Αυτοκτονία τής μεσαίας τάξης να ψηφίσει νεοφιλελευθερισμό...

Για να μην είμαι μονίμως γκρινιάρης, οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον τα δύο κόμματα εξουσίας αντιπαρατίθενται προγραμματικά, έστω κι αν η ΝΔ ντρέπεται λίγο να μας παρουσιάσει το νεοφιλελευθερισμό της σε όλες του τις διαστάσεις. Όπως κι αν έχει, όμως, γνωρίζουμε ήδη αρκετές από τις πολιτικές Μητσοτάκη, πέρα από όσα εφάρμοσε ο ίδιος ως υπουργός Διοικητικής Ανασυγκρότησης, όταν απέλυε καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες και διόριζε τους κολλητούς του ως προϊστάμενους. Είναι εναντίον των συλλογικών συμβάσεων, του οκτάωρου, της πενθήμερης εργασίας, της δημόσιας σύνταξης και των κοινωνικών επιδομάτων, αντιλαμβάνεται τις φοροελαφρύνσεις σχεδόν αποκλειστικώς προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και δεν θέλει καθόλου Δημόσιο, εκτός αν πρόκειται να προσλάβει μπάτσους, που είναι πολύ πιο απαραίτητοι στο δικό του τρόπο σκέψης από τους καθηγητές ή τους γιατρούς...

Ο Κ. Μητσοτάκης πλασάρει τις ιδέες του ως κάτι το καινούριο όταν εφαρμόζονται στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη από τα μέσα τής δεκαετίας τού '70 κι έχουν οδηγήσει στην αύξηση της φτώχειας και γενικότερα των κοινωνικών ανισοτήτων, που με τη σειρά τους οδήγησαν και στην αναγέννηση της ακροδεξιάς. Η Ολ. Κεφαλογιάννη λοιδορεί το κοινωνικό κράτος ως κατάλληλο μόνο για τη Λατινική Αμερική, λησμονώντας το σκανδιναβικό μοντέλο και το ότι ο πρόεδρός της αντιγράφει το πρόγραμμα του προέδρου τής Αργεντινής, Μ. Μάκρι, με τις καταστροφικές του συνέπειες για τους πολλούς. Η αλαζονεία από τη μεγάλη διαφορά στις ευρωεκλογές ανοίγει στόματα κι ο λαός μαθαίνει τι τον περιμένει στην περίπτωση που το ίδιο αποτέλεσμα επαναληφθεί στις βουλευτικές εκλογές...

Το Σεπτέμβριο του 2015 γνωρίζαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπόγραψε το τρίτο μνημόνιο, αφού πρώτα προχώρησε στη δική του δημιουργική ανάγνωση του δημοψηφίσματος του Ιουλίου της ίδιας χρονιάς. Τον Ιούλιο του 2019 γνωρίζουμε ότι η ΝΔ θέλει να κυβερνήσει με ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα το οποίο ευνοεί τις ελίτ κι όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να περιμένουμε από τα ψίχουλα που θα μας πετούν για να ζήσουμε. Αν θέλουμε να είμαστε πολίτες, οφείλουμε να αναλαμβάνουμε και την ευθύνη των αποφάσεών μας κι όχι απλώς να στοιχιζόμαστε πίσω από τους "κοψοχέρηδες", ώστε να πετροβολούμε με τη συνείδησή μας δήθεν καθαρή από το αυτοκτονικό αίμα στα χέρια μας...