Η ηττοπάθεια δεν κέρδισε ποτέ εκλογές...

"Καλούμε τις υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις να υιοθετήσουν την πρότασή μας". Πόσες φορές έχουμε ήδη ακούσει τη συγκεκριμένη φράση, κυρίως από ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, και πόσες θα την ακούσουμε ακόμα μέχρι να καταλάβουν και οι πέτρες ότι συνασπισμοί αποτυχημένων δεν κάνουν έναν νικητή; Αν με αυτόν τον τρόπο πιστεύουν ότι θα κερδίσουν και το καταφέρουν θα τους βγάλω το καπέλο γιατί θα είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια πολιτική ιστορία που ένας λαός θα έχει γοητευτεί από την ηττοπάθεια. Εκτιμώ, ωστόσο, πως το καπέλο μου θα μείνει στη θέση του αφού ο βολονταρισμός, κοινώς η αγωνία ορισμένων για πολιτική διάσωση, δεν θα οδηγήσει πουθενά...

Η Νέα Αριστερά ή ένα μέρος της έστω θα επανέλθει σύντομα στο ΣΥΡΙΖΑ με την ουρά στα σκέλια. Έφυγαν γιατί έχασαν και θα γυρίσουν γιατί συνετρίβησαν. Όταν οι δημοσκοπικές εταιρείες σού δίνουν 1% από οίκτο το μόνο που σου μένει είναι να παζαρέψεις όσο μπορείς ακριβότερα τις 11 έδρες που υφάρπαξες. Κι αυτό θα κάνουν. Και μαζί τους ενδεχομένως να επιστρέψουν κι ο Π Κόκκαλης, ο Ν. Κοτζιάς κι όποιος άλλος απόκληρος της κοινωνίας... 

Ακόμα, όμως, κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή, που δεν είναι και τόσο βέβαιο όσο πιστεύουν τα σαΐνια τής Κουμουνδούρου, δεν πρόκειται να ξαναδεί τέτοια μεγαλεία σε κάλπη. Αυτοί που έκαναν κουρελόχαρτο τη λαϊκή κυριαρχία θα εισπράξουν, όταν έρθει η ώρα, και την τίσι για την ύβρι τους...

Τίποτα δεν δείχνει πως θα έχουμε εκλογές σε ένα μήνα. Τότε γιατί όλο αυτό το νταβαντούρι με τις κυβερνητικές συνεργασίες κι όλη αυτή η προεξόφληση πως ο Κ. Μητσοτάκης ή η ΝΔ τέλος πάντων θα κάνουν και τρίτη θητεία; Από την πλευρά τού Μαξίμου είναι απολύτως λογικό να διοχετεύονται σενάρια "TINA" ("There Is No Alternative") προκειμένου μια ψευδεπίγραφη σταθερότητα να υπερσκελίσει τη λαϊκή αγανάκτηση... 

ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, ωστόσο, γιατί εισπηδούν σε αυτό το παιχνιδάκι; Γιατί αυτό ξέρουν μόνο, ίντριγκα, υπόγειες συναλλαγές κι εκβιασμούς κι από κολοκύθα τίποτα. Υπό μία έννοια αν συνασπιστούν θα έχουν τουλάχιστον ο ένας τον άλλο, αυτό τους αξίζει και τίποτα περισσότερο...

   

  

Οι σάρισες βουλιάζουν στο Αιγαίο...

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι Μητσοτάκης- Ερντογάν επιδίδονται εδώ και πολύ καιρό σε μυστική διπλωματία για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, με την Κύπρο να έχει μπει σκοπίμως στο περιθώριο, όπως και η Χάγη. Η κρυψίνοια δεν είναι καλός οιωνός, αλλά εν πάση περιπτώσει όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος κι από τη συμφωνία που θα φέρουν η οποία, αν επιτευχθεί, προφανώς και θα εμπεριέχει παραχωρήσεις κι από την ελληνική πλευρά. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό όμως οι ίδιοι που θεωρούν έγκλημα καθοσιώσεως το όνομα του βόρειου γείτονα να περιέχει τη λέξη "Μακεδονία" να σφυρίζουν αδιάφορα στο ενδεχόμενο να παραιτηθούμε, για παράδειγμα, από την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. Έτσι δεν είναι;...

Αν η παραίτηση από τα 12 ν.μ. ή η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο είναι προϋποθέσεις μια βιώσιμης ειρήνης καλώς να γίνουν. Είναι, άλλωστε, και παράλογο να θεωρούμε το Αιγαίο αποκλειστικώς ελληνική θάλασσα όταν βρέχει τόσα τετραγωνικά χιλιόμετρα και τουρκικού εδάφους. Αυτοί, ωστόσο, οι οποίοι στήριξαν την άνοδό τους στην εξουσία και στον εθνολαϊκισμό είναι πολύ δύσκολο να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα υποχωρήσεων...

Καμία λύση, έτσι κι αλλιώς, για το Αιγαίο δεν θα είναι βιώσιμη όσο δεν επιλύεται και το κυπριακό με όρους δικαιοσύνης. Τι σημασία έχει να αφαιρέσεις κάποια αγκάθια κι όχι όλα; Σε αντίθεση, ωστόσο, με την εξωτερική πολιτική Τσίπρα- Κοτζιά η εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη είναι ΙΧ. Τι καλύτερο να περιμένεις, όμως, όταν έχεις έναν διακοσμητικό υπουργό Εξωτερικών, τον Γ. Γεραπετρίτη, και ουσιαστικό έναν άνθρωπο της αγίας οικογένειας, την Αλ. Παπαδοπούλου;... 

 

 

Πρέσπες ή πόλεμος...

Δεν αποκαλούν όλοι τη γείτονα χώρα Βόρεια Μακεδονία στο Euro 2020 και στη φανέλα της η ποδοσφαιρική της ομοσπονδία αναγράφεται ως "Μακεδονίας". Δεν έχω κάνει μια ολιστική καταμέτρηση, ωστόσο στην τηλεοπτική μετάδοση και σε πολλές ιστοσελίδες ενημερωτικών σάιτ τού εξωτερικού αναγράφεται ως Βόρεια Μακεδονία. Ξέρετε πώς θα αναγραφόταν αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι "προδότες" Τσίπρας- Κοτζιάς; Όχι βεβαίως ως ΠΓΔΜ, αλλά ως Μακεδονία νέτο σκέτο...

