Γιατί θα πρέπει να μας ζηλεύει και η Δύση...

Μέσα στις πολλές παθογένειές της η ελληνική δημοκρατία μπορεί και να υπερηφανεύεται για ορισμένες πτυχές της, συγκρινόμενη ακόμα και με υπερδυνάμεις. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τις ΗΠΑ, πρωθυπουργός δεν μπορεί να αναδειχθεί κάποιος που έχει λάβει λιγότερες ψήφους από τον αντίπαλό του...

Σε σύγκριση, εξάλλου, με τη Ρωσία και την Τουρκία, οι Έλληνες δεν νιώθουμε την ανάγκη τους δικούς μας "πατερούληδες" του έθνους να τους κρατάμε στην εξουσία επί μία εικοσαετία. Τους αλλάζουμε πολύ πιο γρήγορα, αφού οι απαιτήσεις μας από αυτούς είναι πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες των Ρώσων για τον Βλ. Πούτιν ή των Τούρκων για τον Τ. Ερντογάν...

Προφανώς ο λαϊκισμός, ο εθνικισμός, ο συντεχνιασμός κι ατομικισμός εξακολουθούν να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ψήφο μας. Ούτε, επίσης, θα διακηρύξω πως το μορφωτικό μας επίπεδο είναι τόσο ανεβασμένο ώστε να αποφεύγουμε τους δημοκόπους και κάθε λογής πολιτικούς αγύρτες. Από την άλλη, όμως, κανένας λαός δεν είναι τέλειος ώστε να χρειάζεται να αισθανόμαστε κατώτεροι λαών όπως της Γαλλίας, για παράδειγμα, ή της Ιταλίας, που θεωρούνται πιο προηγμένοι από εμάς και στους οποίους ωστόσο ο εθνοφασισμός θριαμβεύει...

Η Ελλάδα έζησε τη σοβαρότερη οικονομική κρίση ευρωπαϊκής χώρας μετά από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Προφανώς και δεν μας περιποιεί τιμή που οι χιμπατζήδες με τα μαύρα ήταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη.

Ωστόσο στην Ουγγαρία, για παράδειγμα, στην Ιταλία, στην Πολωνία και στην Αυστρία κυβερνούν λίγο πιο μετριοπαθείς εκδοχές τους, μολονότι αυτές οι χώρες δεν βίωσαν την ίδια κρίση ούτε είχαν να αντιμετωπίσουν τις ίδιες προσφυγικές- μεταναστευτικές ροές. Ταυτοχρόνως, μια πολύ πιο ισχυρή χώρα από τη δική μας όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία δεν μπορεί ακόμα ύστερα από τρία χρόνια να αποφασίσει αν και πότε θα αποχωρήσει από την ΕΕ. Συνεπώς, έχουμε πολύ λιγότερα για τα οποία θα πρέπει να ζηλεύουμε την "προηγμένη" Ευρώπη και γενικότερα τη Δύση από όσα μας υπαγορεύει ο ευρωλιγουρισμός μας...