Συνταγματική Αναθεώρηση του καπιταλισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού...

Η έναρξη της συζήτησης στη Βουλή για τη Συνταγματική Αναθεώρηση αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία να επιλυθούν ζητήματα τα οποία χρονίζουν κι αποτελούν τροχοπέδη για τη δημοκρατία μας: ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας, η περαιτέρω προστασία των δημοσίων αγαθών είναι μερικά μόνο από αυτά. Το κρισιμοτερο, ωστόσο, είναι η δημοκρατία να επεκταθεί περισσότερο σε αυτούς που πραγματικά αφορά, στους πολίτες δηλαδή, οι οποίοι από  ανεύθυνοι κομπάρσοι που δεν αποφασίζουν  κι έτσι μπορουν να πετάνε ντομάτες σε αυτούς που αποφασίζουν, παριστάνοντας οι ίδιοι τους αθώους, πρέπει να αποκτήσουν δικαιώματα συναπόφασης- τουλάχιστον στα περισσότερα ζητήματα- κι επομένωςκαι την ευθύνη που αναλογούν σε αυτά...

Ο Ουίνστον Τσέρτσιλ είχε δίκιο όταν ισχυριζόταν πως το καλύτερο επιχείρημα κατά τής δημοκρατίας είναι μια πεντάλεπτη συζήτηση με έναν μέσο ψηφοφόρο. Ιδίως στην Ελλάδα ο ψηφοφόρος αντιμετωπίζεται και δέχεται κι ο ίδιος να αντιμετωπίζεται ως πελάτης που την ώρα που βρίσκεται στο μαγαζί- κάλπη αντιμετωπίζεται ως ο αλάνθαστος κριτής για να μάθει στη συνέχεια πως δεν ήταν τόσο θεός όσο τον άφησαν να πιστέψει κι ότι μπορεί και να τον έχουν εξαπατήσει...

Μέχρι, όμως, να κατεβεί ο θεός στη Γη και να ορίσει πέντε ή έναν άριστο κοινής αποδοχής η δημοκρατία είναι σαφώς το δικαιότερο των πολιτευμάτων. Μόνο που πρέπει να είναι πραγματική δημοκρατία κι όχι κοινοβουλευτική ολιγαρχία...

Ο δρόμος για την κοινωνική δικαιοσύνη δεν περνά από τον καπιταλισμό- ρυθμισμένο ή αρρύθμιστο- ούτε από τη δικτατορία τού προλεταριάτου. Και τα δύο έχουν δοκιμαστεί από την Ιστορία κι έχουν αποτύχει...

Αν επιθυμούμε μια δίκαιη κοινωνία όπου ο καθένας θα ανταμείβεται με βάση το μόχθο και τις ικανότητές του και η ισονομία και η ισοπολιτεία θα είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση τότε το πολιτικό παιχνίδι πρέπει να ανοίξει σε όλους τους ενήλικες ώστε κανένας να μην αισθάνεται ριγμένος και να μην έχει την πρόφαση πως δεν ρωτήθηκε για όλα όσα του επιβλήθηκαν. Μόνο που ο δημοκρατικός πολίτης δεν διαμορφώνεται από τη μία ημέρα στην άλλη και γι' αυτό οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες πρέπει να κλιμακωθούν από το επίπεδο της συνοικίας αρχικώς στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό στην ολοκλήρωσή τους. Τα δημοψηφίσματα θα είναι πανάκεια μόνο όταν όσοι συμμετέχουν σε αυτά θα αποφασίζουν με βάση το δημόσιο κι όχι το προσωπικό συμφέρον κι έχοντας και γνώση κι όχι μόνο θυμικό...