Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια και πάνω από όλα υποκρισία...

Ξεκινώ από το κοινότοπο, πλην ορθό: το τι κάνει κάποιος στο κρεβάτι του, όταν γίνεται με συναίνεση και δεν αφορά ανήλικο, δεν είναι λογαριασμός κανενός. Γιατί, όμως, τότε η μισή κυβέρνηση αισθάνεται εκβιαζόμενη από ροζ βίντεο που απειλεί να αναρτήσει ο φερόμενος ως εκδότης Μ. Φουρθιώτης; Και γιατί δεν έρχονται προς κύρωση στη Βουλή τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία; Γιατί οι δεξιοί βουλευτές και πολιτευτές πουλάνε πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια στους ψηφοφόρους τους μαζί με μπόλικη υποκρισία...

Μήπως, όμως, η ίδια υποκρισία δεν συνοδεύει τους δεξιούς πρωθυπουργούς, υπουργούς, βουλευτές και πολιτευτές όταν χρησιμοποιούν το κρατικό ταμείο ως κομματικό ή και προσωπικό τους; Πόσα χρήματα χρωστούν ακόμα η ΝΔ κι ο Κ. Μητσοτάκης στις τράπεζες και πόσο επικίνδυνο είναι για τη δημοκρατία μας το κυβερνών κόμμα κι ο πρωθυπουργός τής χώρας να είναι δυνατό να εκβιάζονται κι από τους τραπεζίτες; Ή μήπως δεν είδαμε αυτά τα δυόμισι χρόνια χαριστικές ρυθμίσεις και θέσπιση ακαταδίωκτων για τραπεζικά στελέχη;...

Ή, μήπως, δεν είναι υποκρισία να σε ενοχλεί το ύφος και ήθος Πολάκη, αλλά να έχεις στην κυβέρνησή σου ακροδεξιούς υπουργούς που δεν έπαψαν ποτέ να αναπολούν τη χούντα των συνταγματαρχών; Ή να έχεις φτιάξει επί δεκαετίες ένα "γαλάζιο" κράτος συγγενών, φίλων και κουμπάρων και να δυσφορείς γιατί, κακώς βεβαίως, η Τ. Χριστοδουλοπούλου θέλει αυτό το κομματικό κράτος να πάρει και "κόκκινες" αποχρώσεις; Εθισμένοι στην υποκρισία τους πιστεύουν ότι η βρομιά που αντικρίζουν στον καθρέφτη τους είναι κάποιου άλλου...  

 

Στα αυταρχικά καθεστώτα τα αυτονόητα χρειάζονται υπεράσπιση...

Η τυπολατρία έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα για όποιον την ασπάζεται. Τηρώντας πάντοτε κατά γράμμα τους τύπους δεν κινδυνεύει να παρανομήσει ή να παραβιάσει κάποιον κανόνα ώστε να του το προσάψουν. Έχει, όμως, και δύο μεγάλα μειονεκτήματα. Το πρώτο σχετίζεται με το ότι το "αυστηρός νόμος, αλλά νόμος" αρκετές φορές σε αναγκάζει είτε να παραβιάσεις άγραφους κανόνες δικαίου είτε να υπακούεις σε εξόφθαλμα άδικους που έχει θεσπίσει η εκάστοτε εξουσία. Το δεύτερο με το ότι πρέπει να είσαι τυπικός σε όλα γιατί αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να είναι τυπικός α λα καρτ τότε κινδυνεύεις να θεωρηθείς, και δικαίως, υποκριτής...

Ο Π. Πολάκης δεν είχε δικαίωμα, με βάση τον Κανονισμό της Βουλής, να μιλήσει για τη Novartis σε ένα αναπτυξιακό νομοσχέδιο, έστω κι αν η διαφθορά σχετίζεται άμεσα με το τι είδους ανάπτυξη θέλουμε. Δεν είχε, όμως, το ίδιο δικαίωμα κι ο προηγούμενος ομιλητής τής ΝΔ, ο οποίος μίλησε χωρίς να του κλείσουν το μικρόφωνο. 

