41% στην Ελλάδα, 59% στις Βρυξέλλες...

Μπορεί κάποιος να βρει χίλια επιχειρήματα κατά τής ΕΕ και στο ΚΚΕ τα έχουν βρει όλα. Μόνο που αν δεν ήμασταν μέλος της οι υποκλοπές και τα Τέμπη θα είχαν ήδη θαφτεί κάτω από το 41% του Ιουνίου. Ο Κ. Μητσοτάκης, άλλωστε, το χρησιμοποιεί ως άλλοθι για πολύ λιγότερο σημαντικά πράγματα. Χάρη, όμως, σε μερικούς καλούς ανθρώπους στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο ούτε το Predator ούτε οι 57 νεκροί έχουν ξεχαστεί...

Προφανώς, ωστόσο, και δεν είναι κολακευτικό το κράτος δικαίου στην Ελλάδα να βρίσκεται στο διαρκές στόχαστρο της Ευρώπης, η οποία μας κατατάσσει στην ίδια λίστα με την Ουγγαρία ή την Πολωνία. Όταν στην Ψωροκώσταινα αρχειοθετούν, στας Ευρώπας ερευνούν κι ασκούν ποινικές διώξεις. Κι αυτό σημαίνει πως πάσχουν και οι τρεις εξουσίες στη χώρα μας- νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική-, για να μην αναφερθώ βεβαίως και στη μιντιακή...

Μπορεί αύριο μεθαύριο κάποιος ή κάποιοι από τους ολιγάρχες να τα σπάσουν πραγματικά με τον Μητσοτάκη κι όχι απλώς να του κάνουν ναζάκια κατά καιρούς. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη τα τελευταία επτά χρόνια- από τότε που είναι πρόεδρος της ΝΔ-, αλλά το μέλλον άδηλον... 

Αλίμονο όμως, η αντιπολίτευση δεν είναι δυνατό να βασίζεται σε αυτό το ενδεχόμενο, όπως βασίστηκε πολύ την τελευταία τετραετία. Οφείλει να εργαστεί σκληρά, με σχέδιο και πρόγραμμα. Τότε θα διαπιστώσει ότι οι αυτοκρατορίες κλονίζονται πολύ πιο γρήγορα από όσο πιστεύουν οι αυτοκράτορες μέσα στην αλαζονεία τους...   

  

 

Δεν είναι προς τιμή μας να ρίξουμε τον Μητσοτάκη "μόνο" για το ρεύμα και τη βενζίνη...

Όταν πριν τις ευρωεκλογές τού 2019 εμφανίστηκαν κάποιες δημοσκοπήσεις που έδειχναν ντέρμπι ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ δεν τις πολυπίστεψα. Το αντί- ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είχε κάνει καλή δουλειά, οι αυξημένες προσδοκίες από τον Αλέξη Τσίπρα δεν ευοδώθηκαν, η μεσαία τάξη ανάλαβε κι άλλα φορολογικά βάρη κι ο εθνολαϊκισμός γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών συνετέλεσαν στο να υπάρχει στην κοινωνία μια βαθιά δυσαρέσκεια για την τότε κυβέρνηση, η οποία ήταν εμφανέστατη σε όποιον δεν ζούσε σε έναν περίκλειστο πύργο. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη κι ας εμφανίζονται δημοσκοπήσεις που θέλουν να μας πείσουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ανεπιθύμητος κι από τους ψηφοφόρους τού κόμματός του...

Αν ήμασταν πραγματικοί πολίτες θα είχαμε αποκηρύξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη πολύ πριν η βενζίνη ξεπεράσει τα δύο ευρώ και οι λογαριασμοί τού ρεύματος τα 500 ευρώ. Θα την είχαμε μαυρίσει, πρώτα στη συνείδησή μας και μετά στην κάλπη, για τις συνεχείς καταπατήσεις τού κράτους δικαίου, οι οποίες μας έχουν βάλει στην ίδια ζώνη με την Πολωνία και την Ουγγαρία. Θα είχαμε εξεγερθεί, για παράδειγμα, για το διορισμό στην ΕΥΠ ενός ανθρώπου χωρίς τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να συγκροτήσει έναν παρακρατικό μηχανισμό στήριξης της Μητσοτάκης Α.Ε., για τις διώξεις δικαστικών και δημοσιογράφων ή για τα "push backs" στο Αιγαίο...

