Να γιατί γράφω...

Η απάντηση στο ερώτημα "γιατί γράφω ένα βιβλίο" δεν είναι ίδια με την απάντηση στο ερώτημα "γιατί εκδίδω ένα βιβλίο". Γράφω ένα βιβλίο γιατί αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να εκφράζομαι και να γλιτώνω πολλά χρήματα σε ψυχολόγους ή ψυχιάτρους! Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για ένα βιβλίο, αλλά και για τον ιστότοπο που διαβάζετε κι αρκετές φορές και για τα ρεπορτάζ που έχω γράψει.

Γι' αυτό κι αισθάνομαι προνομιούχος για το ότι κάνω μια δουλειά που θα μπορούσε να είναι το αγαπημένο μου χόμπι. Βλέποντας γύρω μου ένα σωρό ανθρώπους που εργάζονται μόνο και μόνο για να βγάζουν χρήματα μέχρι την ώρα τής σύνταξης, νιώθω χαρά που η μόνη φορά που δούλεψα σαν κι αυτούς στη ζωή μου ήταν όταν ήμουν φαντάρος. Όταν, δηλαδή, έκανα τη μια σκοπιά και τη μία αγγαρεία μετά από την άλλη περιμένοντας να έρθει η στιγμή τής απόλυσης...

Το να κάνεις, ωστόσο, αυτό που θες στη ζωή σου είναι και εύκολο και δύσκολο μαζί. Εύκολο γιατί εξαρτάσαι αποκλειστικώς από τη δική σου επιθυμία και δύσκολο γιατί συμβιώνεις σε μια κοινωνία η οποία έχει απαιτήσεις από τα άτομα που τη στελεχώνουν και οι οποίες δεν είναι πάντοτε συμβατές με τα όνειρά τους. Κι ο γράφων έχει κάνει πολλούς συμβιβασμούς σε αυτό το πλαίσιο, αλλά κανένα που είτε να είναι μη αναστρέψιμος είτε εξοφθάλμως ντροπιαστικός...

Η ζωή, όπως το θέλει ο κοινός τόπος, είναι μια καθημερινή μάχη και είναι αδύνατο να γυρνάς πάντοτε από αυτή αλώβητος. Κι αυτό σημαίνει πως στην πορεία αναγκάζεσαι να αποξενωθείς ή και να συγκρουστείς με ανθρώπους που κάποτε ήσουν πιο κοντά. Ο άνθρωπος, όμως, χωρίς εχθρούς είναι ένας άνθρωπος δίχως αρχές και στο τέλος τής ημέρας δεν είναι καν η προσήλωσή μας στις αρχές μας που μας καθορίζουν, αλλά η συνέπειά μας στους λόγους για τους οποίους τις επιλέξαμε...

Από την άλλη, εκδίδω ένα βιβλίο γιατί είναι κι αυτός ένας τρόπος να αντιμετωπίσω τον θάνατο, όπως είναι, για παράδειγμα, και το να κάνεις παιδιά. Θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας ανθρώπους, πράγματα ή έργα τέχνης γιατί μόνο έτσι εκτιμάμε πως δεν θα είναι άσκοπη η σύντομη παραμονή μας σε αυτόν τον πλανήτη. Αν έγραφα, άλλωστε, μόνο για την ψυχή μου, θα στοίβαζα τα γραπτά μου σε ένα συρτάρι και δεν θα τα έβλεπε ποτέ ξανά το φως τής ημέρας. Η δημοσίευσή τους, εξάλλου, αποτελεί συμμετοχή μου στη δοκιμασία τής κριτικής, στη βάσανο της αξιολόγησης από τους άλλους. Κι όταν κάτι που έχω γράψει μπορεί να διαβαστεί από ένα ευρύτερο κοινό, τότε πλέον μου ανήκει μόνο σε σχέση με την πνευματική του ιδιοκτησία. Κατά τα άλλα είναι κοινό κτήμα κι ανοιχτό σε οποιαδήποτε προσέγγιση...

Επομένως, καταλαβαίνω ότι και το τελευταίο μου βιβλίο θα προκαλέσει σχολιασμούς που ενδεχομένως να είναι παράταιροι με το χρόνο και για το λόγο για τον οποίο γράφτηκε. Η "Δικτατορία" γράφτηκε το φθινόπωρο του 2013, σε ένα πολύ διαφορετικό πολιτικό όσο και προσωπικό περιβάλλον από το σημερινό. Απηχεί, ωστόσο, συναισθήματα μιας εποχής, που ακόμα κι αν το έργο δεν είναι αυτοβιογραφικό, εν τούτοις αποτελούν κομμάτι τής πορείας μου. Και γι' αυτό είναι πολύτιμα. Κι αν αυτά τα συναισθήματα συναντηθούν με τα δικά σας, τότε ακόμα καλύτερα. Γιατί αυτό το βιβλίο δεν είναι πολιτικό ή ερωτικό ή πολιτικοερωτικό. Είναι ένα βιβλίο για τις τύψεις και τις ενοχές, αλλά αυτή είναι απλώς η δική μου ανάγνωσή του. Περιμένω με ανυπομονησία και τις δικές σας αναγνώσεις του!