Δεν έχουν, επίσης, δικαίωμα οι βουλευτές, συμπεριλαμβανομένων των αρχηγών, να διαβάζουν κείμενο κι όμως το κάνουν σχεδόν όλοι. Δεν έχουν, επιπροσθέτως, δικαίωμα οι υπουργοί να μιλούν το διπλάσιο από τον προβλεπόμενο χρόνο κι όμως το πράττουν. 

Για να μην αναφερθώ στο πόσο τυπικές είναι οι εκπρόθεσμες τροπολογίες. Ούτε, βεβαίως, είναι δικαιολογία πως ο Πολάκης είναι νταής. Όχι γιατί δεν είναι, αλλά επειδή δεν θυμάμαι κανένα νεοδημοκράτη προεδρεύοντα να κλείνει το μικρόφωνο στους χρυσαυγίτες, που δεν ήταν μόνο νταήδες αλλά και φονιάδες...

Είναι χαρακτηριστικό των αυταρχικών καθεστώτων να χρειάζεται να υπερασπίζεσαι τα αυτονόητα, όπως το αν δικαιούται ένας βουλευτής να μιλά στη Βουλή για ένα σκάνδαλο ή να κάνει κριτική στην αστυνομία, όπως έκανε η Αγγελική Αδαμοπούλου του ΜέΡΑ 25 και ήρθη η ασυλία της. Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό τής ελληνικής δεξιάς να ορκίζεται στην πατρίδα, στη θρησκεία και την οικογένεια όταν παραλλήλως τα τουρκικά πλοία "παρασύρονται από τον άνεμο" πλησίον τής Κρήτης, γίνονται τα καθόλου χριστιανικά push backs των ικετών τής Γης στο Αιγαίο ή ο Μ. Φουρθιώτης δουλεύει ως τσατσά τής μισής τουλάχιστον κυβέρνησης. Ακόμα κι αυτή η ελεγχόμενη από τους ίδιους κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι εμπόδιο για τους φαύλους γραμματείς και φαρισαίους... 

 

 

Επιτελικές βίζιτες...

Υποβίβασαν υπηρεσιακώς την ανακρίτρια για Novartis, της αφαίρεσαν τη δικογραφία, διέρρηξαν και το σπίτι της δύο φορές. Αρνήθηκαν να παραλάβουν από τους Αμερικανούς κρίσιμα ντοκουμέντα, απείλησαν και με φυσική εξόντωση τους προστατευόμενους μάρτυρες, ενώ δεν κινούνται νομικώς σε βάρος τής εταιρείας μολονότι έχει παραδεχθεί δωροδοκίες και κρατικών αξιωματούχων στην Ελλάδα. Στο τέλος κατάφεραν να μπουν στο αρχείο οι έρευνες για όλα τα εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα, πλην Λοβέρδου, παρόλο που ερευνώνται ακόμα από τη δικαιοσύνη μη πολιτικά  πρόσωπα βασιζόμενη στα ίδια στοιχεία που υποδεικνύουν εμπλοκή και πολιτικών προσώπων.

Ύστερα από όλα αυτά σε ποιο συμπέρασμα κατάληξε στη Βουλή ο Κ. Μητσοτάκης, την προεκλογική εκστρατεία τού οποίου για να γίνει πρόεδρος της ΝΔ χρηματοδότησε ο "Mr Novartis" Κ. Φρουζής; Πως συμμορία και δολοφόνοι είναι οι δημοσιογράφοι Κώστας Βαξεβάνης και Γιάννα Παπαδάκου που τα αποκάλυψαν. Κι αυτά τα λέει εκείνος που, το λιγότερο, έπαιρνε δωρεάν τηλεφωνικά κέντρα από τα "μαύρα" ταμεία τής Siemens, θαλασσοδάνεια εκατομμυρίων ευρώ για τον "Κήρυκα Χανίων" και δηλώνει ψευδή πόθεν έσχες...