Όσο περνούν τα χρόνια και τα πολιτικά πάθη που ξέσπασαν με αφορμή τη Συμφωνία θα αμβλύνονται τόσο οι Πρέσπες θα καθιερώνονται στην εθνική μας συνείδηση ως μια πολύ καλή ιστορική στιγμή τού έθνους για την οποία θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι. Δυστυχώς ακόμα και στην τρίτη δεκαετία τού 21ου αιώνα δεν είναι αυτονόητο ότι δύο χώρες μπορούν να λύνουν τις διαφορές τους με ειρηνικό τρόπο κι επ' ωφελεία και των δύο πλευρών. Φοβάμαι, όμως, πως το κομματικό μας σύστημα- τόσο αυτοί οι οποίοι έλυσαν το Μακεδονικό όσο και οι πολέμιοι των Πρεσπών- δεν είναι και τώρα έτοιμο να αφήσει πίσω του το λαϊκισμό και να συνδράμει στην επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών αντί να τη μεταθέτει συνεχώς σε ένα άγνωστο μέλλον...

Ορθώς ο Αλέξης Τσίπρας ζητά τη σύνδεση της αναβάθμισης της τελωνειακής ένωσης ΕΕ- Τουρκίας με την κοινή προσφυγή στη Χάγη και την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Άγκυρα. Ακόμα, όμως, κι αν πειθαναγκάσουμε την Τουρκία να πάει στο Διεθνές Δικαστήριο μόνο για τον καθορισμό υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ οι εντάσεις στο Αιγαίο και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο δεν θα κοπάσουν... 

Αν μη τι άλλο, οι Πρέσπες ή παλιότερα η Λωζάνη σε αντίθεση με τις Σέβρες, οφείλουν να μας διδάσκουν πως οποιαδήποτε συμφωνία είναι βιώσιμη μόνο όταν και τα δύο μέρη αισθάνονται ικανοποιημένα από αυτή, πως έχουν κερδίσει κάτι δηλαδή. Όποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι θα αυξήσουμε τα χωρικά μας ύδατα στο Αιγαίο στα 12 ν.μ. μονομερώς ας ετοιμάζει και τη χλαίνη και το γυλιό του γιατί ο πόλεμος που θα ακολουθήσει θα είναι σχεδόν αναπόφευκτος. 

Ποιος, όμως, πολιτικός αρχηγός και ποιο κόμμα έχουν τολμήσει να πουν αυτήν την αλήθεια στο πάντοτε πρόθυμο για σημαιοστολισμούς πόπολο; Ουδείς, γι' αυτό και τα ελληνοτουρκικά είτε θα χρονίζουν είτε θα μας οδηγήσουν σε πολεμική σύρραξη αν ο πατριωτισμός μας δεν συναντήσει επιτέλους το ρεαλισμό...

 

Είμαστε όλοι Μπογδάνος, αλλά δεν είμαστε όλοι κλόουν...

Με μισές αλήθειες κι ολόκληρα ψέματα πορεύεται η κυβέρνηση, ποτίζοντας με μικρές δόσεις δηλητήριου κάθε φορά μια κοινωνία που δείχνει πρόθυμη να το καταπιεί και σε μεγαλύτερες ποσότητες. Αυξήθηκαν, λόγου χάρη, τα κρούσματα αλλά "ξέχασαν" να μας πουν πως αυξήθηκαν και τα τεστ, όλως τυχαίως σε μια εποχή που το Μαξίμου το βολεύει να μείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας αντί να βγούμε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε για τις ταξικές πολιτικές στα πανεπιστήμια ή για την απλήρωτη εργασία, την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης και ποιος ξέρει τι άλλο από το καλάθι τού σχεδίου Πισσαρίδη. Η καταπάτηση ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων δεν αφορά αποκλειστικώς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ή όσους έχουν σεξουαλική παρέκκλιση- κατά την βλαχοϋπουργάρα Τσιάρα-, αλλά αγγίζει πλέον και τον κάθε Ελληναρά λούμπεν προλετάριο που πιστεύει ότι από τις ανασφάλειές του τον προστατεύουν εκείνοι που του τις δημιουργούν...

Την ίδια ώρα, τα ψέματα για την αντιμετώπιση της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης δίνουν και παίρνουν. Από τον αριθμό των ΜΕΘ έως τα χρήματα που δόθηκαν το 2020 για την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας κι από τα διπλά βιβλία καταγραφής των κρουσμάτων και τον εμβολιασμό ημέτερων έως την επιλεκτική χρηματοδότηση κολλητών και φίλων τα δύο μέτρα και δύο σταθμά έχουν καταντήσει κυβερνητική νόρμα... 

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα συσσωρεύεται κοινωνική οργή η οποία θα εκδηλωθεί μόλις ξεμυτίσουμε από τις οικίες- φυλακές μας. Μην απορείτε, επομένως, που η κυβέρνηση, όπως και πολλές άλλες στον κόσμο οι οποίες έχουν επίσης τραγικές ευθύνες για τη διαχείριση της πανδημίας, δεν πολυβιάζεται να μας απεγκλωβίσει από την ομηρία μας. Τουλάχιστον όχι πριν "κολλήσουμε" οι περισσότεροι το σύνδρομο της Στοκχόλμης, αγαπήσουμε τους απαγωγείς μας και τους ξαναψηφίσουμε σε πρόωρες εκλογές...

Φυσικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι η πρώτη, ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό, που έχει επενδύσει στην τρομοκράτηση για να συγκρατήσει κοινωνικές αντιδράσεις και να συσπειρώσει τον πληθυσμό. Μπορεί, όμως, να είναι η πρώτη ιστορικώς σε αυτήν τη χώρα που έχει συγκεντρώσει τόση μιντιακή δύναμη ώστε να υπερτονίζει γεγονότα όταν τη βολεύει και να αποσιωπά άλλα όταν δεν τη συμφέρει... 

Όταν ο Νίκος Κοτζιάς, για παράδειγμα, λάμβανε και σφαίρες εξαιτίας τού διπλωματικού αριστουργήματος της Συμφωνίας των Πρεσπών τα ουκ ολίγα νεοδημοκρατικά παπαγαλάκια τον ειρωνεύονταν. Όταν γίνεται μια εμπρηστική επίθεση έξω από το σπίτι τού διψασμένου για αυτοπροβολή Κ. Μπογδάνου τα ίδια φερέφωνα το παρουσιάζουν σαν να γκρεμίστηκαν οι Δίδυμοι Πύργοι. 

Ομοίως, όταν συμβαίνει κάτι κακό σε ένα πανεπιστήμιο αυτομάτως ανακινούν στερεότυπα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει για να κάνουν την τρίχα τριχιά. Δεν ζούμε, απλώς, στην εποχή που παράγονται "fake news" με τη σέσουλα, ζούμε στην εποχή που ως επί το πλείστον δεν παράγεται τίποτα άλλο στην ειδησεογραφία, με τις επιπτώσεις που έχει βεβαίως κάτι τέτοιο για τη δημοκρατία μας...