Σιγά μην κλάψω που ο Κ. Μητσοτάκης θα πέσει γιατί δεν μειώνει το φόρο στα καύσιμα ή επειδή συνεχίζει να επιδοτεί την κερδοσκοπία των εταιρειών ενέργειας. Ούτε απαξιώνω την αγωνία για την καθημερινή επιβίωση. Αν θέλουμε, όμως, να μην είμαστε μια ζωή κοψοχέρηδες πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να ψηφίζουμε αποκλειστικώς με την τσέπη μας ή το συναίσθημά μας και να εντάξουμε και πιο κοινωνικά κριτήρια στις επιλογές μας ενώπιον της κάλπης...

 

Ο λύκος κατηγορεί τα πρόβατα γιατί δεν πίστεψαν την ψεύτικη προβιά του...

Ο πρωθυπουργός τής χώρας δεν υποστήριξε στους ξένους συνομιλητές του πως δεν γίνονται παράνομες επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο ή πως το λιμενικό δεν σκοτώνει ικέτες τής Γης με εντολή του. Δεν είπε πως η Ελλάδα δεν μετατρέπεται επί ημερών του σε Ουγγαρία και Πολωνία, πως δεν διώκονται δικαστές και δημοσιογράφοι γιατί κάνουν τη δουλειά τους, πως η εκτελεστική εξουσία δεν ελέγχεται από την ολιγαρχία, η οποία με τη σειρά της της προσφέρει άπλετη μιντιακή υποστήριξη. Στην ουσία παραδέχθηκε ότι κάνει όλα αυτά, αλλά αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα για τη δημοκρατία στη χώρα θα γίνουν χειρότερα...

Καταλαβαίνετε, συνεπώς, πόσο σοβαρός, αλλά και πόσο επικίνδυνος είναι ένας πρωθυπουργός ο οποίος βρίσκεται σε πανικό γιατί άρχισε να καταλαβαίνει ότι στις Βρυξέλλες δεν τρώνε κουτόχορτο, γι' αυτό και δεν εκταμιεύουν τις δόσεις από το Ταμείο Ανάκαμψης. Πώς να εμπιστευτείς, άλλωστε, μια κυβέρνηση των πάνω από πέντε δισ. ευρώ απευθείας αναθέσεων, της κομματοκρατίας, της ευνοιοκρατίας και του νεποτισμού; Με την αλαζονεία που διακρίνει τον πορφυρογέννητο φαύλο πίστευε ότι θα μπορεί να κυβερνά για πάντα. Το ίδιο πιστεύει, άλλωστε, κάθε σάπια εξουσία λίγο πριν τη δίκαιη πτώση της...

Ο ΣΥΡΙΖΑ, κακώς βεβαίως, προσπάθησε όταν κυβερνούσε να φτιάξει έναν τηλεοπτικό σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας που θα μετέφερε τα μηνύματά του στους πολίτες. Το ίδιο επιχείρησε, επίσης κακώς, και με την ΕΡΤ. Το να κατηγορεί, ωστόσο, ο Κ. Μητσοτάκης τον πολιτικό του αντίπαλο για συνταγματική εκτροπή και για επικινδυνότητα για τη δημοκρατία είναι σαν να καταγγέλλει ο λύκος τα πρόβατα για το ότι δεν πίστεψαν την ψεύτικη προβιά του...

  

Δεν είναι μόνο η Ουγγαρία, είναι και η Ελλάδα, αλλά αν το ξέραμε δεν θα ήμασταν...

 

Όταν στην Ευρώπη μιλάνε για προβλήματα με την ελευθερία τού Τύπου δεν αναφέρονται μόνο στην Ουγγαρία και στην Πολωνία, όπως πιστεύουμε εδώ, αλλά και στην Ελλάδα. Αν, όμως, το ξέραμε δεν θα είχαμε προβλήματα με την ελευθερία τού Τύπου, έτσι δεν είναι;.. 