Ούτε οι δημοσιογράφοι είναι υπεράνω κριτικής για τα όσα λένε και γράφουν ούτε, όμως, και οι δικαστές για τις αποφάσεις τους. Το να χαρακτηρίζει, ωστόσο, ο πρωθυπουργός τής χώρας τον Βαξεβάνη και την Παπαδάκου συμμορίτες και δολοφόνους και τον Φουρθιώτη, που συνομιλεί με το μισό υπουργικό συμβούλιο κι ενδεχομένως και με τον ίδιο και την υπέρκομψη Μαρέβα, να παριστάνει πως δεν ξέρει καν πώς είναι το επώνυμό του είναι, το λιγότερο, ορμπανοποίηση. Στη χειρότερη είναι η επιχείρηση ξεπλύματος ενός παρακράτους το οποίο στήθηκε για να στηρίζει τις μπίζνες τής Μητσοτάκης Α.Ε. και τώρα τα μέλη του υποκρίνονται πως δεν ξέρουν ο ένας τον άλλο για να σώσουν τα τομάρια τους...

  

 

No hope for Kyriakos...

Πόσο ειρωνική μπορεί να γίνει η ζωή! Την ημέρα που το επιτελικό κράτος, του οποίου υπήρξε εισηγητής και θεμελιωτής, πνίγηκε σε μερικούς πόντους χιόνι, ο Γ. Γεραπετρίτης εμφανίζεται συχνός συνομιλητής ενός ατόμου που με πολλή ευγένεια θα χαρακτήριζε κάποιος αμφιλεγόμενο. Όπως κι αν έχει, οι συνομιλίες και τα ανταλλασσόμενα μηνύματα του υπουργού Επικρατείας και του Μ. Φουρθιώτη αν μη τι άλλο μαρτυρούν πως ο βόθρος και το Μαξίμου είναι πολύ πιο συνδεδεμένα από όσο θα θέλαμε να πιστέψουμε ακόμα κι εμείς που δεν θεωρούσαμε τον Κ. Μητσοτάκη είδωλο της ηθικής ακεραιότητας. Στην πραγματικότητα μοιάζουν να είναι το ίδιο και το αυτό, ό,τι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο για τη διαφθορά στην Ψωροκώσταινα...

Προφανώς και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν εισήγαγε στην Ελλάδα τη διαφθορά, τη διαπλοκή και την αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού. Το ερώτημα είναι τι κάνει για να τις καταπολεμήσει και η απάντηση, για όσους δεν το πήραν χαμπάρι και με την πανδημία και την ακρίβεια, είναι ένα μεγάλο τίποτα. Αντιθέτως, λιθαράκι το λιθαράκι, για να μην γράψω κοτρόνα την κοτρόνα, συμπληρώνει το οικοδόμημα ενός φαύλου καθεστώτος που θα κλέβει και θα καταστρέφει όσο το στηρίζει και το πόπολο με την ψήφο του...

Είχα γράψει στο τέλος τού 2021 πως το φινάλε τού 2022 δεν θα βρει τη χώρα με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη. Μάλλον ήμουν αισιόδοξος για την τύχη τού σημερινού πρωθυπουργού γιατί έτσι όπως το πάει θα μας αποχαιρετήσει πολύ νωρίτερα, ιδίως αν ο Ν. Ανδρουλάκης μείνει πιστός στη δήλωσή του πως δεν θα συγκυβερνήσει με τη ΝΔ. Κι αυτή η ισχυρή πλέον πιθανότητα αποδρομής Μητσοτάκη είναι η μόνη που μας δίνει πραγματική ελπίδα τις δύσκολες αυτές εποχές...

 

 
 

Δεν είναι μόνο η Ουγγαρία, είναι και η Ελλάδα, αλλά αν το ξέραμε δεν θα ήμασταν...

 

Όταν στην Ευρώπη μιλάνε για προβλήματα με την ελευθερία τού Τύπου δεν αναφέρονται μόνο στην Ουγγαρία και στην Πολωνία, όπως πιστεύουμε εδώ, αλλά και στην Ελλάδα. Αν, όμως, το ξέραμε δεν θα είχαμε προβλήματα με την ελευθερία τού Τύπου, έτσι δεν είναι;.. 

