Τα Σοφά Παιδιά δεν τρώνε μόνα τους...

Το "μαζί τα φάγαμε" ήταν η επωδός που συνόδευε το μνημονιακό παραλήρημα εκείνων που είτε από συμφέρον είτε από άγνοια θέλησαν να μοιράσουν ισομερώς την ευθύνη τής χρεοκοπίας για την οποία κάποιοι ευθύνονται πολύ περισσότερο από άλλους. Σήμερα που εκείνοι που χρεοκόπησαν τη χώρα έχουν επιστρέψει στην εξουσία έχουν την άνεση να ξαναταΐζουν πνευματικούς ή παριστάνοντες τους πνευματικούς ανθρώπους που επί ΣΥΡΙΖΑ στέγνωσε το αντεράκι τους κι εκείνοι με τη σειρά τους να αναπλάθουν μια εικόνα τής κοινωνίας που δεν υπήρχε παρά μόνο στην ακραία εκδοχή της. Η αριστερίλα είναι πράγματι ασθένεια, όπως όμως και το μίσος για την Αριστερά γιατί δεν βολεύει τα συμφέροντα της τάξης σου και τη μετριότητά σου...

Είναι ανθρώπινο να επιχειρείς να μειώσεις κάποιον, ακόμα κι αν είναι νεκρός, για να φανείς ο ίδιος σπουδαιότερος από όσο είσαι. Θα έπρεπε, όμως, κι ο Χ. Χωμενίδης να αντιλαμβανόταν, αν ήταν "Σοφό Παιδί', πως ο Θάνος Μικρούτσικος απείχε από το πρότυπο του καλλιτέχνη το οποίο ενσαρκώνει ο συγγραφέας, του ελιτίστα δηλαδή σφουγγοκωλάριου της εξουσίας που είναι πρόθυμος να γλείψει κάθε κατουρημένη ποδιά για να περνιέται ο Ντοστογιέφσκι τής Ψωροκώσταινας. Και ούτε η πλειονότητα εκείνων που άκουγαν τον Θ. Μικρούτσικο στις συναυλίες του πήγαιναν σε αυτές με Τσερόκι. Αλλά, είπαμε, το αφήγημα του εχθρού λαού πρέπει να έχει και δράκο...

Κάθε λαός σε κάθε εποχή δεν έχει μόνο την πολιτική, αλλά και την πνευματική ελίτ που του αξίζει. Σκεφτόμουν, για παράδειγμα, ποιος Έλληνας ή Ελληνίδα θα μπορούσε να τυγχάνει της αποδοχής τής μεγάλης πλειονότητας του πληθυσμού και να είναι σπουδαίος ώστε να αξίζει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν μπορούσα να σκεφτώ όμως παρά δυο τρεις, όπως ο Μανώλης Γλέζος κι ο Μίκης Θεοδωράκης, που ωστόσο λόγω του προχωρημένου τής ηλικίας τους δεν θα ήταν κατάλληλοι. Με αυτήν την ένδεια πορευόμαστε, γι' αυτό και η συγκίνηση είναι πάντοτε βαθιά όταν μας εγκαταλείπει κάποιος πραγματικά σπουδαίος κι όχι γιατί τα φάγαμε μαζί του...