Ο αρχιερέας οφείλει μια εξομολόγηση...

Για το φιλελεύθερο- νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο η οκταετία Σημίτη θεωρείται κάτι σαν το χρυσό αιώνα τού Περικλέους, την τετραετία τού Ιωάννη Καποδίστρια ή τα χρόνια τού Ελευθερίου Βενιζέλου. Για τους ίδιους είναι η εποχή που η χώρα εγκατάλειψε τον ανατολίτικο παπανδρεϊκό λαϊκισμό κι ενστερνίστηκε το δυτικό εκσυγχρονισμό.

Μπορούν, άλλωστε, να βαυκαλίζονται δικαιολογημένα πως όσοι διαδέχθηκαν τον αρχιερέα τής διαπλοκής αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Μόνο που πίσω από τη φανταχτερή βιτρίνα των Ολυμπιακών Αγώνων, των υπερκοστολογημένων δημόσιων έργων και της περιλάλητης ένταξης στην ΟΝΕ βρισκόταν ένα σάπιο σύστημα εξουσίας το οποίο βασίστηκε στην προνομιακή του σχέση με την τότε διαπλοκή προκειμένου να κρατηθεί επί χρόνια στην εξουσία και πολλοί από όσους συμμετείχαν σε αυτό να βγάλουν τόσα λεφτά που δεν χρειάζεται να εργαστούν ούτε τα δισέγγονά τους...

Για κάθε υπουργό των κυβερνήσεων Σημίτη που οδηγείτο στη Δικαιοσύνη ή και φυλακιζόταν η μόνιμη επωδός από τα μιντιακά παπαγαλάκια που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και μπαινόβγαιναν στο Μαξίμου στα χρόνια τού "εκσυγχρονισμού" ήταν πως λειτουργούσε αυτόνομα, δίχως τη γνώση τού "Μεγάλου Αρχηγού". Για κάθε Τσουκάτο, Πανταγιά, Τσοχατζόπουλο, Μαντέλη, Παπαντωνίου κ.λπ. υπήρχε στην ουσία η δικαιολογία πως ο Κ. Σημίτης απλώς προέδρευε και στο περίφημο μπλοκάκι του κατάγραφε μόνο τις μεταρρυθμιστικές του πρωτοβουλίες κι όχι τις λοβιτούρες των δικών του παιδιών. Επέλεγαν, δηλαδή, να τον περιγράφουν περίπου ως ανόητη μαριονέτα για να τον γλιτώνουν από τις εύλογες απορίες: "πόσα γνώριζε και πόσο συμμέτοχος ήταν κι ο ίδιος στο μεγάλο φαγοπότι";...

Κι αυτή ακριβώς είναι τώρα η ερώτηση που οφείλει να απαντήσει ο πρώην πρωθυπουργός πριν μας δώσει οποιοδήποτε νέο χρησμό για το πού πηγαίνει η Ελλάδα. Είχε δίκιο όταν έλεγε πως η διαφθορά στη χώρα μας είναι κοινωνικό φαινόμενο, μόνο που αυτό δεν τον αθωώνει για όσα έγιναν όταν εκείνος την κυβερνούσε και, κυρίως, δεν μπορεί να αποτελεί άφεση αμαρτιών για τα κρίματα των ανθρώπων που συμμετείχαν στα υπουργικά του συμβούλια. Οφείλει, επομένως, πρώτα να καθαρίσει το όνομά του και ύστερα, με δικαιωμένη ή όχι τη συνείδησή του, μπορεί να επιδοθεί ξανά στο αγαπημένο του χόμπι, να συνωμοτεί δηλαδή για μια κεντροαριστερά κομμένη και ραμμένη στα δικά του μέτρα, αυτά ενός πολιτικού νάνου που ίσως και να είναι διεφθαρμένος...