Ούτε θα γινόταν γνωστό από κατάθεση μάρτυρα σε ανακριτική διαδικασία πως δημοσιογράφος τρόπον τινά, ο Μ. Φουρθιώτης, είχε παραγγείλει συμβόλαιο θανάτου σε βάρος άλλου δημοσιογράφου, του Κώστα Βαξεβάνη, και δεν θα άνοιγε μύτη. Ακόμα και στην Κολομβία και στο Μεξικό των "Narcos", που είναι συνηθισμένοι σε κάτι τέτοια, θα ήταν πρώτη είδηση και με το ερώτημα ποιος είναι πίσω από τον Φουρθιώτη...

Έχουν περάσει, εξάλλου, οκτώ μήνες από τη δολοφονία τού δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, αλλά δεν έχουμε κανένα νεότερο γύρω από την έρευνα (;) για την εξιχνίασή της. Αν ήμουν, συνεπώς, βαρόνος τού εγκλήματος και είχα στην τσέπη μου πολιτικούς, δικαστικούς, αστυνομικούς, εκδότες, δημοσιογράφους γιατί να μην αισθανόμουν την Ελλάδα επί γης παράδεισο; Κι αν το μετεμφυλιακό κράτος είναι εδώ και καιρό παρελθόν, ποιοι είναι αυτοί που αναστυλώνουν το παρακράτος του;...

Για το ότι είμαστε ουραγοί στην ελευθεροτυπία στην Ευρώπη δεν ευθύνονται, φυσικά, μόνο η κυβέρνηση και τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που την στηρίζουν. Δεν θα υπήρχαν τσατσάδες αν δεν υπήρχαν και πρόθυμες να πουλήσουν την πένα τους δημοσιογραφικές εταίρες, οι οποίες λειτουργούν σαν τζουκ μποξ κι όχι ως λειτουργοί τής υποκειμενικής αντικειμενικότητας. Όπως υπάρχει η ατομική μας ευθύνη στη μάχη κατά τού κοροναϊού, το ίδιο ισχύει και με την ατομική ευθύνη των δημοσιογράφων. Ο καθένας και οι επιλογές του σε αυτήν τη ζωή...  

  

Η γκιλοτίνα κόβει περισσότερα εισιτήρια από την εκπαίδευση...

Ποιος διαφωνεί με την άποψη πως η εγκληματικότητα θα ήταν μικρότερη αν η αστυνομία ασχολείτο με το πραγματικό έγκλημα κι όχι με τη διάλυση καταλήψεων και συγκεντρώσεων ή τη φύλαξη του Μ. Φουρθιώτη και των πανεπιστημίων; Ή με το ότι οι αστυνομικοί πρέπει να εισάγονται στις σχολές τους μέσω πανελλήνιων εξετάσεων και να μην τους δίνονται στολές ύστερα από εκπαίδευση μερικών εβδομάδων, όπως συμβαίνει σήμερα με τους ειδικούς φρουρούς; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ποσοτικό- έλλειψη προσωπικού- είναι και ποιοτικό, αφού το έλλειμμα γενικής εκπαίδευσης σε πολλούς αστυνομικούς φανερώνεται κι από την ετοιμότητα που δείχνουν στην κατάχρηση εξουσίας...

Όπως και με τη δικαιοσύνη έτσι και με την αστυνομία είναι δείγμα παρακμής ενός κράτους δικαίου όταν αναζητούνται ευθύνες για τις αποτυχίες τους και σε πολιτικά πρόσωπα. Κανονικά οι δικαστές και οι αστυνομικοί θα έπρεπε να κινούνται με βάση την αυτονομία τής ειδίκευσής τους. 

Να ελέγχονται, βεβαίως, και να κρίνονται από ανεξάρτητες Αρχές κι από τη δικαιοσύνη σε περίπτωση καταγγελίας για υπέρβαση εξουσίας και κάθε λογής παράβαση του νόμου, όχι όμως κι από τον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος θα έπρεπε να επιτελεί έναν πιο θεσμικό ρόλο. Η ντε φάκτο άμεση εμπλοκή, ωστόσο, της εκτελεστικής εξουσίας στα της δικαστικής και της αστυνομικής την καθιστούν συνυπεύθυνη στις αποτυχίες τους κι αυτό το μάρμαρο πληρώνει τώρα η κυβέρνηση και με το έγκλημα στα Γλυκά Νερά...

