Το ψέμα είναι ποινικό αδίκημα, όχι ελευθερία έκφρασης...

Το δικαίωμα στην έκτρωση είναι νομικώς κατοχυρωμένο και στη χώρα μας και δικαίως. Δεν μπορείς να καταδικάζεις μια ανθρώπινη ζωή- εν προκειμένω της μητέρας και του πατέρα- που έχει πλήρη συνείδηση της ύπαρξής της μόνο και μόνο για να προστατεύσεις μια αδιαμόρφωτη ζωή δίχως συνείδηση. Ακόμα, άλλωστε, κι αν μια γυναίκα δεν μείνει έγκυος λόγω βιασμού της, αλλά από αμέλεια ποιος ανάμεσά μας είναι αναμάρτητος για να την καταδικάσει στην ανεπιθύμητη μητρότητα;...

Οι ηθικές μας αρχές δεσμεύουν εμάς τους ίδιους κι όταν επιβάλλονται στους γύρω μας πρέπει να έχουν τη σφραγίδα τού νόμου, ανεξαρτήτως αν κι αυτός πολλές φορές υπακούει στα κελεύσματα της λούμπεν πλειοψηφίας ή της διεφθαρμένης ελίτ. Σε διαφορετική περίπτωση εισβάλλουμε με το έτσι θέλω στον αξιακό χώρο των άλλων, δίνοντάς τους άλλοθι να εισβάλλουν κι εκείνοι στο δικό μας...

Αν η αφίσα κατά των εκτρώσεων περιοριζόταν σε αυτό το μήνυμα ή, έστω, επιχειρηματολογούσε με βάση την αλήθεια θα συμφωνούσα πως το κατέβασμά της θα αντέκειτο στην ελευθερία τής έκφρασης, η οποία δεν χρειάζεται την έγκριση της πλειοψηφίας για να υφίσταται. Αναφέρει όμως- πολύ φοβάμαι συνειδητώς- ψέματα. Η καρδιά τού εμβρύου δεν χτυπά από την πρώτη ημέρα, ενώ η ανίχνευση εγκεφαλικών κυττάρων δεν σημαίνει πως το έμβρυο έχει αποκτήσει αντίληψη, πολλώ δε μάλλον συνείδηση...

Επομένως, η αφίσα έπρεπε να κατεβεί για διασπορά ψευδών ειδήσεων και διαστρέβλωση της πραγματικότητας προκειμένου να δημιουργηθούν εντυπώσεις. Άλλωστε κι ο νόμος επιτρέπει τις αμβλώσεις έως ένα λογικό όριο...

Ελάχιστοι, εξάλλου, συνηγορούν στο να επιτρέπεται η άμβλωση όταν το έμβρυο είναι έτοιμο να γεννηθεί. Εκεί, πάντως, που είναι επιβεβλημένη η έκτρωση είναι στα σκουριασμένα μυαλά εκείνων που εξακολουθούν να βλέπουν τη γυναίκα ως αναπαραγωγική μηχανή και νοικοκυρά που την σκοτώνει δικαίως ο άντρας της γιατί κουνιέται δεξιά κι αριστερά...