Η πολιτική ευθύνη, ωστόσο, είναι περίπου αυτονόητη από τη στιγμή που όλα τα κόμματα παραδέχονται το σκάνδαλο, έστω κι αν διαφοροποιούνται ως προς το ποιοι ευθύνονται λιγότερο ή περισσότερο γι' αυτό. Και η ευθύνη δεν αφορά μόνο το πώς χειρίστηκε τη Novartis το πολιτικό σύστημα, αλλά το σύνολο των μεγάλων τουλάχιστον φαρμακευτικών εταιρειών, οι οποίες με τα εκατομμύριά τους το είχαν αμέσως ή εμμέσως στο τσεπάκι τους. Υπενθυμίζω ότι ο Αλ. Παπαδόπουλος ήδη από τις αρχές τής δεκαετίας τού '90 είχε μιλήσει για "πιράνχας" στο χώρο τής Υγείας, ενώ το μαύρο χρήμα που έχει διακινηθεί, προσεγγίζει το 50% της συνολικής δαπάνης...
Ενδεχομένως ο Αντ. Σαμαράς να μην τα άρπαξε με σακούλες μέσα στο Μαξίμου ή ο Αδ. Γεωργιάδης να μην κονόμησε δύο εκατ. ευρώ από την ελβετική εταιρεία. Η συναλλαγή, όμως, της πολιτικής εξουσίας με τη μεγαλοεπιχειρηματική δεν γίνεται πάντοτε με τόσο χονδροειδή τρόπο...
Το "στήριξέ με για να σε στηρίξω" περιλαμβάνει πολλές παραλλαγές- από δωράκια έως, για παράδειγμα, χρηματοδοτήσεις προεκλογικών εκστρατειών. Το σκάνδαλο Siemens θα έπρεπε να μας είχε υποψιάσει περισσότερο...
Πέραν τούτου, όλες αυτές τις ημέρες δεν έχω ακούσει ούτε ένα "συγγνώμη" για το πώς είχε εκτοξευτεί η φαρμακευτική δαπάνη στη χώρα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αυτό πώς έγινε; Από τον θεό, πάντως, αποκλείεται. Τυχαίως όλοι οι υπουργοί Υγείας και οι κυβερνήσεις τις οποίες υπηρετούσαν την αύξαναν; Δεν δέχονταν πιέσεις από τις φαρμακευτικές ή και χρήματα κάτω από το τραπέζι από αυτές; Λυπάμαι, αλλά ως προς την πολιτική ευθύνη ισχύει το τεκμήριο της ενοχής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου