Αγοράζουν αριστεία πουλώντας σου στερεότυπα...

Μας αρέσει ως ελληνική κοινωνία να βαυκαλιζόμαστε πως ο θεσμός τής οικογένειας στην Ψωροκώσταινα είναι πιο δυνατός σε σύγκριση με άλλες δυτικές κοινωνίες. Και πράγματι είναι, μόνο που κανένα νόμισμα δεν έχει μία μόνο όψη. Μπορεί από τη μία πλευρά η φαμίλια να λειτουργεί ως συνδετικός ιστός κι ως δίχτυ ασφαλείας, από την άλλη όμως παράγει καταπίεση, συμβάσεις και στη χειρότερη περίπτωση ανομολόγητη βία κι αδιανόητα εγκλήματα, όπως άλλωστε καταδείχθηκε κι από τα Γλυκά Νερά και την Ηλιούπολη...

Το να αποκαλέσω την κοινωνία μας συντηρητική θα ήταν ευφημισμός. Πίσω από τον εύηχο όρο "έθιμα και παραδόσεις" κρύβονται προκαταλήψεις αιώνων που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και οι οποίες δεν μας επιτρέπουν να βαδίσουμε μπροστά. Είναι δυνατό εν έτει 2021 να συζητάμε ακόμα, για παράδειγμα, για το πώς θα πάψει η γυναίκα να θεωρείται κτήμα τού ανδρός ή για το αν οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα στο γάμο ή στην υιοθεσία με τους ετεροφυλόφιλους; Ως πότε θα καμουφλάρουμε το σκοταδισμό μας με παπαρολογίες περί πατρίδος, θρησκείας και οικογένειας που ανταποκρίνονται μόνο στο φαντασιακό μας και στην ανάγκη μας να θάβουμε τις δικές μας αδυναμίες;...

Νοσούμε οι ίδιοι, αλλά νομίζουμε πως η νόσος αφορά κάποιους άλλους, που είναι πιο κακοί και πιο τέρατα από εμάς. Η ενδοσκόπηση θεωρείται αδυναμία κι ο στιγματισμός μαγκιά, γι' αυτό και υπουργοί όπως η Ν. Κεραμέως έχουν το θράσος να προτείνουν τμήματα με αποκλειστικώς "άριους" μαθητές κι αν ο Κ. Μητσοτάκης δεν σχεδίαζε εκλογές δεν θα έκανε ούτε βήμα πίσω από τον υπολανθάνοντα ναζισμό της. Γι' αυτό και η μυθολογία των άριστων πιάνει στο μηρυκάζον στερεότυπα πόπολο. Η ελίτ μάς έχει πείσει πως είναι καλύτερή μας αλλά δεν χρειάζεται να μας παίρνει από κάτω αφού υπάρχουν και χειρότεροι από εμάς που βιάζουν τα παιδιά τους ή σκοτώνουν τις γυναίκες τους. Στα ίδια σκατά κολυμπάμε αλλά αυτοί που μας κυβερνούν μας έχουν πείσει πως τα δικά τους μυρίζουν λεβάντα...

 

Ο λαϊκισμός του αντιλαϊκισμού...

Είναι λογικό και δημοκρατικώς ωφέλιμο τα κόμματα εξουσίας να εγκολπώνονται και πιο ακραίες φωνές. Από το να πλημμυρίζουμε από μικρά ακροδεξιά κόμματα ή από αριστερίστικα υποστηρικτών τής 17Ν είναι προτιμότερο θιασώτες τέτοιων αντιλήψεων να στεγάζονται στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ αντιστοίχως. 

Ενώ, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν άγεται και φέρεται από τους απολογητές τού αντάρτικου πόλεων, ο Κ. Μητσοτάκης νομοθετεί και πολιτεύεται έχοντας την ακροδεξιά ατζέντα ως προτεραιότητά του. Κι αυτό φάνηκε και τις τελευταίες ημέρες με τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, την κατασυκοφάντηση του νόμου Παρασκευόπουλου, τη μη καταδίκη τού νέου ομοφοβικού νόμου Όρμπαν, ακόμα και με την παραπομπή στις ελληνικές καλένδες τής ψήφισης των πρωτοκόλλων συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία, που είναι τόσο "προδοτικά" ώστε δίνουν στην ελληνική πολεμική αεροπορία την επιτήρηση του εναέριου χώρου των βόρειων γειτόνων μας κι όχι στην τουρκική. Πάνω από όλα, όμως, ο πατριωτισμός τού φαίνεσθαι από τον πατριωτισμό τής ουσίας...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι ακροδεξιός, είναι καιροσκόπος. Πουλά πατριωτισμό, νόμο, τάξη και συντηρητισμό για να φύγει από τη δημόσια συζήτηση οποιαδήποτε αναφορά στο αντεργατικό σκουπίδι που ψηφίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα, στο πτωχευτικό με τον πλειστηριασμό και πρώτων κατοικιών και στην ιδιωτικοποίηση τής επικουρικής ασφάλισης, που μετατρέπεται και σε τζόγο από τον επόμενο μήνα. Οι οπαδοί τού πρωθυπουργού τού πιστώνουν μεταρρυθμιστικό οίστρο, επιτρέψτε μου όμως να τον χαρακτηρίσω νεοφιλελεύθερο παραλήρημα με ακροδεξιό αμπαλάρισμα. 

Ακόμα και τον όρο "γυναικοκτονία" τον αποδίδουν στο ΣΥΡΙΖΑ όταν έχει αναγνωριστεί κι από τον ΟΗΕ ως "femicide". Είναι τόσο φιλελεύθεροι όσο ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης, ο Μπογδάνος, ο Κυρανάκης κι άλλα μικρότερα αστέρια τής μισαλλοδοξίας...

Η Ελλάδα έχει υποφέρει πολύ από τους ελλαδέμπορους, που πολιτεύονται με χρονικό ορίζοντα το δικό τους πολιτικό βίο κι όχι το μέλλον τής χώρας. Ένας από αυτούς είναι κι ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος το απόδειξε ήδη από την εποχή που ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης πόσο απύθμενος είναι ο λαϊκισμός τού αντιλαϊκισμού του, αυτός ο υπολανθάνων ελιτισμός που θωπεύει χυδαία αντανακλαστικά τής μάζας για να διαιωνίζει την πολιτική του κυριαρχία. Σε αυτό το πλαίσιο ρίχνονται στην πυρά ακόμα και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα προκειμένου τα στερεότυπα να ορίζουν πολιτικές που θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικές... 

  

Η γκιλοτίνα κόβει περισσότερα εισιτήρια από την εκπαίδευση...

Ποιος διαφωνεί με την άποψη πως η εγκληματικότητα θα ήταν μικρότερη αν η αστυνομία ασχολείτο με το πραγματικό έγκλημα κι όχι με τη διάλυση καταλήψεων και συγκεντρώσεων ή τη φύλαξη του Μ. Φουρθιώτη και των πανεπιστημίων; Ή με το ότι οι αστυνομικοί πρέπει να εισάγονται στις σχολές τους μέσω πανελλήνιων εξετάσεων και να μην τους δίνονται στολές ύστερα από εκπαίδευση μερικών εβδομάδων, όπως συμβαίνει σήμερα με τους ειδικούς φρουρούς; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ποσοτικό- έλλειψη προσωπικού- είναι και ποιοτικό, αφού το έλλειμμα γενικής εκπαίδευσης σε πολλούς αστυνομικούς φανερώνεται κι από την ετοιμότητα που δείχνουν στην κατάχρηση εξουσίας...

Όπως και με τη δικαιοσύνη έτσι και με την αστυνομία είναι δείγμα παρακμής ενός κράτους δικαίου όταν αναζητούνται ευθύνες για τις αποτυχίες τους και σε πολιτικά πρόσωπα. Κανονικά οι δικαστές και οι αστυνομικοί θα έπρεπε να κινούνται με βάση την αυτονομία τής ειδίκευσής τους. 

Να ελέγχονται, βεβαίως, και να κρίνονται από ανεξάρτητες Αρχές κι από τη δικαιοσύνη σε περίπτωση καταγγελίας για υπέρβαση εξουσίας και κάθε λογής παράβαση του νόμου, όχι όμως κι από τον αρμόδιο υπουργό, ο οποίος θα έπρεπε να επιτελεί έναν πιο θεσμικό ρόλο. Η ντε φάκτο άμεση εμπλοκή, ωστόσο, της εκτελεστικής εξουσίας στα της δικαστικής και της αστυνομικής την καθιστούν συνυπεύθυνη στις αποτυχίες τους κι αυτό το μάρμαρο πληρώνει τώρα η κυβέρνηση και με το έγκλημα στα Γλυκά Νερά...

Ο στραγγαλισμός τής μητέρας μπροστά στο παιδί της δεν είναι, αλίμονο, μια καθημερινή πραγματικότητα. Γι' αυτό και σοκάρει. Με το να ξεκινάμε, όμως, μια συζήτηση περί αυστηροποίησης ποινών, ακόμα κι επαναφοράς τής θανατικής ποινής, λόγω μερικών ακραίων εγκλημάτων βάζουμε για μια ακόμα φορά το κάρο μπροστά από το άλογο...

Αναγνωρίζω ότι η ηλεκτρική καρέκλα ή η γκιλοτίνα κόβουν περισσότερα εισιτήρια. Μόνο που είναι λύσεις εντυπωσιασμού προσαρμοσμένες σε ένα κοινό που διψά για θέαμα, όπως φαίνεται κι από τις τηλεθεάσεις των διάφορων ριάλιτι σόου. Εκπαίδευση, καταπολέμηση της φτώχειας και των κοινωνικών αποκλεισμών κι ανισοτήτων απαιτούν πολλή δουλειά και πολιτικό θάρρος για να υλοποιηθούν. 

Πολλώ δε μάλλον σε μια χώρα που δεν μπορεί ακόμα να εκφέρει το όνομα Βόρεια Μακεδονία ή να αξιοποιήσει τη φαρμακευτική κάνναβη δίχως λαϊκισμό και πολιτικαντισμούς. Με αυτά τα μυαλά η εγκληματικότητα θα συνεχίσει να ανθίζει ακόμα κι αν χτίσουμε ένα αστυνομικό φυλάκιο έξω από κάθε σπίτι...