Όταν Μίκη σφίγγεις το χέρι σου στους φασίστες ο ήλιος είναι αβέβαιος για τον κόσμο...

Το σχετικώς χαμηλό μέγεθος του συλλαλητηρίου- λαμβάνοντας υπόψη και πως διοργανώθηκαν σε πολλές περιοχές τής χώρας δωρεάν ή φτηνά ταξίδια αναψυχής στην Αθήνα- συνιστά μήνυμα ελπίδας. Ευτυχώς ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός κι οποιοδήποτε άλλο σκοταδιστικό συναίσθημα αποδεικνύεται ότι δεν εκπροσωπεί τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού.

Κι αυτό μολονότι κάποια κόμματα, η εκκλησία, παραστρατιωτικές, παραθρησκευτικές κι εγκληματικές οργανώσεις έχουν επενδύσει για μια ακόμα φορά στο μύθευμα του ανάδελφου έθνους που οι Σκοπιανοί αυτήν τη φορά με τη σύμπραξη των Αμερικανών, των Γερμανών και των Αρειανών προσπαθούν να του φάνε τη δική του Μακεδονία. Η ελληνική Μακεδονία ενδεχομένως να χαθεί μόνο αν όλοι αυτοί οι ύπουλοι δημεγέρτες καταφέρουν με τα ψέματα να πείσουν την πλειονότητα του ελληνικού λαού για έναν κίνδυνο ο οποίος υπάρχει μόνο και μόνο για να μπορούν κάποιοι να δικαιολογούν άλλες αμαρτίες τους...

Όπως κι αν έχει, είναι κρίμα που ένας άνθρωπος όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος κυνηγήθηκε στη ζωή του ανελέητα από εκείνους που ξεχώριζαν τους Έλληνες σε εθνόψυχους και μιάσματα, να υιοθετεί στα βαθιά του γεράματα μια αναχρονιστική εμφυλιοπολεμική ρητορική που οδήγησε σε εθνικές τραγωδίες. Έχει κι ο γράφων χίλια αρνητικά να σούρει σε αυτούς που κυβερνούν σήμερα, ιδίως για την ευκολία με την οποία συμβιβάστηκαν με το νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος άλλωστε αποτελεί και την πραγματική απειλή για τους μικρομεσαίους. Δεν θα τους αποκαλούσα, ωστόσο, σε καμία περίπτωση εθνομηδενιστές, ιδίως για τη στρατηγική που ακολουθούν στο Μακεδονικό...

Από πού κι ως πού ένας έντιμος συμβιβασμός, όπως θα είναι, αν επιτευχθεί, η σύνθετη ονομασία erga omnes με απάλειψη των αλυτρωτικών αναφορών, μπορεί να θεωρηθεί εθνική προδοσία; Αυτήν τη στιγμή οι επιλογές είναι είτε αυτός ο συμβιβασμός είτε η μη επίλυση, δηλαδή στην ουσία η ντε φάκτο κατοχύρωση του βόρειου γείτονα ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Η μη χρησιμοποίηση του όρου "Μακεδονία" θα έπρεπε να ζητηθεί από τον Τίτο πριν 70 και πλέον χρόνια. Τώρα είναι πολύ αργά...

Τώρα που γλεντήσαμε για τον πατριωτισμό μας και λίγο πριν η χώρα περάσει σε μια νέα φάση τής Ιστορίας της είναι καιρός να αναρωτηθούμε αν μάθαμε κάτι από τα οκτώ χρόνια τής κρίσης πέρα από το να αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Πολύ φοβάμαι πως όχι, γι' αυτό και το πολιτικό κόστος καθορίζει σε γενικές γραμμές την τακτική και στρατηγική τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, ιδίως της τελευταίας, ο πρόεδρος της οποίας σύρεται σε επιλογές για το Μακεδονικό που δεν τις ασπάζεται ούτε ο ίδιος...

Μας δίνεται μια χρυσή ευκαιρία να επιλύσουμε ένα ζήτημα πριν καταντήσει Κυπριακό και να σχεδιάσουμε την κοινή μας ανάπτυξη με τις χώρες τής Βαλκανικής. Θα την αδράξουμε ή θα συνεχίζουμε να τραγουδάμε "Μακεδονία ξακουστή" σαν να έρχεται η φωνή μας κατευθείαν από τις γιορτές που διοργάνωνε η χούντα στο Καλλιμάρμαρο;...