 

 

Σχέδιο εξωτερικής πολιτικής για την Ελλάδα έχει μόνο η Τουρκία...

Η διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων από τη σημερινή κυβέρνηση δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Από την αρχική υποτονικότητα προκειμένου να κατευνάσουμε τον Τ. Ερντογάν για το προσφυγικό έως την επικοινωνιακή αξιοποίηση της εργαλειοποίησης προσφύγων και μεταναστών στον Έβρο από την Τουρκία και την "υιοθεσία" τού στρατηγού Χάφταρ στη Λιβύη γίνεται φανερό ότι την εξωτερική μας πολιτική, όπως και την οικονομική εν μέσω πανδημίας, δεν διέπει ένα συνεκτικό σχέδιο αλλά η τακτική τού βλέποντας και κάνοντας. Μπορεί κανείς να διαφωνούσε με την εξωτερική πολιτική Κοτζιά που επίλυσε το Μακεδονικό κι έφτασε κοντά και στην επίλυση του Κυπριακού, αλλά όλοι παραδέχονται ότι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών είχε ένα σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος, κάτι που τώρα εκλείπει...

Αναρωτιέμαι, όμως, αν έχει σχέδιο εξωτερικής πολιτικής κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η επίκληση της ενεργοποίησης των κυρώσεων που αποφάσισε η ΕΕ τον περασμένο Ιούνιο, η σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών ή η συγκρότηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας συνιστούν χρήσιμα εργαλεία, αλλά όχι πολιτική. Πολλώ δε μάλλον όταν η αξιωματική αντιπολίτευση επιχειρεί να ισορροπήσει άτσαλα ανάμεσα στα ανθρώπινα δικαιώματα- βλ. η ήξεις αφήξεις στάση της για το φράχτη στον Έβρο- και στην επένδυση σε έναν πατριωτισμό που μερικές φορές ομοιάζει του εθνικισμού.

Το "δεν θέλουμε πόλεμο", αλλά "θα τους ισοπεδώσουμε αν πατήσουν σε βραχονησίδα μας" ταιριάζουν τόσο όσο ο Γκάντι με τον Βρόμικο Χάρι. Κανείς δεν πρέπει να φοβάται, άλλωστε, έναν σκύλο που γαβγίζει κι αυτό το ξέρουν στην Άγκυρα...

Τα ίδια, βεβαίως, ισχύουν και για τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Γι' αυτό και είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο πριν φτάσουμε στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, όπου ο ένας θα κοιτά τον άλλο χάσκοντας κι όλοι μαζί την εντελώς ανίδεη Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το ερώτημα στα χείλη "και τώρα τι κάνουμε", τα κόμματα και πρωτίστως η κυβέρνηση να χαράξουν σαφείς προτάσεις εθνικής στρατηγικής. Μόνο όταν αυτό γίνει θα έχει νόημα οποιαδήποτε σύσκεψη των "μεγάλων". Είναι εκ των ων ουκ άνευ, εξάλλου, πως όλα αυτά πρέπει να γίνουν γρήγορα γιατί η Τουρκία με τη φόρα που έχει πάρει σε λίγο θα διεκδικεί και το λιμάνι τού Πειραιά...

Γιατί θα έπρεπε να υπάρχει πάντοτε ένας διακομμματικός ΥΠΕΞ...

Πριν περίπου 30 χρόνια η άτολμη πολιτική μας ηγεσία "αποφάσιζε" να μετατρέψει ένα ήσσονος σημασίας θέμα- το πώς θα λεγόταν η ανεξάρτητη πλέον Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας- σε ένα νέο Κυπριακό. Υποθάλποντας τον εθνικισμό έπεσε στη συνέχεια θύμα του όταν ο αλαλάζων όχλος συγκεντρωνόταν μαζικώς για να διαδηλώνει κατά μιας χώρας που ακόμα και σήμερα δεν διαθέτει πολεμική αεροπορία, φοβούμενος εισβολή από το Βορρά. Έπρεπε να αναλάβουν οι Τσίπρας- Κοτζιάς μια αποστολή πολιτικής αυτοκτονίας για να λύσουμε ένα θέμα που θα λύναμε πολύ επωφελέστερα στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 αν οι σαμαράδες δεν επέβαλλαν την ατζέντα τους...

Το πολιτικό μας σύστημα και σήμερα υποφέρει από την αδυναμία διαχωρισμού μεταξύ των λιγότερο και περισσότερο σοβαρών ζητημάτων. Εστιάζει, για παράδειγμα, στο πρόσωπο του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας- θεσμού σχεδόν εντελώς συμβολικού- και στο νέο εκλογικό νόμο την ίδια ώρα που αδυνατεί να καθίσει σε ένα τραπέζι και να χαράξει τη νέα εθνική γραμμή απέναντι στην Τουρκία. Η κυβέρνηση ασκεί εξωτερική πολιτική στο πόδι και με το μυαλό στις δημοσκοπήσεις και η αξιωματική αντιπολίτευση υψώνει υπέρμετρα τους τόνους όταν προτεραιότητα πρέπει να είναι η εθνική συνεννόηση...

Θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο ότι η εξωτερική πολιτική πρέπει να έχει συνέχεια ανεξαρτήτως του ποιος είναι κάθε φορά ο υπουργός Εξωτερικών, αλλά τα δεδομένα σε άλλες χώρες στην Ελλάδα παραμένουν ζητούμενα. Γι' αυτό και θα ήταν απαραίτητο να υπάρχει ένας υπουργός Εξωτερικών με πενταετή θητεία ο οποίος θα επιλεγόταν με πλειοψηφία δύο τρίτων από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής, κατά προτίμηση διπλωμάτης και μη κομματικό πρόσωπο. Το πώς θα αντιμετωπίσουμε, για παράδειγμα, μια πιθανή εισβολή τής Τουρκίας στα εθνικά μας χωρικά ύδατα νοτίως τής Κρήτης δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας, αλλά εθνικής συναντίληψης χωρίς τα μικροκομματικά παιχνίδια που αρρωσταίνουν το δημόσιο βίο κι ενίοτε ακρωτηριάζουν την πατρίδα...

Όταν απειλείς με πόλεμο πρέπει και να είσαι έτοιμος να τον κάνεις...

Η κυβερνητική πολιτική τού κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία- τα κλειστά στόματα, δηλαδή, στις προκλήσεις της για να μην μας στείλει περισσότερους πρόσφυγες- προφανώς κι απέτυχε. Γι' αυτό και σήμερα σπεύδει το Μαξίμου να μιλήσει για casus belli στην περίπτωση που η Άγκυρα απειλήσει κυριαρχικά μας δικαιώματα νοτίως της Κρήτης. Μια ακραία λανθασμένη πολιτική ακολουθείται συνήθως από μία άλλη λανθασμένη ακραία πολιτική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα εθνικά μας συμφέροντα. Όταν απειλείς με πόλεμο πρέπει να είσαι έτοιμος και να τον κάνεις, διαφορετικά...

