Δημοκράτες και Ευρωπαίοι δίχως απλή αναλογική δεν υπάρχουν...

Αν η δημοκρατία μπορούσε να ζητήσει αποζημίωση από όσους την επικαλούνται (και) σε αυτήν τη χώρα δίχως να την αγαπούν, θα ήταν πάμπλουτη. Οι περισσότεροι ομνύουν στο όνομά της, αλλά όταν είναι, για παράδειγμα, να εφαρμόσουν την απλή αναλογική πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, επικαλούμενοι την ανάγκη κυβερνησιμότητας. Την ίδια κυβερνησιμότητα από μονοκομματικές κυβερνήσεις, δηλαδή, που χρεοκόπησε την Ελλάδα...

Η μόνη εξαίρεση που θα ήταν δημοκρατική και θα δικαιολογούσε το σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης θα ήταν από ένα κόμμα που θα είχε συγκεντρώσει πάνω από το 50% των ψήφων. Ειδάλλως, ο λαός ναι μεν έχει δώσει το πρόκριμα σε ένα κόμμα, αλλά όχι και την εντολή να κυβερνήσει για μια τετραετία με λευκή επιταγή. Αφήστε που, με τελευταίο παράδειγμα την Ισπανία, οι πολυκομματικές κυβερνήσεις είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση στην Ευρώπη την οποία, επίσης υποκριτικά όπως και τη δημοκρατία, συνηθίζουν να επικαλούνται οι "μενουμευρωπαίοι"...

Η μνημονιακή περίοδος απόδειξε ότι όταν υπάρχει ανάγκη βρίσκονται οι τρόποι να συνεργαστούν κόμματα με πραγματικές ή ψευδεπίγραφες ιδεολογικές διαφορές. Η ΝΔ συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και το ΛΑΟΣ κι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.

Γιατί να μην συγκυβερνήσουν και στο μέλλον, εφόσον υπάρχουν οι στοιχειώδεις προγραμματικές συμφωνίες, αν αυτή είναι η βούληση του λαού; Σε πιο ήρεμες, άλλωστε, πολιτικές συνθήκες- εφόσον δεν προκύψει κάποια πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία- θα είναι και πιο εύκολο να απαλλαγούμε από το πρωθυπουργικοκεντρικό μοντέλο που απαξιώνει τους υπόλοιπους θεσμούς και υποθάλπει την προσωπολατρία...