Κάνουν καριέρα δεκαετίες με την "κατάρα του έθνους"...

Παρακολούθησα τις προάλλες το "Σμύρνη μου Αγαπημένη", ταινία που σε γενικές γραμμές είναι καλογυρισμένη και καλοπαιγμένη. Μόνο που σεναριακά πάσχει από το μεγάλο μειονέκτημα της φυλής, πάντα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι που μας ζηλεύουν και ποτέ εμείς. Στο ίδιο μοτίβο, και για τη μικρασιατική καταστροφή ευθύνονταν κυρίως οι σύμμαχοί μας, που δεν ήταν και τόσο σύμμαχοι, κι όχι, για παράδειγμα, η αποκοτιά να θελήσουμε να φτάσουμε έως την Άγκυρα...

Φυσικά, όπως διαπιστώσαμε και στην πρόσφατη μνημονιακή κρίση, οι ξένοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών για την κατάντια μας, κάθε άλλο μάλιστα. Μόνο που δεν μας έριξαν αυτοί στη λάσπη, μόνοι μας ριχτήκαμε και μας άρεσε κιόλας. Κι αν η Ρωμιοσύνη ένα χρόνο ζει ειρήνη και τριάντα στη φωτιά, που λέει και το τραγούδι, αυτό μάλλον οφείλεται σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία αυτοταπείνωσης που μας διεγείρει ως έθνος και μας βοηθά να πορευόμαστε ανά τους αιώνες. Θα μπορούσε κάποιος να το αποκαλέσει κι εθνικό μας μαζοχισμό...

Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και τώρα με την "ξενόφερτη" πανδημία που απειλεί το έθνος και την πίστη του; Μοιάζουμε με καράβι που δεν λέει να φύγει από το λιμάνι γιατί κάτι τέτοιο θα πήγαινε κόντρα στις παραδόσεις, στα ήθη και στα έθιμά του. Κι ας είναι ακριβώς προορισμένο για να πλέει στους ανοιχτούς ορίζοντες. Η κατάρα τού έθνους δεν είναι γενετήσια, είναι επίκτητη και τη συντηρούν όσοι διαιωνίζουν την εξουσία τους κρατώντας μας κολλημένους στο χθες...