Ο στραγγαλισμός τής μητέρας μπροστά στο παιδί της δεν είναι, αλίμονο, μια καθημερινή πραγματικότητα. Γι' αυτό και σοκάρει. Με το να ξεκινάμε, όμως, μια συζήτηση περί αυστηροποίησης ποινών, ακόμα κι επαναφοράς τής θανατικής ποινής, λόγω μερικών ακραίων εγκλημάτων βάζουμε για μια ακόμα φορά το κάρο μπροστά από το άλογο...

Αναγνωρίζω ότι η ηλεκτρική καρέκλα ή η γκιλοτίνα κόβουν περισσότερα εισιτήρια. Μόνο που είναι λύσεις εντυπωσιασμού προσαρμοσμένες σε ένα κοινό που διψά για θέαμα, όπως φαίνεται κι από τις τηλεθεάσεις των διάφορων ριάλιτι σόου. Εκπαίδευση, καταπολέμηση της φτώχειας και των κοινωνικών αποκλεισμών κι ανισοτήτων απαιτούν πολλή δουλειά και πολιτικό θάρρος για να υλοποιηθούν. 

Πολλώ δε μάλλον σε μια χώρα που δεν μπορεί ακόμα να εκφέρει το όνομα Βόρεια Μακεδονία ή να αξιοποιήσει τη φαρμακευτική κάνναβη δίχως λαϊκισμό και πολιτικαντισμούς. Με αυτά τα μυαλά η εγκληματικότητα θα συνεχίσει να ανθίζει ακόμα κι αν χτίσουμε ένα αστυνομικό φυλάκιο έξω από κάθε σπίτι... 

 

 

Οι αποτυχημένοι υπουργοί κάνουν αποτυχημένους πρωθυπουργούς...

Ο Γιώργος Καραϊβάζ μπορεί και να μην είχε δολοφονηθεί αν η ΕΛ.ΑΣ. του είχε διαθέσει τους 14 αστυνομικούς που είχε στη διάθεσή του ο Μ. Φουρθιώτης ή αν προτεραιότητά της δεν ήταν η ίδρυση αστυνομικών τμημάτων εντός των πανεπιστημίων. Αυτό είναι, δυστυχώς, ένα ακόμα ιστορικό "τι θα γινόταν αν". Και γι' αυτό ακριβώς, ωστόσο, οφείλουμε να δίνουμε βάση στα γεγονότα, ώστε να αποτρέπουμε την επανάληψή τους στο μέλλον...

Αν αναλογιστεί κανείς πως λόγω καραντίνας οι διαρρήξεις, οι κλοπές και οι ληστείες έχουν ελαττωθεί, ο επιχειρησιακός σχεδιασμός τής ΕΛ.ΑΣ. θα έπρεπε να είχε αναδιαμορφωθεί. Αυτή η χρονική περίοδος ήταν χρυσή ευκαιρία ώστε να επικεντρωθεί, ανάμεσα σε άλλα, στην πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος. 

Αντί, όμως, να συμβεί αυτό, τον τελευταίο χρόνο οι αστυνομικοί περιορίζονται στο να κόβουν πρόστιμα στους ελευθέρως μετακινούμενους, όταν δεν τους δέρνουν σε συγκεντρώσεις και πλατείες. Η ευθύνη, βεβαίως, βαρύνει κυρίως τον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος, αν μη τι άλλο, δεν μπορεί να επικαλεστεί απειρία για να καλύψει την ανικανότητα και την αδιαφορία του για να υπηρετήσει κάτι άλλο από τα μικροκομματικά συμφέροντα του πρωθυπουργού του...

Ο Κ. Μητσοτάκης θα ήταν άδικο να ευθύνεται για κάθε αποτυχία ενός υπουργού του. Όταν, όμως, αυτές οι αποτυχίες είναι ο κανόνας κι ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να τους διατηρεί στις θέσεις τους, τότε η ευθύνη του γίνεται η δεσπόζουσα. Γεωργιάδης- Χρυσοχοΐδης- Κεραμέως- Κικίλιας είναι υπουργοί που όχι μόνο είναι αποτυχημένοι, αλλά έχουν εξοργίσει και την κοινή γνώμη. 

