Θα πρέπει να βρούμε κάποιον άγιο, αν θέλουμε να βρούμε άνθρωπο που να μην έχει εκδηλώσει ποτέ ρατσιστικές τάσεις κατά τη διάρκεια της ζωής του. Είμαστε ρατσιστές, για παράδειγμα, όταν αλλάζουμε θέση στην πετσέτα μας στην παραλία όταν κάθεται δίπλα μας ένας μαύρος, αλλά αν ο ίδιος μαύρος σκοράρει καλάθια για την αγαπημένη μας ομάδα γινόμαστε πολυπολιτισμικοί. Το ζητούμενο, επομένως, δεν είναι να κρύβουμε την αρρώστια μας, αλλά να προσπαθούμε να την θεραπεύσουμε, αναγνωρίζοντάς την και στον εαυτό μας κι όχι μόνο στους άλλους...
Κανείς μας δεν γεννιέται μισαλλόδοξος. Είναι ο φόβος που πατά πάνω στη μεμονωμένη εμπειρία, στους θεσμούς που γεννούν γκέτο κι εχθρούς και στα μίντια που αλαλάζουν αντί να ενημερώνουν το περιδεές πόπολο. Φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε σε ορισμένες περιοχές στο κέντρο τής Αθήνας γιατί πράγματι εκεί γίνονται περισσότερες ληστείες από άλλες. Γίνονται, όμως, κάθε δευτερόλεπτο του 24ωρου και μόνο από ξένους; Όταν συμμορίες αλλοδαπών πλακώνονται στο κέντρο τής Αθήνας είναι το προπατορικό αμάρτημα, όταν Έλληνες οπαδοί διαφορετικών ομάδων σκοτώνονται για τη μπάλα είναι απλώς "τα παιδιά τα ατίθασα"...
Όποιος κοιτάξει με ψυχραιμία τα στατιστικά στοιχεία θα διαπιστώσει ότι οι Πακιστανοί, οι Σύριοι ή οποιοιδήποτε άλλοι αλλοεθνείς εμπλέκονται σε εγκληματικές ενέργειες είναι απείρως λιγότεροι από το σύνολο αυτών των πληθυσμών που διαβιούν στην Ελλάδα. Υπενθυμίζω, άλλωστε, σε όσους έχουν κοντή μνήμη ότι τα ίδια που λέμε σήμερα για τους Άραβες τα λέγαμε τη δεκαετία τού ΄90 για τους Αλβανούς, τους οποίους πλέον ακόμα και οι ακροδεξιοί αφήνουν στην άκρη όταν εκστομίζουν τα ιδεοληπτικά τους εμέσματα...
Ναι, η χώρα μας δεν μπορεί να φιλοξενήσει όλους τους απόκληρους της οικουμένης, αλίμονο όμως αν μισούμε όσους έχουν έρθει στα μέρη μας από απελπισία γιατί οι πατρίδες τους έχουν καταντήσει τόποι μαρτυρίου και τους θεωρούμε συλλήβδην όργανα του ISIS. Σε αυτήν την περίπτωση η ασθένειά μας βρίσκεται σε πολύ προχωρημένη κατάσταση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου