Το ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει αλλά πρέπει να θελήσει...

Η αναμενόμενη εκλογή Ανδρουλάκη στην ηγεσία τού ΚΙΝΑΛ θα κινήσει, έστω και για λίγο, τα τελματωμένα νερά τής ελληνικής πολιτικής σκηνής. Είναι νέος κι άφθαρτος, αλλά μέχρι στιγμής δεν ξέρουμε τι άλλο πρεσβεύει, ενώ η κολεγιά του με τον Ανδρ. Λοβέρδο δεν προμηνύει κάποιο αντί-ΝΔ προοδευτικό μέτωπο. Αν, μάλιστα, δεν κατορθώσει να παρουσιαστεί ως σοβαρός αμφισβητίας τού νέου δικομματισμού, το ΚΙΝΑΛ θα έχει την τύχη όλων των μικρών κομμάτων που συγκυβέρνησαν, θα εξαϋλωθεί δηλαδή ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα παραμείνει ένα ΚΚΕ του κέντρου μέχρι να πεθάνουν και οι τελευταίοι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ το 1981...

Η εκλογή Ανδρουλάκη θα κάνει καλό και στο ΣΥΡΙΖΑ, αφού θα ξυπνήσει, ή τουλάχιστον πρέπει να ξυπνήσει, πολλούς που πιστεύουν ότι θα κερδίσουν ξανά την εξουσία με τον αυτόματο πιλότο τού ώριμου φρούτου ή που βολεύονται με το ρόλο τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον οποίο θεωρούν δεδομένο. Το συνέδριο έχει ήδη καθυστερήσει πολύ και δεν είναι μόνο η πανδημία δικαιολογία, με συνέπεια η εσωστρέφεια που κινείται γύρω από μάχες μηχανισμών με προπέτασμα την κυβερνησιμότητα ή την ιδεολογική καθαρότητα να μην αφορά την κοινωνία, που εξακολουθεί να απέχει από την κομματική της οργάνωση στο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως κι αν έχει, για την εικόνα ύπνωσης που παρουσιάζει το κόμμα τη μεγαλύτερη ευθύνη έχει ο πρόεδρός του, ο οποίος ακόμα αδυνατεί να φτιάξει ομελέτα σπάζοντας αβγά...

Ο Ν. Ανδρουλάκης μπορεί να αποδειχθεί πως εν τέλει είχε ένα όραμα για την ελληνική κοινωνία, το οποίο επιμελώς έκρυβε από συστολή στα πρώτα 42 χρόνια τής ζωής του. Επειδή, όμως, μάλλον θα αποδειχθεί ένα πουκάμισο αδειανό ή "απλώς" ένα ακόμα χειραγωγούμενο μη φιλικών προς την κοινωνική πλειοψηφία συμφερόντων δύσκολα θα κερδίσει τη μόνιμη εμπιστοσύνη τού λαού. Συνεπώς οι προσδοκίες για προοδευτική στροφή μάλλον θα συνεχιστεί να εντοπίζονται στο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πολύ απλά δεν έχει το δικαίωμα να μην θέλει να αναλάβει τις βαριές ιστορικές ευθύνες που του αναλογούν ξανά...