Προφανώς και η διακομματική συνεννόηση στα εθνικά μας θέματα είναι εκ των ων ουκ άνευ, ανεξαρτήτως αν ο νυν πρωθυπουργός μόλις πριν ένα χρόνο έπαιζε το χαρτί τού εθνικισμού με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τυχόν διάθεση αντεκδίκησης από τον Αλέξη Τσίπρα σε τέτοιου είδους ζητήματα θα ήταν εθνικώς ολέθρια κι ευτυχώς δεν τη δείχνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και σε αυτό είναι τυχερός ο Κ. Μητσοτάκης, που δεν έχει απέναντί του δηλαδή κάποιον που κάνει εμπόριο πατριωτισμού...

Η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να ακολουθήσει την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της προηγούμενης, να διεκδικήσει την εφαρμογή των συμφωνημένων ευρωπαϊκών κυρώσεων έναντι της Τουρκίας και να πάψει να παίζει το ρόλο τού απαθούς παρατηρητή. Ο Νίκος Κοτζιάς ήταν ο πιο επιτυχημένος υπουργός Εξωτερικών της μεταπολίτευσης γιατί, πέρα από τις ικανότητές του, δεν ακολουθούσε προσωπική, αλλά πατριωτική ατζέντα...

Ο σημερινός ΥΠΕΞ, Ν. Δένδιας, δεν ασκεί καν εξωτερική πολιτική, περιθωριοποιημένος από το σύστημα Μαρέβας. Κι αυτή είναι άλλη μια τραγωδία για την οποία οφείλουμε να "ευχαριστούμε" τον Κ. Μητσοτάκη...

Ο Καραμανλής εδοξάσθη κρυπτόμενος και κατεποντίσθη εμφανιζόμενος...

Τη δημόσια σιωπή συνήθως επιλέγουν οι σεμνοί και οι ένοχοι, για διαφορετικούς βεβαίως λόγους ο καθένας. Στην περίπτωση του Κ. Καραμανλή είναι προφανώς η πολιτική του ενοχή για μια σειρά από ζητήματα αυτή που τον εξανάγκασε να παριστάνει τον σοφό Βούδα, μένοντας σιωπηλός για μια δεκαετία κατά τη διάρκεια της οποία έβλεπε τη Ρώμη να καίγεται εξαιτίας της πυρπόλησής της (και) από τον ίδιο. Κι αν για την οικονομία τα είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα, η αποκάλυψη ότι πρότεινε  διπλή ονομασία για την ΠΓΔΜ και ούτε καν σύνθετη με γεωγραφικό προσδιορισμό για το εξωτερικό, καθώς και καμία αλλαγή στο Σύνταγμά της- με μέσα, δηλαδή, όλες τις αλυτρωτικές αναφορές και φυσικά μακεδονική γλώσσα κι εθνότητα δίχως τις σαφείς διαχωριστικές γραμμές τής Συμφωνίας των Πρεσπών- αποδεικνύει πόσο άθλιοι είναι οι μακεδονομάχοι της φακής...

Τα επιχειρήματα, εξάλλου, που χρησιμοποιεί ο Κ. Καραμανλής για να δικαιολογήσει τα γραπτά του είναι αστεία. Αν ήταν σκοπός του να μην αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ την ΠΓΔΜ ως Μακεδονία απέτυχε, όπως και για τις υπόλοιπες 140 και πλέον χώρες που την αναγνώρισαν με την τότε συνταγματική της ονομασία, ανάμεσά τους και η Ρωσία με την οποία υποτίθεται πως διατηρούσε προνομιακή σχέση. Κι αν ήταν μια φορά δύσκολη η διαπραγματευτική θέση τής χώρας μας το 2005, πόσο πιο δύσκολη ήταν της κυβέρνησης Τσίπρα, με δεδομένες τις αναγνωρίσεις και την καταδίκη τής χώρας μας για το βέτο που δεν έβαλε ποτέ η κυβέρνηση Καραμανλή στο Βουκουρέστι, αλλά που για εσωτερικούς λόγους το διατυμπάνιζε ως τέτοιο με συνέπεια να καταδικαστούμε από το Διεθνές Δικαστήριο για παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας;...

Φυσικά και δεν κατηγορώ τον Κ. Καραμανλή για εθνική προδοσία ή για μειωμένα πατριωτικά αντανακλαστικά, όπως κάνουν πολλοί στη ΝΔ για τον Αλ. Τσίπρα, μολονότι η Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία επιτεύχθηκε υπό δυσμενέστερες συνθήκες, είναι πολύ καλύτερη από όσα διαπραγματευόταν μέχρι το τέλος τής θητείας του ο τουρίστας τής Ραφήνας. Χειρότερες είναι, εξάλλου, και οι συνθήκες για επίλυση του Κυπριακού σε κάθε επόμενη φάση διαπραγμάτευσής του...
Ο Αλ. Τσίπρας κι ο Νίκος Κοτζιάς πέτυχαν εκεί που απέτυχαν ο Κ. Καραμανλής, η Ντ. Μπακογιάννη κι όλοι οι υπόλοιποι που διαπραγματεύτηκαν με κορόνες για εσωτερική κατανάλωση. Είναι τόσο απλό, γι' αυτό κι ας σταματήσει επιτέλους η επένδυση στον εθνολαϊκισμό που μόνο καταστροφικές συνέπειες είχε για τον τόπο κι ας χειροκροτήσουμε όλοι τον Αλ. Τσίπρα και τον Ζόραν Ζάεφ στην περίπτωση που κερδίσουν το Νόμπελ Ειρήνης...

Αναλογική συνεκμετάλλευση ή πόλεμος...

Έχοντας αναλάβει αυτοβούλως για τον εθνικό μας εαυτό εδώ και δεκαετίες το ρόλο τού θύματος, μας είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε ότι οι διεθνείς συμφωνίες δεν είναι πάντοτε σε βάρος, αλλά κάποιες φορές και υπέρ μας ή πως πρέπει να διαπραγματευόμαστε με τους γείτονές μας για την επίλυση χρονιζουσών εκκρεμοτήτων. Το διαπιστώσαμε, άλλωστε, στην πορεία έως την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, που είναι μία από τις τολμηρότερες πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει ποτέ ελληνική κυβέρνηση. Γι' αυτό και δυσκολευόμαστε, επίσης, να αποδεχθούμε, για παράδειγμα, ότι και οι τουρκικές ακτές βρέχονται από το Αιγαίο, επομένως και η Τουρκία έχει δικαιώματα σε αυτό, ή πως είναι άδικο για τη γείτονα να περιορίζεται η ΑΟΖ της λόγω Καστελόριζου, που είναι απομακρυσμένο από τον εθνικό μας κορμό...