Ούτε θα γινόταν γνωστό από κατάθεση μάρτυρα σε ανακριτική διαδικασία πως δημοσιογράφος τρόπον τινά, ο Μ. Φουρθιώτης, είχε παραγγείλει συμβόλαιο θανάτου σε βάρος άλλου δημοσιογράφου, του Κώστα Βαξεβάνη, και δεν θα άνοιγε μύτη. Ακόμα και στην Κολομβία και στο Μεξικό των "Narcos", που είναι συνηθισμένοι σε κάτι τέτοια, θα ήταν πρώτη είδηση και με το ερώτημα ποιος είναι πίσω από τον Φουρθιώτη...

Έχουν περάσει, εξάλλου, οκτώ μήνες από τη δολοφονία τού δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, αλλά δεν έχουμε κανένα νεότερο γύρω από την έρευνα (;) για την εξιχνίασή της. Αν ήμουν, συνεπώς, βαρόνος τού εγκλήματος και είχα στην τσέπη μου πολιτικούς, δικαστικούς, αστυνομικούς, εκδότες, δημοσιογράφους γιατί να μην αισθανόμουν την Ελλάδα επί γης παράδεισο; Κι αν το μετεμφυλιακό κράτος είναι εδώ και καιρό παρελθόν, ποιοι είναι αυτοί που αναστυλώνουν το παρακράτος του;...

Για το ότι είμαστε ουραγοί στην ελευθεροτυπία στην Ευρώπη δεν ευθύνονται, φυσικά, μόνο η κυβέρνηση και τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που την στηρίζουν. Δεν θα υπήρχαν τσατσάδες αν δεν υπήρχαν και πρόθυμες να πουλήσουν την πένα τους δημοσιογραφικές εταίρες, οι οποίες λειτουργούν σαν τζουκ μποξ κι όχι ως λειτουργοί τής υποκειμενικής αντικειμενικότητας. Όπως υπάρχει η ατομική μας ευθύνη στη μάχη κατά τού κοροναϊού, το ίδιο ισχύει και με την ατομική ευθύνη των δημοσιογράφων. Ο καθένας και οι επιλογές του σε αυτήν τη ζωή...  

  

Μια πολύ κοινοβουλευτική μπανανία...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έγινε πρωθυπουργός χάρη σε τανκ, στον εξωτερικό παράγοντα ή ακόμα και στα εγχώρια συμφέροντα. Ούτε εξακολουθεί να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης τής σχετικής πλειοψηφίας αποκλειστικώς γιατί το κατεστημένο τον στηρίζει και τον συντηρεί. Είχε ένα προεκλογικό αφήγημα που έπεισε κι έχει μια αντιπολίτευση που ακόμα δεν ξέρει τι θέλει και πού πηγαίνει...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι δικτάτορας, μόνο που έχει επιβάλει- για την ακρίβεια, οι χορηγοί του- ένα καθεστώς που θυμίζει περισσότερο λατινοαμερικανική μπανανία παρά ευρωπαϊκή δημοκρατία. Ή, τέλος πάντων, όχι δημοκρατία που να απέχει πολύ από του Όρμπαν στην Ουγγαρία ή του Κατσίνσκι στην Πολωνία. Το δημόσιο μπούλινγκ στον Χριστόφορο Ζαραλίκο είναι μόνο αυτό που βλέπει και η πεθερά. Πίσω από την κουρτίνα, με βάση μάλιστα και στοιχεία διεθνών οργανισμών, η Ελλάδα υπονομεύει όσο ελάχιστες άλλες την ελευθερία τής έκφρασης, αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αν λάβουμε υπόψη και τι συμβαίνει με τα push backs στο Αιγαίο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους αιτούντες άσυλο...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία έτσι κι αλλιώς ομοιάζει περισσότερο σε ολιγαρχία παρά σε δημοκρατία. Σκεφτείτε, συνεπώς, όταν δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε τα θεσμικά αντίβαρα της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας- δικαιοσύνη, ανεξάρτητες Αρχές, ΜΜΕ- πόση δημοκρατία απολαμβάνουμε... 

Πού ακούστηκε, άλλωστε, δημοσιογράφος να επιτίθεται σε κωμικό για να προστατεύσει μεγαλοεπιχειρηματία αντί να βρίσκεται στο ίδιο πλευρό με τον σατιρικό ηθοποιό απέναντι στην όποια εξουσία; Ακούστηκε, άλλωστε, πολύ ηχηρά η σιωπή των περισσότερων ΜΜΕ και κομμάτων, αφήστε που ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ξέπλυνε τη ντροπή. Η Κολομβία τού Εσκομπάρ μιλά πλέον ελληνικά... 

 
 

Ντροπή δεν είναι ο δικαιωματισμός, αλλά ο εθνικισμός κι ο ρατσισμός...

Όσο η ΝΔ βρισκόταν στην αντιπολίτευση χαρακτήριζε ιδεοληψίες το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, τη μετεγκατάσταση αιτούντων άσυλο από τα νησιά στην ενδοχώρα ή την τοποθέτησή τους σε ξενώνες και διαμερίσματα. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά κάτι έχει καταλάβει κι έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί της. Και με το νέο νομοσχέδιο, ωστόσο, του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής (ναι, αυτού που είχε καταργήσει) επιμένει σε διαδικασίες δήθεν επιτάχυνσης της απονομής ή μη ασύλου, οι οποίες ωστόσο στην πράξη, όπως έχει αποδειχθεί την τελευταία δεκαετία, καθυστερούν περισσότερο τη διαδικασία...

Η συστηματική παραβίαση του ενωσιακού και διεθνούς δικαίου, όσο κι αν εξακολουθεί να τη νομοθετεί η κυβέρνηση, δεν πρόκειται ούτε να αποτρέψει πρόσφυγες και μετανάστες να εισέρχονται στην Ελλάδα ούτε θα αυξήσει τον αριθμό των επιστροφών τους. Αντιθέτως, θα δώσει ένα ακόμα επιχείρημα στις Βρυξέλλες να μας βάζουν στον ίδιο σάκο με την Ουγγαρία, την Πολωνία κι άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν τους ικέτες τής Γης ως δημόσιο κίνδυνο...

Ούτε, βεβαίως, τα αφρόδιχτα στο Αιγαίο ή τα μυστικά κονδύλια θα λύσουν το πρόβλημα. Το μεταναστευτικό είναι και πρόβλημα δημόσιας ασφάλειας, δεν είναι όμως πρωτίστως τέτοιο. Αν ήταν, άλλωστε, αυτή η κυβέρνηση δεν θα έσπευδε να διορθώσει το λάθος της και να το διαχωρίσει από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη...

Η φυλάκιση υποψήφιων προσφύγων σαν να είναι εγκληματίες, η μη παροχή μεταφραστή ή και δικηγόρου, οι σύντομες προθεσμίες ή η μη δυνατότητα αυτοπρόσωπης υπεράσπισης του αιτήματος ασύλου εκθέτουν, πάνω από όλα, τον ανθρωπισμό μας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν επιλέξει να είναι πρόσφυγες ή μετανάστες, τους οδήγησε η ανάγκη.

Ούτε εμείς, εξάλλου, επιλέξαμε να είμαστε Έλληνες, απλώς έτυχε να γεννηθούμε σε αυτή τη γωνιά τού πλανήτη. Ντροπή, συνεπώς, δεν είναι ο δικαιωματισμός, αλλά ο εθνικισμός κι ο ρατσισμός, η υπερηφάνεια δηλαδή για μια τυχαιότητα και το μίσος για τους άλλους που επίσης έτυχε να γεννηθούν αλλού. Δεν υπάρχουν Έλληνες και ξένοι όταν κάποιος βρίσκεται ικέτης, αλλά άνθρωποι κι άνθρωποι. Κι όποιοι δεν το καταλαβαίνουν, υπηρετούν καλύτερα από τον καθένα το φασισμό...

Γιατί θα πρέπει να μας ζηλεύει και η Δύση...

Μέσα στις πολλές παθογένειές της η ελληνική δημοκρατία μπορεί και να υπερηφανεύεται για ορισμένες πτυχές της, συγκρινόμενη ακόμα και με υπερδυνάμεις. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τις ΗΠΑ, πρωθυπουργός δεν μπορεί να αναδειχθεί κάποιος που έχει λάβει λιγότερες ψήφους από τον αντίπαλό του...

