους Αμερικανούς οι οποίοι ανακινούν το θέμα τής ονομασίας τής ΠΓΔΜ. Χάρη σε αυτούς νιώθω πως ξαναζώ τη χαμένη εφηβεία μου, τότε που ορδές μακεδονομάχων έβγαιναν στους δρόμους για να μην κλέψουν τα Σκόπια την Θεσσαλονίκη μας. Πιθανόν αρκετοί ανάμεσά τους να φώναζαν, βεβαίως, και τους παίκτες θεσσαλονικιώτικων ομάδων "Βούλγαρους" την ίδια χρονική περίοδο, αλλά στην Ελλάδα ζούμε και σε αυτήν τη χώρα το παράλογο δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας...

Δεν ξέρω τι κατάληξη θα έχει η σημερινή διαπραγμάτευση, αν δηλαδή οι γείτονες θα λέγονται Μακεδόνες, Νεομακεδόνες, Σλαβομακεδόνες ή οτιδήποτε άλλο. Γνωρίζω, όμως, ότι την ώρα που υποτίθεται πως γίνεται προσπάθεια για να βγούμε από τα μνημόνια είναι πολυτέλεια η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται κατά βάση γύρω από το ονοματολογικό τής ΠΓΔΜ και να απειλείται, μάλιστα, και η δεδηλωμένη γι' αυτόν το λόγο αντί για το πώς θα φτάσουμε σε μια ανάπτυξη με δίκαιο πρόσημο. Το σημαντικότερο είναι να μπουν προσκόμματα στον καλλιεργούμενο αλυτρωτισμό στη γείτονα- από τα σχολεία έως τη δημόσια διοίκηση και τα σύμβολά τους- και δευτερεύον το πώς θα ονομάζεται...

Ακόμα και στην "παρέα" των εθνικών θεμάτων αν βάλεις το Μακεδονικό, θα μοιάζει με χόμπιτ σε οικογένεια γιγάντων, όπως είναι τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό. Γι' αυτό και δεν εντοπίζω πού βρίσκεται η εθνική προδοσία αν συμφωνήσουμε σε μια σύνθετη και κοινή ονομασία για όλους, πολλώ δε μάλλον όταν σχεδόν όλος ο πλανήτης αποκαλεί τη γείτονα Μακεδονία εδώ και χρόνια...

Το όνομα δεν χάθηκε σήμερα, ούτε καν τη δεκαετία τού '90, αλλά από τη στιγμή που επιτρέψαμε στον Τίτο να το χρησιμοποιήσει. Είναι, όμως, ανώφελο να θρηνούμε ακόμα γι' αυτό. Επομένως ας κοιτάξουμε πώς θα ξανακάνουμε την Ελλάδα ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια. Αυτό, ναι, είναι εθνική προτεραιότητα για την οποία αξίζει να αγωνιστούμε...

Το Κυπριακό θα το λύσουν οι λαοί...

Όταν οι πολιτικοί δεν μπορούν να δώσουν τις απαντήσεις, τότε συνήθως έρχεται η ώρα των λαών να το κάνουν. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και με το Κυπριακό, το οποίο παραμένει άλυτο επί δεκαετίες αφού καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει το κουράγιο να αναλάβει έστω το ελάχιστο πολιτικό κόστος για την επανένωση του νησιού. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για σημαντικό κομμάτι των Ελληνοκύπριων και των Τουρκοκύπριων, ιδίως των νέων κι εκείνων που έχουν επισκεφτεί τα κατεχόμενα, οι οποίοι και θέλουν την επανένωση και μια χαρά μπορούν να συμβιώσουν με τους απέναντι...

Φυσικά και το κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής τής Τουρκίας και κατοχής τού βόρειου τμήματος του νησιού. Το πρόβλημα, ωστόσο, υπήρχε και πριν το 1974 και γι' αυτό ήταν υπεύθυνες και οι εθνικιστικές ακρότητες των Ελληνοκύπριων, οι οποίες μάλιστα έφταναν έως το ακρότατο όριο της αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών. Ας μην λησμονούμε, εξάλλου, ότι έχουν αναγκαστεί και πολλοί Τουρκοκύπριοι να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στο νότιο τμήμα τού νησιού εξαιτίας ακραίων οι οποίοι δεν μπορούν να συμβιώσουν παρά μόνο με το μίσος τους...

Δεν χρειάζεται να περάσεις πολλές ημέρες στην Κύπρο για να κατανοήσεις πόσο ξεπερασμένο είναι πλέον το τελευταίο τείχος που χωρίζει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Οι νυσταλέες φάτσες των αστυνομικών ένθεν κακείθεν της πράσινης γραμμής μαρτυρούν μια κατάσταση η οποία συνεχίζεται μόνο από συνήθεια κι από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να μην μείνουν άνεργοι...

Ενόψει και προεδρικών εκλογών στη Μεγαλόνησο είναι δύσκολο να βρεθεί μια λύση μέσα στους επόμενους μήνες. Αυτή, όμως, είναι κάτι παραπάνω από εφικτή αργότερα, δίχως μεγαλοϊδεατισμούς κι εθνικισμούς οι οποίοι μόνο μίκρυναν τον ελληνισμό και δεν τον μεγάλωσαν...

Βλέπει ο Ερντογάν τον Καμμένο να παλεύει να χωρέσει στα χακί κι ο πόλεμος του φαίνεται όλο και πιο δελεαστικός...