Δεν θα το διατύπωνα όπως ο Νίκος Κοτζιάς- πως δεν πρέπει, δηλαδή, να είμαστε μοναχοφάηδες όσον αφορά την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων-, ωστόσο ο πολιτικός ρεαλισμός επιβάλλει να συζητηθεί το ενδεχόμενο της αναλογικής συνεκμετάλλευσης με την Τουρκία των φυσικών πόρων σε πρακτική βάση- η γείτονας διαθέτει, για παράδειγμα, γεωτρύπανα. Θα πρέπει, εξάλλου, να θεωρούμε σχεδόν δεδομένο ένα πολύ θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, ενδεχομένως και πολεμικής υφής, αν ξεκινήσουμε την έρευνα δίχως να συμφωνήσουμε σε ένα μερίδιο με την Τουρκία. Αφήστε που οι οικολόγοι έχουν δίκιο όταν μιλούν για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των γεωτρήσεων και θα πρέπει, επίσης, να αναρωτηθούμε αν είναι προς όφελός μας να θυσιάσουμε τον τουρισμό μας, που μας κράτησε όρθιους στην κρίση, χαραμίζοντας πανέμορφα φυσικά τοπία για να τοποθετήσουμε δεξαμενές, αγωγούς και πλοία... 

Όπως κι αν έχει, το ζήτημα της εύρεσης, σε πρώτη φάση, και της αξιοποίησης στη συνέχεια των υδρογονανθράκων δεν μπορεί να σχεδιαστεί με τη λογική τού να κερδίσω το τζακ ποτ στο τζόκερ και μετά θα δω τι θα κάνω. Απαιτείται εθνικός σχεδιασμός που να αξιολογεί και να συγκρίνει τα οφέλη και τις ζημιές πριν μπούμε στη διαδικασία τής μαζικής παραγωγής...

Το νορβηγικό μοντέλο, όπου τα κέρδη πηγαίνουν σε ένα ταμείο που τα επενδύει με σύνεση και διαχειρίζεται τα έσοδα με αναδιανεμητική φιλοσοφία, θα μπορούσε να είναι ένα καλό παράδειγμα. Αν πιστεύουμε, όμως, ότι οι Αμερικανοί θα προστατεύσουν τις δεξαμενές μας από κάποια επιθετική τουρκική κίνηση, που θα είναι αναπόφευκτη αν τους κρατήσουμε πλήρως στην απέξω για τα κοιτάσματα του Αιγαίου, μάλλον δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από την Ιστορία...

Καμία ιδεολογία, μόνο να βάλει φραγμό στην εκλογική συντριβή...

Βγήκαν παγανιά από την κυβέρνηση και τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια της να μας πείσουν πάνω στο "πτώμα" τού Νίκου Κοτζιά ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν τον θυσίασε για τα μάτια τού Π. Καμμένου. Μόνο που δεν πείθουν κι αυτό γιατί ο πρώην ΥΠΕΞ δεν παραιτήθηκε επειδή ο πρωθυπουργός δεν στηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών ούτε καν γιατί επιτρέπει στον υπουργό Άμυνας να ασκεί εξωτερική πολιτική, αλλά γιατί δεν είπε κουβέντα όταν ο τελευταίος τον κατηγόρησε για τα μυστικά κονδύλια...

Πέρα από το ότι θέλει θράσος, μολονότι το έχει μπόλικο, να κατηγορεί ο Π. Καμμένος άλλους για τη χρήση μυστικών κονδυλίων η ουσία είναι μία: ο πρωθυπουργός δεν θέλει τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ απέναντί του είτε γιατί τον κρατά από κάπου είτε γιατί δεν θέλει για αντίπαλό του κάποιον κοινό συκοφάντη που έχει το ψέμα για ψωμοτύρι...

Πίσω από μεγαλοστομίες περί διατήρησης της εξουσίας για να μην επιστρέψει η δεξιά- λες και στα τριάμισι χρόνια που κυβερνά δεν εφαρμόζει ως επί το πλείστον δεξιές πολιτικές- ή η διαπλοκή- λες και δεν έχει χτίσει τη δική του κι από κάτω το κομματικό σκυλολόι δεν αλωνίζει με το δημόσιο χρήμα- δεν κρύβεται τίποτα άλλο από τη λατρεία για την καρέκλα και τον πόνο που θα προκαλέσει η απώλειά της. Ανεξαρτήτως αν είχαν πάντοτε δίκιο ή όχι, που δεν είχαν αρκετές φορές, οι περισσότεροι που εγκατέλειψαν το τσιπραίικο καράβι ήταν άνθρωποι που υπάκουαν στη συνείδησή τους κι όχι στα μικροκομματικά παιχνίδια μιας κυβερνητικής νομενκλατούρας που πρόλαβε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να αντιγράψει πολλές από τις παθογένειες της μεταπολίτευσης...

Ο Αλ. Τσίπρας θέλει να ορίσει εκείνος το χρόνο των εκλογών όχι γιατί πιστεύει στην τελική νίκη, αλλά για να μπορεί να αποτελεί πολιτικό παίκτη και μετά από τις κάλπες. Με λίγα λόγια, θέλει να οριοθετήσει τα όρια της εκλογικής του συντριβής, μόνο που αυτό ανησυχεί μόνο τον ίδιο κι όσους ταΐζονται από εκείνον και κανέναν άλλον, ιδίως την πλειονότητα του ελληνικού λαού που ο πρωθυπουργός αντιμετωπίζει σαν ιθαγενείς με τα καθρεφτάκια (και) στο θέμα των συντάξεων...

 

Θυσίασε τον Γιάνη, θυσίασε τον Κοτζιά, αλλά το βωμό δεν τον γλιτώνει...

Ο Νίκος Κοτζιάς, παρά τη μεγαλαυχία που τον χαρακτηρίζει- ουδείς τέλειος άλλωστε-, ήταν ο καλύτερος υπουργός τής σημερινής κυβέρνησης. Ήταν από τους λίγους που ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν κατά την θητεία τους και είχαν σχεδιάσει κάθε τους βήμα. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα μιας υπουργικής θητείας κατά την οποία έκανε πράξη την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική χωρίς παρωπίδες, με κριτήριο τον πολιτικό ρεαλισμό και το εθνικό συμφέρον...