Σε σύγκριση, εξάλλου, με τη Ρωσία και την Τουρκία, οι Έλληνες δεν νιώθουμε την ανάγκη τους δικούς μας "πατερούληδες" του έθνους να τους κρατάμε στην εξουσία επί μία εικοσαετία. Τους αλλάζουμε πολύ πιο γρήγορα, αφού οι απαιτήσεις μας από αυτούς είναι πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες των Ρώσων για τον Βλ. Πούτιν ή των Τούρκων για τον Τ. Ερντογάν...

Προφανώς ο λαϊκισμός, ο εθνικισμός, ο συντεχνιασμός κι ατομικισμός εξακολουθούν να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ψήφο μας. Ούτε, επίσης, θα διακηρύξω πως το μορφωτικό μας επίπεδο είναι τόσο ανεβασμένο ώστε να αποφεύγουμε τους δημοκόπους και κάθε λογής πολιτικούς αγύρτες. Από την άλλη, όμως, κανένας λαός δεν είναι τέλειος ώστε να χρειάζεται να αισθανόμαστε κατώτεροι λαών όπως της Γαλλίας, για παράδειγμα, ή της Ιταλίας, που θεωρούνται πιο προηγμένοι από εμάς και στους οποίους ωστόσο ο εθνοφασισμός θριαμβεύει...

Η Ελλάδα έζησε τη σοβαρότερη οικονομική κρίση ευρωπαϊκής χώρας μετά από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Προφανώς και δεν μας περιποιεί τιμή που οι χιμπατζήδες με τα μαύρα ήταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη.

Ωστόσο στην Ουγγαρία, για παράδειγμα, στην Ιταλία, στην Πολωνία και στην Αυστρία κυβερνούν λίγο πιο μετριοπαθείς εκδοχές τους, μολονότι αυτές οι χώρες δεν βίωσαν την ίδια κρίση ούτε είχαν να αντιμετωπίσουν τις ίδιες προσφυγικές- μεταναστευτικές ροές. Ταυτοχρόνως, μια πολύ πιο ισχυρή χώρα από τη δική μας όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία δεν μπορεί ακόμα ύστερα από τρία χρόνια να αποφασίσει αν και πότε θα αποχωρήσει από την ΕΕ. Συνεπώς, έχουμε πολύ λιγότερα για τα οποία θα πρέπει να ζηλεύουμε την "προηγμένη" Ευρώπη και γενικότερα τη Δύση από όσα μας υπαγορεύει ο ευρωλιγουρισμός μας...



  

Η Ευρώπη άνθισε όταν ήταν σοσιαλιστική...

Η Ευρώπη κι όχι μόνο, αν κρίνω από το ότι ο επόμενος πρόεδρος της Βραζιλίας θα είναι πιθανότατα ακροδεξιός, φλερτάρει με την ακροδεξιά εδώ και πολύ καιρό. Δεν υπάρχει, επομένως, καμία δικαιολογία για όσους ανησυχούν δήθεν για φαινόμενα όπως της Μ. Λε Πεν ή του Μ. Σαλβίνι και παριστάνουν πως ανακάλυψαν τώρα τον τρόχο όταν ζητούν μέτρα για την αντιμετώπισή τους...

Η παλινόρθωση της μισαλλοδοξίας ως ηγεμονεύουσας πολιτικής δύναμης στη Γηραιά Ήπειρο, σχεδόν έναν αιώνα μετά από τη γέννηση του φασισμού, μοιάζει πλέον με δρόμο δίχως γυρισμό. Στην Ιταλία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία και στην Πολωνία κυβερνούν ήδη οι ακροδεξιοί, ενώ στη Γερμανία και στη Γαλλία είναι ντε φάκτο αξιωματική αντιπολίτευση. Όπως, άλλωστε, και στο μεσοπόλεμο πρώτα κυβέρνησαν στην Ιταλία και ύστερα στη Γερμανία, με τα γνωστά αποτελέσματα...

Στην Ευρώπη πηγαινοέρχονταν μετανάστες και πρόσφυγες, ακόμα κι από μη ευρωπαϊκά ή μη χριστιανικά κράτη, και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες. Τότε, όμως, οι συνέπειες του ρατσισμού και του φυλετισμού ήταν ακόμα νωπές, ενώ το εφαρμοζόμενο σοσιαλιστικό μοντέλο κι από συντηρητικά κόμματα είχε οδηγήσει στην ανάπτυξη και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των περισσότερων πολιτών με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Γι' αυτό και η ακροδεξιά ήταν περιθωριοποιημένη και οι νοσταλγοί τού χιτλερισμού δαχτυλοδειχτούμενοι...