Η εθνική κυριαρχία δεν διασφαλίζεται όταν χιμπαντζήδες με τα μαύρα επισκέπτονται το Καστελόριζο συνοδεία τού υπουργού Άμυνας και βουλευτών τού ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο, με αυτόν τον τρόπο εξάπτονται τα εθνικιστικά πάθη, τα οποία μάλιστα ξεπλένονται κι από την παρουσία τής Αριστεράς. Ο Π. Καμμένος λόγω της θεσμικής του ιδιότητας έχει υποχρέωση να επισκέπτεται όσο το δυνατό συχνότερα ακριτικές στρατιωτικές μονάδες τής χώρας μας. Το να φορά, ωστόσο, τα χακί με τη συχνότητα που τα φορούν οι φλούφληδες χιπστεράδες που δεν έχουν περάσει ούτε καν έξω από στρατόπεδο δεν μαρτυρά ταύτιση με τον απλό φαντάρο, αλλά μια απεγνωσμένη ανάγκη αυτοπροβολής με κάθε μέσο, που στέλνει, όμως, αμφιλεγόμενα μηνύματα στο εξωτερικό. Ο πρωθυπουργός τής Αλβανίας, Εν. Ράμα, είναι ένας επικίνδυνος πολιτικός. Δεν έχει άδικο, όμως, όταν αναρωτιέται δημοσίως γιατί ένας υπουργός Άμυνας σε μια τόσο ευαίσθητη περιοχή όπως στα Βαλκάνια πρέπει να κυκλοφορεί κάθε τρεις και λίγο με στρατιωτική στολή...

Είναι αλήθεια ότι η τουρκική επιθετικότητα κλιμακώνεται κι ότι ο "σουλτάνος" Ρ. Τ. Ερντογάν φλερτάρει επικίνδυνα με τον επεκτατισμό και προς ανατολάς και προς δυσμάς των συνόρων τής χώρας του. Αν, πάντως, έχει σκοπό να προκαλέσει θερμό επεισόδιο ή ακόμα και πόλεμο δεν θα ματαιώσει τα σχέδιά του γιατί τρομάζει βλέποντας τον Π. Καμμένο να παλεύει να χωρέσει στη στολή παραλλαγής. Δεν είμαι αντίθετος στη λελογισμένη ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων με όπλα και στην καλύτερη συντήρηση του σημερινού οπλοστασίου τους. Η εθνική κυριαρχία, ωστόσο, δεν πρόκειται να διασφαλιστεί ούτε αν, όπως πρότεινε ο Β. Λεβέντης, κοπούν 200 ευρώ από κάθε σύνταξη για να κατευθυνθούν στο στρατό...

Η Ιστορία θα έπρεπε να μας έχει διδάξει πως οφείλουμε να είμαστε ή, τουλάχιστον, να φαινόμαστε πιο χρήσιμοι στις Μεγάλες Δυνάμεις από όσο οι Τούρκοι. Μόνο έτσι καταφέραμε να εξαπλωθούμε ως νεοελληνικό κράτος και μόνο όταν χάσαμε αυτό το στρατηγικό πλεονέκτημα ζήσαμε τραγωδίες όπως η μικρασιατική καταστροφή. Ούτε ο μεγαλοϊδεατισμός ούτε όμως και η δουλοπρέπεια αποτέλεσαν καλούς συμβούλους...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν συμμερίζομαι τη σπουδή ορισμένων να κλείσει όπως όπως το Κυπριακό με το επιχείρημα πως κάθε επόμενο σχέδιο επίλυσής του είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Πρόκειται για την ίδια κεκαλυμμένη δουλοπρέπεια με την οποία ορισμένοι ζητούν κάθε φορά άμεση υποταγή στα κελεύσματα Σόιμπλε και ΔΝΤ. Τα δικαιώματα κάθε μειονότητας, εν προκειμένω της τουρκοκυπριακής, πρέπει να γίνονται απολύτως σεβαστά με βάση τις επιταγές τού διεθνούς δικαίου, έστω κι αν η Τουρκία το έχει εδώ και δεκαετίες γράψει στα παλιά της παπούτσια όσον αφορά την ελληνική μειονότητα στη Πόλη ή στην Ίμβρο και στην Τένεδο. Από την άλλη, ωστόσο, σε κανένα κράτος τού κόσμου το Σύνταγμά του δεν προβλέπει πως οι μειονότητες θα συγκυβερνούν στο σύνολο της κρατικής επικράτειας σαν να ήταν ισότιμες πληθυσμιακά...

Γιατί, επομένως, θα πρέπει να συμβαίνει αυτό στην υπό ίδρυση νέα Κυπριακή Δημοκρατία και γιατί θα πρέπει να βρίσκονται στο στόχαστρο εκείνοι που αντιστέκονται σε τέτοιου είδους λύσεις; Ύστερα από 42 χρόνια από την εισβολή και κατοχή τής βόρειας Κύπρου οι συνθήκες είναι πιο ώριμες από ποτέ για την ένωση του νησιού. Αυτό σημαίνει και συμβιβασμούς, κάποιους μάλιστα κι επώδυνους. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν θα συγχωρηθεί η τουρκοποίηση της Κύπρου στο όνομα μιας κακώς νοούμενης ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή, πόσω μάλλον όταν η σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία έχει και το δίκιο αλλά και τις γεωπολιτικές- γεωοικονομικές (βλ. φυσικό αέριο) συνθήκες με το μέρος της...