Κι όμως, ο Αλ. Τσίπρας θυσίασε και τον Νίκο Κοτζιά- όπως είχε κάνει παλιότερα με τον Γιάνη Βασρουφάκη, έστω κι αν οι λόγοι ήταν διαφορετικοί κι εν μέρει δικαιολογημένοι- για τα εθνολαϊκιστικά "μάτια" τού Π. Καμμένου. Έχει ο πρωθυπουργός ανάγκη τον υπουργό Άμυνας για να κερδίσει την πρόταση δυσπιστίας Μητσοτάκη ή μια πιθανή δική του πρόταση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης;

Όχι, αφού του αρκούν οι βουλευτές των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού και οι ανεξάρτητοι οι οποίοι έχουν δηλώσει πως και τη Συμφωνία των Πρεσπών θα ψηφίσουν και δεν θα οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Επομένως, γιατί ο Αλ. Τσίπρας, παρά τους μόνιμους λεονταρισμούς του πως δεν θα ανεχθεί διγλωσσία, δεν πετά από το τρένο τον υπουργό Άμυνας, θυσιάζοντας μάλιστα έναν πολύ καλύτερο και περισσότερο έντιμο υπουργό;...

Κρατά από κάπου τον Αλ. Τσίπρα ο Π. Καμμένος, ο οποίος θα έχει για πολλά να απολογηθεί όταν γίνουν γνωστά τα έργα και οι ημέρες του στο υπουργείο Άμυνας και δεν πρόκειται να τον γλιτώσουν οι περί Σόρος συνωμοσιολογίες του; Αυτό σήμερα παραμένει άγνωστο. Η τραγωδία, ωστόσο, είναι πως μια ακόμα κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει για ένα θέμα ήσσονος σημασίας, ιδίως όταν η χώρα θα όφειλε να ασχολείται νυχθημερόν με το μεταμνημονιακό αναπτυξιακό πρότυπο.

Γι' αυτήν την κατάντια ευθύνεται ασφαλώς το κομματικό σύστημα, το οποίο πασχίζει να εξασφαλίζει την πολιτική του επιβίωση θυσιάζοντας το εθνικό συμφέρον, αλλά κι ο κομπλεξικός εθνικισμός σημαντικής μερίδα των Ελλήνων, που αδυνατούν ακόμα και σήμερα που μετά βίας αναπνέουν ύστερα από μια δεκαετία οικονομικής ασφυξίας να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο. Ποιος, άραγε, ανάμεσα στους υπερπατριώτες αναρωτιέται γιατί ο Ζόραν Ζάεφ βγάζει ακόμα κι από τη φυλακή βουλευτές για να βρει την απαραίτητη πλειοψηφία προκειμένου να περάσει τη Συνταγματική Αναθεώρηση αν οι Πρέσπες είναι μια προδοτική Συμφωνία υπέρ των Σκοπιανών;...

Συμβατικός γάμος, θυελλώδες διαζύγιο...

Όταν ο όποιος πρωθυπουργός αναγκάζεται να ρωτά τους υπουργούς του αν τον στηρίζουν ή όχι, τότε αυτός ο πρωθυπουργός είναι ντε φάκτο υπό προθεσμία. Κι όταν, μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση ζητά από τους δεξιούς υπουργούς των ΑΝΕΛ να αποκηρύξουν τη δεξιά, τότε αυτό που βλέπουμε μοιάζει όλο και περισσότερο με κωμωδία καταστάσεων...

Ακόμα κι αν ο Αλ. Τσίπρας περάσει το σκόπελο της πρότασης μομφής από τη ΝΔ και της κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών οι ευρωεκλογές, με την ψήφο διαμαρτυρίας που θα είναι έντονη σε αυτήν την κάλπη, είναι ένα εμπόδιο που δεν θα θελήσει να περάσει δίχως να πραγματοποιήσει ταυτοχρόνως βουλευτικές εκλογές. Ακόμα κι εκείνοι ανάμεσα στους αναποφάσιστους που στο δίλημμα "Τσίπρας ή Μητσοτάκης" θα επιλέξουν τον πρώτο για πρωθυπουργό δεν είναι διατεθειμένοι να του χαριστούν στην ευρωκάλπη...

Όταν, επίσης, ο υπουργός Εξωτερικών σκυλοβρίζεται με τον υπουργό Άμυνας, με τον πρωθυπουργό να μένει απαθής, είναι επίσης φανερό ότι ό,τι είχε να δώσει αυτή η κυβέρνηση το έδωσε κι από εδώ και πέρα δεν απομένει παρά ο αυτοεξευτελισμός της. Εδώ, άλλωστε, και πολύ καιρό, ιδίως από τη στιγμή που άρχισε η πιστή εφαρμογή τού τρίτου μνημονίου και που η κάθε πλευρά άρχισε να χτίζει τις δικές της, ξεχωριστές σχέσεις με την παλιά και τη νέα διαπλοκή, ο μόνος συνεκτικός ιστός ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν ήταν άλλος από τη διατήρηση της καρέκλας. Τώρα πλέον δεν μπορούν να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα του συμβατικού τους γάμου, ο οποίος προμηνύει ένα θυελλώδες διαζύγιο...

Quesque c'est Antonaros;...

Εδώ και πολύ καιρό η εφημερίδα- βόθρος τού Στ. Χίου κι ο ίδιος βεβαίως προσωπικώς έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και παρακινούν ανοιχτά σε πράξεις που είναι το λιγότερο εγκληματικές και, το κυριότερο, απάνθρωπες. Από την προτροπή να βυθίζονται τα σκάφη που μεταφέρουν πρόσφυγες και μετανάστες- οι οποίοι για τους Χίους αυτής της χώρας είναι συλλήβδην τζιχαντιστές- έως την απαίτηση να εκτελεστούν οι Αλ. Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς όπως ο Νίκος Μπελογιάννης, ο δημοσιογραφικός λόγος και η ευγενής κριτική παραχωρούν την θέση τους στην ανοιχτή προβοκάτσια, με ζηλωτές, αφιονισμένους ρυπαρογράφους- όπως, κακή ώρα, κι ο Θ. Αναστασιάδης, ο οποίος από την ασφάλεια της Ελβετίας και των αδήλωτων εκατομμυρίων του ασκεί κριτική για πράγματα που δεν τον αφορούν- να υποκινούν το πλήθος σε λούμπεν εκδηλώσεις βίας. Κι αν κρίνουμε από την απήχηση που έχουν τα μέσα τους, βρίσκουν αρκετά ευήκοα ώτα στους ρατσιστικούς, εθνικιστικούς και μισαλλόδοξους φιλιππικούς τους...

Από την άλλη, οι αναρτήσεις τού Β. Αντώναρου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι δηλώσεις τού Γιάννη Ραγκούση παρουσιάζονται από το συμπολιτευόμενο Τύπο με τέτοια συχνότητα που αν είσαι αδαής ή αφελής σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί αυτοί οι δύο είναι τόσο σημαντικοί ώστε να απολαμβάνουν τέτοιας δημοσιότητας. Ο Β. Αντώναρος έχει μείνει στην πολιτική Ιστορία ως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του Κ. Καραμανλή ο οποίος συνήθιζε να απαντά με "ουδέν σχόλιο" στις ερωτήσεις που δεχόταν από τους δημοσιογράφους.