Η Ευρώπη, ωστόσο, σήμερα όταν δεν ουρλιάζει από μίσος κλαίει για το χυμένο γάλα. Όπου κι αν στρέψεις το αφτί σου στο πολιτικό σύστημα κι όχι μόνο στην Ελλάδα θα ακούσεις είτε επαίνους για τους ακροδεξιούς είτε δημοσιογραφικές διαπιστώσεις. Καμία πρωτοβουλία για να μην γυρίσουμε σε σκοτεινές εποχές, κανένα ρηξικέλευθο μέτρο για να περιοριστούν οι κοινωνικές ανισότητες, κανένα θάρρος να ξεφύγουμε από το λαϊκισμό και τη μοιρολατρία. Κλαυθμηρίζουμε μόνο πως έτσι είναι ο καπιταλισμός, λες και τουλάχιστον οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν βιώσει κάτι καλύτερο από την αρύθμιστη αγορά και το προσκύνημα στην κερδοσκοπία και στον καταναλωτισμό... 

Ο Τραμπ δεν έχει σε όλα άδικο...

Ο Ντ. Τραμπ είναι πολύ επικίνδυνος για το λαό του και τον πλανήτη ολόκληρο γιατί ως πρόεδρος των ΗΠΑ εφαρμόζει όσα υποσχέθηκε στον προεκλογικό του αγώνα και στην εναρκτήρια ομιλία του! Ο απομονωτισμός που πρεσβεύει το "America first" αποδείχθηκε δυσλειτουργικός ακόμα και στις αρχές τού προηγούμενου αιώνα, φανταστείτε επομένως πόσο εξωπραγματικός μοιάζει στις αρχές τού 21ου, με δεδομένο μάλιστα ότι η Αμερική είναι πρωτοπόρος στις νέες τεχνολογίες που κάνουν τη Γη να μοιάζει με ένα ενιαίο χωριό. Αφήστε που οι μισαλλόδοξες αντιλήψεις τού Αμερικανού προέδρου για το χτίσιμο τειχών και την απομάκρυνση των παιδιών των μεταναστών από τους γονείς τους πέρα από πρακτικώς ανεφάρμοστες κι απάνθρωπες δείχνουν να μην καταλαβαίνουν ότι το μέλλον τής ανθρωπότητας βρίσκεται στο... μέλλον κι όχι στο χειρότερο παρελθόν της.

Ο Ντ. Τραμπ έχει επίσης άδικο όταν αγιοποιεί- βλ., για παράδειγμα, Ισραήλ και Πολωνία- και δαιμονοποιεί- βλ., π.χ., Βενεζουέλα και Ιράν- καθεστώτα αναλόγως με τι βολεύει τη σκοταδιστική του αντίληψη για το τι συμφέρει τους Αμερικανούς. Ωστόσο δεν έχει σε όλα άδικο. Δεν έχει άδικο, για παράδειγμα, όταν αναφέρεται στις καταστρεπτικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και των διεθνών εμπορικών συμφωνιών που συντέλεσαν στη διαιώνιση των οικονομικών ανισοτήτων ανάμεσα στις αναπτυγμένες και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Φυσικά ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν ανακάλυψε το σοσιαλισμό, αλλά συνειδητοποίησε ότι το δίχως φραγμούς εμπόριο, το οποίο ήταν άκρως επωφελές για τη χώρα του τη δεκαετία τού '90, όταν η Κίνα και οι άλλοι αναπτυσσόμενοι σήμερα γίγαντες βρίσκονταν ακόμα σε κατάσταση ύπνωσης, δεν την ωφελεί πλέον. Όπως δεν ωφελεί κι ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη, ανάμεσά τους και την Ελλάδα...

Αλίμονο, όμως, αν η ανθρωπότητα προσμένει από τον Ντ. Τραμπ για να μην περιπέσει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Η αντίληψη πως ένα κράτος μπορεί να ευημερεί αν κλειστεί στον εαυτό του, όσο ισχυρό κι αν είναι αυτό, θυμίζει την Αλβανία τού Χότζα κι ας σιχαίνεται ο Αμερικανός πρόεδρος ό,τι παραπέμπει σε σοσιαλισμό και σε κομμουνισμό...

