Προεδρευόμενη κοινοβουλευτική ολιγαρχία...

Η δημοκρατία- η πραγματική κι όχι η κοινοβουλευτική- είναι το καλύτερο των πολιτευμάτων όχι χάρη στη σοφία των πολλών, αλλά γιατί είναι προτιμότερο τα όποια λάθη να αποτελούν συλλογική ευθύνη και να επιμερίζονται δικαίως παρά να είναι ενός ή, έστω, ορισμένων. Με τη συνδρομή, εξάλλου, των νέων τεχνολογιών η άμεση δημοκρατία καθίσταται ευκολότερη κι αναιρούνται τα επιχειρήματα παλαιότερων δεκαετιών κι αιώνων περί του ανέφικτού της. Η εμμονή, συνεπώς, στο κοινοβουλευτικό σύστημα αποτελεί ωφελιμιστική εμμονή μιας ολιγαρχίας κι όχι το τελειότερο των ανθρώπινων συστημάτων...

Στο όνομα μιας καταπιεσμένης δημοκρατικής έκφρασης η κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύσσονται απεργίες με απόφαση του 50% συν ενός του συνόλου των εργαζόμενων σε ένα σωματείο, λες και οι εργαζόμενοι μπορούν να αποφασίζουν δίχως τη δαμόκλειο σπάθη τής απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους. Για την ψήφο των Ελλήνων κι "Ελλήνων" του εξωτερικού θέλησε να δώσει ισοτιμία ακόμα και σε εκείνους που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα. Για την απλή αναλογική, όμως, ήταν κάθετη: η δημοκρατία έχει τα όριά της εκεί που συγκρούεται με τα συμφέροντα μιας ολιγαρχικής ελίτ που αντιλαμβάνεται την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα...

Ούτε μου προκαλεί εντύπωση η σύνδεση από την ελληνική δεξιά τής απλής αναλογικής με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία ή τον εμφύλιο στη χώρα μας. Η ανάληψη ευθύνης από εκείνους που χρεοκόπησαν την Ελλάδα και ύστερα ζητούσαν τα σπασμένα από το ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν πέτυχε το θαύμα τής διάσωσης δίχως κανέναν άσο στο μανίκι του θα ήταν παράδοξη για όσους διαθέτουν ιδιοκτησιακή αντίληψη για τα δημόσια αξιώματα. Καλό θα ήταν, πάντως, ο υιός Μητσοτάκης να θυμηθεί το λάθος τού πατέρα του να πιστέψει ότι είχε καπαρώσει το Μαξίμου για μια δεκαετία τουλάχιστον, ψηφίζοντας έναν εκλογικό νόμο που στο τέλος κατσίκωσε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για μια 11ετία...