Κι όμως σήμερα, χωρίς καμιά θεσμική αρμοδιότητα, δεν βάζει γλώσσα μέσα για να κατακεραυνώνει όσους διοικούν τη ΝΔ. Κι ο Γιάννης Ραγκούσης, ο οποίος πράγματι άφησε έργο κατά την θητεία του ως υπουργού Εσωτερικών, σήμερα δεν εκπροσωπεί παρά μονάχα τον εαυτό του αφού και στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές τού παρακμιακού ΚΙΝΑΛ κινήθηκε σε ρηχά νερά...

Φυσικά και δεν εξομοιώνω τον Στ. Χίο και τον Θ. Αναστασιάδη με τον Β. Αντώναρο ή τον Γιάννη Ραγκούση. Είναι λογικό, επίσης, και οι τέσσερίς τους κι όλοι εκείνοι με παρόμοιο ρόλο να αποδέχονται την εργαλειοποίησή τους από κομματικούς κι επιχειρηματικούς μηχανισμούς που είτε διεκδικούν είτε επιθυμούν να διατηρήσουν την εξουσία...

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι είναι αυτού του είδους η ποιότητα λόγου που επικρατεί στη δημόσια σφαίρα, πνίγοντας φωνές που έχουν κάτι ουσιαστικότερο να πουν από το να παπαγαλίζουν τις σε αρκετές περιπτώσεις έκνομες επιδιώξεις σκοτεινών συμφερόντων. Κι αυτή είναι μια ακόμα αιτία που η δημόσια αντιπαράθεση περιστρέφεται γύρω από πατριώτες κι εθνομηδενιστές, από εθνικόφρονες και μειοδότες με συνέπεια εν έτει 2018 μια ακόμα κυβέρνηση να κινδυνεύει να πέσει με την επίφαση- και μόνο αυτή- του Μακεδονικού...





  

Ο Κοτζιάς είναι αυταρχικός, αλλά κι ο καλύτερος ΥΠΕΞ της μεταπολίτευσης...

"Ο Νίκος Κοτζιάς ήταν κομμουνιστής και σπούδασε στη Γερμανία, επομένως ήταν πράκτορας της Στάζι". Το νεοδημοκρατικό επιχείρημα θυμίζει λίγο το γνωστό ανέκδοτο με το όργανο και το μπουζούκι, αλλά για χάρη τής συζήτησης ας συναινέσουμε στο ότι ισχύει. Αύριο μεθαύριο, εξάλλου, μπορεί να ειπωθεί πως δολοφονούσε κατόπιν εντολών ή κι από δικό του ζήλο και καπιταλιστές...

Τίποτα από όλα αυτά δεν αναιρεί, ωστόσο, πως στα τριάμισι χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι τού υπουργείου Εξωτερικών δεν έχει πετύχει περισσότερα από όσα όλοι μαζί οι προκάτοχοί του και δεν αναφέρομαι μόνο στο Μακεδονικό, αλλά και στο Αλβανικό, όπου επίκειται σύντομα συμφωνία και γι' αυτό. Το ότι είναι άνθρωπος με γνώση τού αντικειμένου του και δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός με μεγαλύτερες φιλοδοξίες, όπως ήταν οι περισσότεροι προκάτοχοί του, ενδεχομένως και να εξηγεί πολλά...

Ο Νίκος Κοτζιάς είναι φανερό ότι έχει επηρεαστεί από το σταλινισμό τής νιότης του. Ακόμα και στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις προτιμά ένα δημοσιογραφικό περιβάλλον το οποίο του επιτρέπει τους μονολόγους, ενώ όταν δέχεται ερωτήσεις που δεν του αρέσουν, συλλήβδην κατηγοριοποιεί δημοσιογράφους στους εχθρούς του και παρουσιάζει μια ανοίκεια επιθετικότητα. Αλίμονο αν οι δημοσιογράφοι έκαναν ερωτήσεις στον υπουργό τού τύπου "πώς τα καταφέρατε να φέρετε μια τόσο μεγαλειώδη συμφωνία" και δεν του έκαναν τις ερωτήσεις που δεν θα ήθελε να ακούσει. Ο δογματισμός τής μίας αλήθειας, ίδιον των θρησκειών κι εφαρμοσμένων ιδεολογιών που πίστεψαν τους εαυτούς τους ως θρησκείες, είναι ασύμβατος με τη δημοκρατία...

Μεγαλύτερο ελάττωμα, ωστόσο, από την αυταρχικότητα είναι να παριστάνεις πως είσαι κάποιος άλλος για να μην χάσεις το μισό σου κόμμα και τις ψήφους τής πατριωτικής- εθνικιστικής δεξιάς, όπως συμβαίνει, και με τη βούλα πληροφοριών τού ξένου Τύπου, με τον Κ. Μητσοτάκη. Είναι θλιβερό, μάλιστα, να αποκηρύσσεις στην ουσία ακόμα και τον πατέρα σου, λειτουργώντας ως κομματάρχης κι όχι ως μεταρρυθμιστής...

Κι αν ο Νίκος Κοτζιάς κι ο Αλ. Τσίπρας αξίζουν συγχαρητήρια για το ότι επέλεξαν να συνομιλήσουν με την Ιστορία κι όχι με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, δικαιούται περισσότερα εύσημα ο Ζόραν Ζάεφ για τον οποίο ουδείς υπερπατριώτης στην Ελλάδα έχει βρει να πει μια καλή κουβέντα γιατί είχε το κουράγιο να αλλάξει όνομα στη χώρα του, βλέποντας τη μεγαλύτερη εικόνα και τα οφέλη που προκύπτουν από αυτή. Ας είναι, όλοι αυτοί άλλωστε και οι δημαγωγικές κορόνες τους θα ξεχαστούν πολύ πιο γρήγορα από την ταχύτητα με την οποία εξαπλώθηκαν οι υλακές τους...

Ο Κυριάκος θεωρεί εθνικούς μειοδότες τον πατέρα και την αδελφή του...

Ο Κων. Μητσοτάκης θα είχε αποδεχθεί σύνθετη ονομασία τής ΠΓΔΜ, αν η χώρα δεν είχε καταληφθεί τη δεκαετία τού '90 από ένα εθνικιστικό παραλήρημα τεραστίων διαστάσεων. Το είχε υπονοήσει κι ο ίδιος, το μαρτυρούν ιστορικά ντοκουμέντα και συνεργάτες του.

