Μια πολύ κοινοβουλευτική μπανανία...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έγινε πρωθυπουργός χάρη σε τανκ, στον εξωτερικό παράγοντα ή ακόμα και στα εγχώρια συμφέροντα. Ούτε εξακολουθεί να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης τής σχετικής πλειοψηφίας αποκλειστικώς γιατί το κατεστημένο τον στηρίζει και τον συντηρεί. Είχε ένα προεκλογικό αφήγημα που έπεισε κι έχει μια αντιπολίτευση που ακόμα δεν ξέρει τι θέλει και πού πηγαίνει...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι δικτάτορας, μόνο που έχει επιβάλει- για την ακρίβεια, οι χορηγοί του- ένα καθεστώς που θυμίζει περισσότερο λατινοαμερικανική μπανανία παρά ευρωπαϊκή δημοκρατία. Ή, τέλος πάντων, όχι δημοκρατία που να απέχει πολύ από του Όρμπαν στην Ουγγαρία ή του Κατσίνσκι στην Πολωνία. Το δημόσιο μπούλινγκ στον Χριστόφορο Ζαραλίκο είναι μόνο αυτό που βλέπει και η πεθερά. Πίσω από την κουρτίνα, με βάση μάλιστα και στοιχεία διεθνών οργανισμών, η Ελλάδα υπονομεύει όσο ελάχιστες άλλες την ελευθερία τής έκφρασης, αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αν λάβουμε υπόψη και τι συμβαίνει με τα push backs στο Αιγαίο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους αιτούντες άσυλο...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία έτσι κι αλλιώς ομοιάζει περισσότερο σε ολιγαρχία παρά σε δημοκρατία. Σκεφτείτε, συνεπώς, όταν δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε τα θεσμικά αντίβαρα της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας- δικαιοσύνη, ανεξάρτητες Αρχές, ΜΜΕ- πόση δημοκρατία απολαμβάνουμε... 

Πού ακούστηκε, άλλωστε, δημοσιογράφος να επιτίθεται σε κωμικό για να προστατεύσει μεγαλοεπιχειρηματία αντί να βρίσκεται στο ίδιο πλευρό με τον σατιρικό ηθοποιό απέναντι στην όποια εξουσία; Ακούστηκε, άλλωστε, πολύ ηχηρά η σιωπή των περισσότερων ΜΜΕ και κομμάτων, αφήστε που ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ξέπλυνε τη ντροπή. Η Κολομβία τού Εσκομπάρ μιλά πλέον ελληνικά...