Δεν είναι μόνο η Ουγγαρία, είναι και η Ελλάδα, αλλά αν το ξέραμε δεν θα ήμασταν...

 

Όταν στην Ευρώπη μιλάνε για προβλήματα με την ελευθερία τού Τύπου δεν αναφέρονται μόνο στην Ουγγαρία και στην Πολωνία, όπως πιστεύουμε εδώ, αλλά και στην Ελλάδα. Αν, όμως, το ξέραμε δεν θα είχαμε προβλήματα με την ελευθερία τού Τύπου, έτσι δεν είναι;.. 

Ούτε θα γινόταν γνωστό από κατάθεση μάρτυρα σε ανακριτική διαδικασία πως δημοσιογράφος τρόπον τινά, ο Μ. Φουρθιώτης, είχε παραγγείλει συμβόλαιο θανάτου σε βάρος άλλου δημοσιογράφου, του Κώστα Βαξεβάνη, και δεν θα άνοιγε μύτη. Ακόμα και στην Κολομβία και στο Μεξικό των "Narcos", που είναι συνηθισμένοι σε κάτι τέτοια, θα ήταν πρώτη είδηση και με το ερώτημα ποιος είναι πίσω από τον Φουρθιώτη...

Έχουν περάσει, εξάλλου, οκτώ μήνες από τη δολοφονία τού δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, αλλά δεν έχουμε κανένα νεότερο γύρω από την έρευνα (;) για την εξιχνίασή της. Αν ήμουν, συνεπώς, βαρόνος τού εγκλήματος και είχα στην τσέπη μου πολιτικούς, δικαστικούς, αστυνομικούς, εκδότες, δημοσιογράφους γιατί να μην αισθανόμουν την Ελλάδα επί γης παράδεισο; Κι αν το μετεμφυλιακό κράτος είναι εδώ και καιρό παρελθόν, ποιοι είναι αυτοί που αναστυλώνουν το παρακράτος του;...

Για το ότι είμαστε ουραγοί στην ελευθεροτυπία στην Ευρώπη δεν ευθύνονται, φυσικά, μόνο η κυβέρνηση και τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που την στηρίζουν. Δεν θα υπήρχαν τσατσάδες αν δεν υπήρχαν και πρόθυμες να πουλήσουν την πένα τους δημοσιογραφικές εταίρες, οι οποίες λειτουργούν σαν τζουκ μποξ κι όχι ως λειτουργοί τής υποκειμενικής αντικειμενικότητας. Όπως υπάρχει η ατομική μας ευθύνη στη μάχη κατά τού κοροναϊού, το ίδιο ισχύει και με την ατομική ευθύνη των δημοσιογράφων. Ο καθένας και οι επιλογές του σε αυτήν τη ζωή...