Γιώργο, χάσαμε και ξαναχάσαμε και...

Ο Γ. Παπανδρέου ήταν διαχρονικά ένας άνθρωπος αγαθών προθέσεων, αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων, οι οποίες την εποχή που μας έβαλε στο μνημόνιο αποδείχθηκαν και καταστροφικές για τη χώρα. Με την επανεμφάνισή του, εξάλλου, ως διεκδικητή τής ηγεσίας τού ΚΙΝΑΛ απόδειξε για πολλοστή φορά ότι το πολιτικό του ένστικτο δεν έχει καμία σχέση με το αντίστοιχο του πατέρα του και του παππού του. Εκεί ακριβώς, άλλωστε, βρίσκεται και η αιτία τής κακοδαιμονίας του, στην οικογενειακή υποχρέωσή του να σταθεί αντάξιος σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων μπροστά στις οποίες μοιάζει, λόγω της αναπόφευκτης σύγκρισης, ακόμα πιο νάνος από όσο πραγματικά είναι...

Γιατί, όμως, πρέπει αυτή η χώρα να επιλέγει τους ηγέτες της μέσα από έναν κλειστό κατάλογο γόνων και παιδιών τού κομματικού σωλήνα; Μόνο στις πολιτικές οικογένειες και στα πολιτικά γραφεία βρίσκονται άνθρωποι με όραμα που μπορούν να μας οδηγήσουν μπροστά; Μάλλον όχι, αλλά επειδή ακριβώς ο νεποτισμός και η ευνοιοκρατία έχουν δηλητηριάσει το σύνολο του κοινωνικού μας βίου θεωρούμε λογικό αυτό να ισχύει και στα υψηλότερα πατώματα της πολιτικής εξουσίας...

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το τρίτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα, το οποίο μάλιστα κυβέρνησε τη χώρα επί δεκαετίες, δεν μπορούσε να βρει κάποιον καλύτερο από τον "κύριο Τίποτα" Ανδρουλάκη ή τον ΓΑΠ για ηγέτη του. Ακόμα, όμως, κι αν έβρισκε πώς θα κατόρθωνε να υπερβεί τις συμπληγάδες των κομματικών μηχανισμών και των οικογενειακών μύθων; Ο αγώνας του θα ήταν άνισος και μάλλον χαμένος από χέρι. Γι' αυτό και η πολιτική δεν συγκινεί, γι' αυτό κι από εκλογές σε εκλογές όλο και λιγότεροι προσέρχονται στις κάλπες, γι' αυτό εν τέλει η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία με την εκλογή Ανδρουλάκη πρόσθεσε ένα ακόμα καρφί στο φέρετρό της...