Η εθνική εσωστρέφεια, εξάλλου, ακόμα κι αν φέρνει παροδικά θετικά οικονομικά αποτελέσματα και για το λαό που την υφίσταται, μακροπρόθεσμα μόνο ζημιά του κάνει. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, έναν άνθρωπο που έχει γεμάτα τα ράφια τού σπιτιού του με αποθέματα σε τρόφιμα κι άλλα απαραίτητα είδη για τριάντα χρόνια, αλλά δεν επιτρέπει σε κανέναν να μπει σε αυτό. Αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί στην τρέλα που φέρνει η μοναξιά, η οποία είναι ακόμα πιο αυτοκαταστροφική όταν είναι αυτοεπιβαλλόμενη...

Η Ευρώπη ήταν άρρωστη και πριν τον Ορμπαν...

Η διεύρυνση της ΕΕ προς τις ανατολικές χώρες, με το βιαστικό τρόπο που έγινε, αποδείχθηκε ένα από τα χειρότερα αυτογκόλ τής Ενωμένης, τρόπον τινά, Ευρώπης. Από τότε που εντάχθηκαν σε αυτή τα κράτη που μια φορά κι έναν καιρό συναποτελούσαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έπεισαν πολλούς πως η Μεγάλη Βρετανία μπροστά τους έμοιαζε με το πιο πιστό κράτος στις Βρυξέλλες. Η αργή τους πορεία προς τον εκδημοκρατισμό και η τυφλή αφοσίωση των πολιτών τους σε εθνικιστές, λαϊκιστές ηγέτες όπως ο Β. Ορμπαν αν μη τι άλλο καταδεικνύουν ότι ο απολυταρχισμός, όπως συμβαίνει και στη Ρωσία άλλωστε, ριζώνει εκεί όπου το έδαφος είναι πρόσφορο...

Ποιον κοροϊδεύουμε, ωστόσο, αν πιστεύουμε και κοινωνούμε ότι η ΕΕ ήταν ένας υγιής οργανισμός ο οποίος μολύνθηκε από τα κράτη που εντάχθηκαν σε αυτήν την τελευταία 15ετία; Μήπως είναι η Αυστρία, μια από τις χώρες που δεν επέδειξαν ούτε τη στοιχειώδη αλληλεγγύη στη διαχείριση του Προσφυγικού, νέο κράτος- μέλος;

Μήπως δεν είναι η Γαλλία και η Γερμανία ιδρυτικά κράτη, αλλά η ακροδεξιά είναι ντε φάκτο ή οιονεί αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτά; Μήπως δεν ισχύει το ίδιο με τη Σουηδία, όπου το σκανδιναβικό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο παραδίδεται στην ακροδεξιά μισαλλοδοξία;...

Οι ρατσιστές εντός κι εκτός Ελλάδας βρίσκονται στο στοιχείο τους όταν συνδέουν το μίσος τους για το διαφορετικό με την εισροή σε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Αδυνατούν, ωστόσο, να δώσουν έστω και μια λογικοφανή απάντηση και να εξηγήσουν γιατί ο ρατσισμός είναι τόσο έντονος σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Πολωνία ή ακόμα και η Αυστρία, οι οποίες δεν έχουν δεχθεί περισσότερους από μερικές εκατοντάδες απελπισμένους τής Γης...

Δεν μπορούν να αποδώσουν την εγκληματικότητα που βασανίζει κι αυτές τις χώρες στους ξένους ούτε την ανεργία ούτε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πρόβλημα. Ο ρατσισμός τους δεν οφείλεται ούτε στο DNA τους, αυτό θα ήταν ρατσισμός από την ανάποδη, αλλά στο έλλειμμα αλληλεγγύης το οποίο πηγαίνει πίσω σε δομικές- θεσμικές αδυναμίες των κοινωνιών τους. Και γι' αυτό δεν τους φταίνε τα μεσογειακά κράτη, που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς από το να προσπαθούν να διαχειρίζονται τις τραγωδίες που γεννά κι ο βορειοευρωπαϊκός πολεμικός και οικονομικός ιμπεριαλισμός...