Γιατί θα έπρεπε να υπάρχει πάντοτε ένας διακομμματικός ΥΠΕΞ...

Πριν περίπου 30 χρόνια η άτολμη πολιτική μας ηγεσία "αποφάσιζε" να μετατρέψει ένα ήσσονος σημασίας θέμα- το πώς θα λεγόταν η ανεξάρτητη πλέον Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας- σε ένα νέο Κυπριακό. Υποθάλποντας τον εθνικισμό έπεσε στη συνέχεια θύμα του όταν ο αλαλάζων όχλος συγκεντρωνόταν μαζικώς για να διαδηλώνει κατά μιας χώρας που ακόμα και σήμερα δεν διαθέτει πολεμική αεροπορία, φοβούμενος εισβολή από το Βορρά. Έπρεπε να αναλάβουν οι Τσίπρας- Κοτζιάς μια αποστολή πολιτικής αυτοκτονίας για να λύσουμε ένα θέμα που θα λύναμε πολύ επωφελέστερα στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 αν οι σαμαράδες δεν επέβαλλαν την ατζέντα τους...

Το πολιτικό μας σύστημα και σήμερα υποφέρει από την αδυναμία διαχωρισμού μεταξύ των λιγότερο και περισσότερο σοβαρών ζητημάτων. Εστιάζει, για παράδειγμα, στο πρόσωπο του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας- θεσμού σχεδόν εντελώς συμβολικού- και στο νέο εκλογικό νόμο την ίδια ώρα που αδυνατεί να καθίσει σε ένα τραπέζι και να χαράξει τη νέα εθνική γραμμή απέναντι στην Τουρκία. Η κυβέρνηση ασκεί εξωτερική πολιτική στο πόδι και με το μυαλό στις δημοσκοπήσεις και η αξιωματική αντιπολίτευση υψώνει υπέρμετρα τους τόνους όταν προτεραιότητα πρέπει να είναι η εθνική συνεννόηση...

Θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο ότι η εξωτερική πολιτική πρέπει να έχει συνέχεια ανεξαρτήτως του ποιος είναι κάθε φορά ο υπουργός Εξωτερικών, αλλά τα δεδομένα σε άλλες χώρες στην Ελλάδα παραμένουν ζητούμενα. Γι' αυτό και θα ήταν απαραίτητο να υπάρχει ένας υπουργός Εξωτερικών με πενταετή θητεία ο οποίος θα επιλεγόταν με πλειοψηφία δύο τρίτων από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής, κατά προτίμηση διπλωμάτης και μη κομματικό πρόσωπο. Το πώς θα αντιμετωπίσουμε, για παράδειγμα, μια πιθανή εισβολή τής Τουρκίας στα εθνικά μας χωρικά ύδατα νοτίως τής Κρήτης δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας, αλλά εθνικής συναντίληψης χωρίς τα μικροκομματικά παιχνίδια που αρρωσταίνουν το δημόσιο βίο κι ενίοτε ακρωτηριάζουν την πατρίδα...