Jesus Christ Superstar συγχώρησον αυτούς...

Το "Jesus Christ Superstar" είναι μιούζικαλ το οποίο έχει παιχτεί σε πάνω από 20 χώρες τα τελευταία 45 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτών των δεκαετιών δεν παρατηρήθηκε κάποια θεία παρέμβαση καταδίκης τού έργου και παραδειγματικής τιμωρίας των κατά καιρούς συντελεστών του. Από όσο γνωρίζω, δεν έχει καεί ακόμα κάποιος από αυτούς στα καζάνια τής κόλασης...

Αυτό, ωστόσο, δεν εμποδίζει εν έτει 2018- όπως συνέβη στη χώρα μας παλιότερα με την κινηματογραφική μεταφορά τού "Τελευταίου Πειρασμού" ή πιο πρόσφατα για το "Κόρπους Κρίστι"- παραθρησκευτικές οργανώσεις με την κάλυψη της επίσημης εκκλησίας να βιαιοπραγούν στο θέατρο "Ακροπόλ" και να απειλούν τους συντελεστές τής ελληνικής εκδοχής τού "Jesus Christ Superstar". Αλήθεια, η εκκλησία κι ο Κ. Μητσοτάκης καταδικάζουν μόνο την ακροαριστερή βία ή θα καταδικάσουν κάποια στιγμή και την ακροδεξιά, όπως αυτή εκφράστηκε τις τελευταίες ημέρες στον αναρχικό χώρο τής "Φαβέλας" και στο "Ακροπόλ";...

Η ακροδεξιά τού Κυρίου δεν διαθέτει αίσθηση της τέχνης ή του χιούμορ για να αντιλαμβάνεται τι είναι πετυχημένο και τι όχι. Γι' αυτό και σε πολλές περιπτώσεις δεν αντιδρά απέναντι σε αυτό με την αδιαφορία που ταιριάζει σε κάτι το οποίο δεν έχει πνευματική αξία, αλλά με επιθέσεις, όχι μόνο λεκτικές αλλά και σωματικές...

Το ίδιο δεν έπραξε, άλλωστε, κι ο Αντ. Σαμαράς στην περίπτωση Βαξεβάνη, όπου ζήτησε μάλιστα και την ενεργοποίηση της διαδικασίας τού αυτόφωρου; Να συμφωνήσω μαζί του πως το αστείο τού δημοσιογράφου δεν ήταν πετυχημένο. Αλίμονο, όμως, αν ζητάς τη φυλάκιση του οποιουδήποτε για κακό χιούμορ. Τότε οι περισσότεροι σεναριογράφοι και ηθοποιοί τής τηλεόρασης, για παράδειγμα, θα έπρεπε να κλειστούν στη μπουζού...

Με τις ευκαιρίες που μας δίνει η επικαιρότητα, εκτιμώ πως πρέπει να ανοίξει η δημόσια συζήτηση για το τι σημαίνει τιμή και υπόληψη κι αν αυτές οι έννοιες θα πρέπει να υπερτερούν του δικαιώματος σάτιρας ή κριτικής κάτω από όποια συνθήκη. Κατανοώ την οργή κάποιου που εσφαλμένως κατηγορείται πως είναι δολοφόνος, βιαστής ή κλέφτης. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσα σε δημόσια πρόσωπα, που τις περισσότερες φορές επιδιώκουν άλλωστε με κάθε μέσο την θετική δημοσιότητα, κι εκείνα τα οποία είναι γνωστά μόνο σε συγγενείς, φίλους και συναδέλφους;...

Κι αν ο δημοσιογράφος χάρη στα μέσα που έχει στη διάθεσή του μπορεί πιο εύκολα από έναν θαμώνα καφενείου να επηρεάσει την κοινή γνώμη αρνητικώς για ένα πρόσωπο, από την άλλη θα πρέπει να συλλαμβάνεται με τη διαδικασία τού αυτόφωρου ή να στερείται παντελώς του δικαιώματος στην υπερβολή που έχει ο οποιοσδήποτε άλλος πολίτης; Αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα να τίθενται όρια και στη δημοκρατία, όταν όμως αυτή δεν λειτουργεί όπως πρέπει, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, μήπως θα ήταν προτιμότερο να τα επεκτείνουμε από το να τα στενέψουμε κι άλλο;...