Η παραμονή τους στο κυβερνητικό σχήμα μαρτυρά την αποτυχία τής ίδιας της κυβέρνησης να διοικεί με βάση το συμφέρον των πολλών. Γι' αυτό και κάθε ημέρα που περνά θα γίνεται όλο και πιο αυτοκτονική τυχόν απόφαση του πρωθυπουργού για πρόωρες εκλογές...

 

  
 

Πόσοι, επιτέλους, κρατάνε από τα αρχίδια τον πρωθυπουργό της χώρας;...

Πίσω από τη φαινομενική γελοιότητά τους τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά σε αυτήν τη χώρα, αν όχι και δραματικά. Αν μια κυβέρνηση εξαναγκάζεται (;) να προσφέρει στον Μ. Φουρθιώτη μισό αστυνομικό τμήμα για να τον φυλάει με αμάξια τής αρεσκείας του και στη συνέχεια να ψεύδεται για να καλύψει τα ίχνη της αναρωτιόμαστε πόσοι είναι αυτοί, τέλος πάντων, που κρατάνε από τα αρχίδια τον Κ. Μητσοτάκη... 

Αν για τον εκδότη ασήμαντης εφημερίδας- στο διαδίκτυο κυκλοφορεί ευρέως μία άλλη φερόμενη ως επαγγελματική ιδιότητα του Φουρθιώτη- το κράτος προσφέρει γη και ύδωρ, τι αλήθεια έχει προσφερθεί σε εκδότες με πολύ πιο βαριά πορτοφόλια; Η ερώτηση είναι ρητορική, αφού η απάντηση είναι μάλλον η χώρα ολόκληρη, με τους κατοίκους της μαζί... 

Θα με ρωτήσετε, θα ήταν καλύτερη η κατάσταση αν ο Κ. Μητσοτάκης χρωστούσε σε λίγους κι όχι σε πολλούς; Δεν θα ήταν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ανησυχητικό για τη δημοκρατία μας το ότι κάθε ημέρα μαθαίνουμε και για νέα νταβατζιλίκια με θύμα ή θύτη τον πρωθυπουργό μας... 

Και είναι, επίσης, προφανές ότι ένας κυβερνήτης που χρωστά στο μεγάλο κεφάλαιο δεν έχει ως προτεραιότητα τα λαϊκά συμφέροντα αλλά αυτά των χορηγών του. Φάνηκε, άλλωστε, κι από τις πομπώδεις εξαγγελίες του για το πού θα κατευθυνθούν τα δεκάδες δισ. ευρώ τού Ταμείου Ανάκαμψης, στους μεγαλοεπιχειρηματίες και στους τραπεζίτες φίλους του δηλαδή...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ένας αποτελεσματικός πρωθυπουργός. Το αποδεικνύει, εξάλλου, με τον τρόπο που διαχειρίζεται την πανδημία, όπου η Ελλάδα, πέρα από όλα τα υπόλοιπα αρνητικά μεγέθη, συγκαταλέγεται στις χώρες με τη μεγαλύτερη αναλογία νεκρών στην Ευρώπη ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Ακόμα, όμως, κι αν ήταν αποτελεσματικός η διαφθορά του θα τον εμπόδιζε να είναι ωφέλιμος για τους πολλούς... 

Ακόμα κι αν ήθελε, που δεν το βλέπω να συμβαίνει, να απαγκιστρωθεί από τα διαπλεκόμενα δεσμά του, πολύ φοβάμαι πως είναι πλέον πολύ αργά για κάτι τέτοιο. Όπως θα μπορούσε να του εξηγήσει κι ο οποιοσδήποτε καριερίστας κακοποιός, όταν αρχίσεις να μπλέκεις με τα σκατά η κατάβρεξη με ένα ποτήρι νερό δεν αρκεί για να σε καθαρίσει από αυτά, όσα περιττώματα κι αν ρίξεις στους αντιπάλους σου...