Θυσίασε τον Γιάνη, θυσίασε τον Κοτζιά, αλλά το βωμό δεν τον γλιτώνει...

Ο Νίκος Κοτζιάς, παρά τη μεγαλαυχία που τον χαρακτηρίζει- ουδείς τέλειος άλλωστε-, ήταν ο καλύτερος υπουργός τής σημερινής κυβέρνησης. Ήταν από τους λίγους που ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν κατά την θητεία τους και είχαν σχεδιάσει κάθε τους βήμα. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα μιας υπουργικής θητείας κατά την οποία έκανε πράξη την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική χωρίς παρωπίδες, με κριτήριο τον πολιτικό ρεαλισμό και το εθνικό συμφέρον...

Κι όμως, ο Αλ. Τσίπρας θυσίασε και τον Νίκο Κοτζιά- όπως είχε κάνει παλιότερα με τον Γιάνη Βασρουφάκη, έστω κι αν οι λόγοι ήταν διαφορετικοί κι εν μέρει δικαιολογημένοι- για τα εθνολαϊκιστικά "μάτια" τού Π. Καμμένου. Έχει ο πρωθυπουργός ανάγκη τον υπουργό Άμυνας για να κερδίσει την πρόταση δυσπιστίας Μητσοτάκη ή μια πιθανή δική του πρόταση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης;

Όχι, αφού του αρκούν οι βουλευτές των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού και οι ανεξάρτητοι οι οποίοι έχουν δηλώσει πως και τη Συμφωνία των Πρεσπών θα ψηφίσουν και δεν θα οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Επομένως, γιατί ο Αλ. Τσίπρας, παρά τους μόνιμους λεονταρισμούς του πως δεν θα ανεχθεί διγλωσσία, δεν πετά από το τρένο τον υπουργό Άμυνας, θυσιάζοντας μάλιστα έναν πολύ καλύτερο και περισσότερο έντιμο υπουργό;...

Κρατά από κάπου τον Αλ. Τσίπρα ο Π. Καμμένος, ο οποίος θα έχει για πολλά να απολογηθεί όταν γίνουν γνωστά τα έργα και οι ημέρες του στο υπουργείο Άμυνας και δεν πρόκειται να τον γλιτώσουν οι περί Σόρος συνωμοσιολογίες του; Αυτό σήμερα παραμένει άγνωστο. Η τραγωδία, ωστόσο, είναι πως μια ακόμα κυβέρνηση κινδυνεύει να πέσει για ένα θέμα ήσσονος σημασίας, ιδίως όταν η χώρα θα όφειλε να ασχολείται νυχθημερόν με το μεταμνημονιακό αναπτυξιακό πρότυπο.

Γι' αυτήν την κατάντια ευθύνεται ασφαλώς το κομματικό σύστημα, το οποίο πασχίζει να εξασφαλίζει την πολιτική του επιβίωση θυσιάζοντας το εθνικό συμφέρον, αλλά κι ο κομπλεξικός εθνικισμός σημαντικής μερίδα των Ελλήνων, που αδυνατούν ακόμα και σήμερα που μετά βίας αναπνέουν ύστερα από μια δεκαετία οικονομικής ασφυξίας να διακρίνουν το σημαντικό από το ασήμαντο. Ποιος, άραγε, ανάμεσα στους υπερπατριώτες αναρωτιέται γιατί ο Ζόραν Ζάεφ βγάζει ακόμα κι από τη φυλακή βουλευτές για να βρει την απαραίτητη πλειοψηφία προκειμένου να περάσει τη Συνταγματική Αναθεώρηση αν οι Πρέσπες είναι μια προδοτική Συμφωνία υπέρ των Σκοπιανών;...