Άλλωστε "σε δέκα χρόνια θα το είχαμε ξεχάσει". Η Ντ. Μπακογιάννη, πάλι, ως υπουργός Εξωτερικών είχε διαπραγματευτεί σύνθετη ονομασία και στήριξε το βέτο Καραμανλή στο Βουκουρέστι, όπου αποτυπώθηκε η εθνική γραμμή τής σύνθετης ονομασίας "erga omnes"...

Τις ίδιες προσωπικές απόψεις έχει κι ο Κυρ. Μητσοτάκης. Μόνο που ως μέτριος κομματάρχης που είναι, δυσκολεύεται να αντιπαρατεθεί με τις εθνικιστικές φωνές στο κόμμα του, κυρίως όπως αυτές εκφράζονται από τον Αδ. Γεωργιάδη, τον Μ. Βορίδη και τον Αντ. Σαμαρά. Κι επειδή εκτός από ψευδομεταρρυθμιστής είναι και λαϊκιστής, επιχειρεί να καρπωθεί πολιτικώς τα συλλαλητήρια κατά τής λύσης, κατόπιν εορτής μάλιστα, αφού κι ως δειλός που είναι επίσης περίμενε πρώτα να δει πού θα κάτσει η μπίλια τής συμμετοχής σε αυτά. Επιπλέον, η κατάληψη της καρέκλας είναι αυτοσκοπός για τον ίδιο, επομένως δεν έχει πρόβλημα και να αποκαλεί εθνικούς μειοδότες τον Αλ. Τσίπρα και τον Νίκο Κοτζιά, οι οποίοι έχουν τις ίδιες απόψεις με τον πατέρα και την αδελφή του...

Είναι βέβαιο ότι Αλ. Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς έχουν να αντιπαρέλθουν τον εθνικισμό, το λαϊκισμό και το πολιτικό κόστος. Η εθνοκεντρική μας, ωστόσο, αντίληψη για τα πάντα μας εμποδίζει να κατανοήσουμε πόσο δύσκολο είναι για τον Ζόραν Ζάεφ να πείσει το λαό του να αλλάξει όνομα...

Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα πολύ πρόσφατο κράτος, οι κάτοικοι της ΠΓΔΜ έχουν μεγαλώσει από την εποχή τού Τίτο με μια θεώρηση της εθνικής τους ταυτότητας την οποία τώρα καλούνται να αλλάξουν κι εν μέρει δικαίως. Μοιάζουν σαν τα υιοθετημένα παιδιά που μαθαίνουν κάποια στιγμή στη ζωή τους ότι οι πραγματικοί τους γονείς είναι άλλοι.

Δεν είναι λογικό να μην συμπαθήσουν τον κομιστή μιας τέτοιας είδησης, εν προκειμένω τον Ζόραν Ζάεφ; Γι' αυτό και στην περίπτωση που πει το "μεγάλο ναι" τα εύσημα που του αξίζουν είναι περισσότερα από αυτά που επίσης δικαιούνται οι Αλ. Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς...





   

Δεν είμαστε Βόρεια Κορέα για να λέει ο Τσίπρας στον Τραμπ "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"...

Η κυβερνώσα Αριστερά δεν υπήρχε περίπτωση να μην συγκρουστεί και με τον εαυτό της από τη στιγμή που αποδέχθηκε την ευκαιρία να περάσει από το πεζοδρόμιο στο Μαξίμου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσε και σήμερα να φωνάζει "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" κι "έξω οι βάσεις τού θανάτου", καταδικάζοντας εκ του ασφαλούς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, όπως κάνει το ΚΚΕ, και να μην αντιπαρατίθεται με τη συνείδησή της...

Από τη στιγμή, ωστόσο, που συμφώνησε πρώτα και κύρια με τον εαυτό της να διεκδικήσει την εξουσία δεν θα ήταν δυνατό να μην επιδιώκει να στείλει τον πρωθυπουργό της στο Λευκό Οίκο και να συμφωνήσει με τον πλανητάρχη και στον εκσυγχρονισμό των F-16. Σε διαφορετική περίπτωση η εξωτερική μας πολιτική θα θύμιζε τον απομονωτισμό τής Βόρειας Κορέας και η αμυντική μας την αφέλεια πως έχουμε γείτονα την Ελβετία κι όχι την Τουρκία...

Αν σε κάποιον τομέα έχει επιτελέσει σοβαρό έργο αυτή η κυβέρνηση είναι στην πολυδιάστατη εξωτερική της πολιτική, που κι άλλοι επιχείρησαν στο παρελθόν- βλ. κυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας-, αλλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αντιθέτως, με τον Νίκο Κοτζιά η χώρα διαθέτει ίσως για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση έναν υπουργό Εξωτερικών ο οποίος δεν τρέφει μεγαλύτερες φιλοδοξίες κι άρα ούτε κρύβεται ούτε ασχολείται με οτιδήποτε άλλο κι ο οποίος διαθέτει τις γνώσεις και την εμπειρία για να βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσέγγιση με τις ΗΠΑ ουδόλως αποκλείει τη σταθερή συνεργασία με τη Ρωσία και την Κίνα κι αντιστρόφως και οι συναισθηματικές ατάκες Τσίπρα περί κακού Τραμπ- που ισχύει, αλλά δεν πρέπει να λέγεται από  πρωθυπουργό- περνούν αβρόχοις ποσί...

Είναι χαρακτηριστικό, εξάλλου, αποικιοκρατούμενης επί αιώνες χώρας ο λαός της να διακατέχεται από μια συλλογική αντιπάθεια για τους κατά καιρούς καταπιεστές του. Πριν μερικές δεκαετίες ήταν οι Αμερικανοί, σήμερα οι Γερμανοί, αύριο- ποιος ξέρει- οι Κινέζοι. Αν, μάλιστα, υποθέσουμε βασίμως πως αυτά τα ακραία συναισθήματα απευθύνονται στις πολιτικές ηγεσίες αυτών των κρατών κι όχι στους λαούς τους μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε και δίκαια. Αν θέλουμε, ωστόσο, να πάμε μπροστά, το μίσος ως οδηγός δεν θα μας αφήσει μακριά...

Όσες αμερικανικές ή γερμανικές σημαίες κι αν κάψουμε, δεν θα πάψουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι των συμφορών μας. Αν τη δεκαετία τού '50 και του '60 η δεξιά δεν τα έδινε όλα στην Ουάσιγκτον κι αν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες δεν βυθιζόμασταν ως πράξη και νοοτροπία στη διαφθορά το Βερολίνο δεν θα είχε τη δυνατότητα να μας καταδικάσει σε αιώνια λιτότητα. Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη τώρα που υποτίθεται πως κολυμπάμε από το βυθό στην επιφάνεια, προς γνώση και συμμόρφωση...