Η παλινόρθωση της μισαλλοδοξίας ως ηγεμονεύουσας πολιτικής δύναμης στη Γηραιά Ήπειρο, σχεδόν έναν αιώνα μετά από τη γέννηση του φασισμού, μοιάζει πλέον με δρόμο δίχως γυρισμό. Στην Ιταλία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Πολωνία κυβερνούν ήδη οι ακροδεξιοί, ενώ στη Γερμανία και στη Γαλλία είναι ντε φάκτο αξιωματική αντιπολίτευση. Όπως, άλλωστε, και στο μεσοπόλεμο πρώτα κυβέρνησαν στην Ιταλία και ύστερα στη Γερμανία, με τα γνωστά αποτελέσματα...
Στην Ευρώπη πηγαινοέρχονταν μετανάστες και πρόσφυγες, ακόμα κι από μη ευρωπαϊκά ή μη χριστιανικά κράτη, και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Τότε, όμως, οι συνέπειες του ρατσισμού και του φυλετισμού ήταν ακόμα νωπές, ενώ το εφαρμοζόμενο σοσιαλιστικό μοντέλο κι από συντηρητικά κόμματα είχε οδηγήσει στην ανάπτυξη και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των περισσότερων πολιτών με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Γι' αυτό και η ακροδεξιά ήταν περιθωριοποιημένη και οι νοσταλγοί τού χιτλερισμού δαχτυλοδειχτούμενοι...
Η Ευρώπη, ωστόσο, σήμερα όταν δεν ουρλιάζει από μίσος κλαίει για το χυμένο γάλα. Όπου κι αν στρέψεις το αφτί σου στο πολιτικό σύστημα κι όχι μόνο στην Ελλάδα θα ακούσεις είτε επαίνους για τους ακροδεξιούς είτε δημοσιογραφικές διαπιστώσεις. Καμία πρωτοβουλία για να μην γυρίσουμε σε σκοτεινές εποχές, κανένα ρηξικέλευθο μέτρο για να περιοριστούν οι κοινωνικές ανισότητες, κανένα θάρρος να ξεφύγουμε από το λαϊκισμό και τη μοιρολατρία. Κλαυθμηρίζουμε μόνο πως έτσι είναι ο καπιταλισμός, λες και τουλάχιστον οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν βιώσει κάτι καλύτερο από την αρύθμιστη αγορά και το προσκύνημα στην κερδοσκοπία και στον καταναλωτισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου