Ως γενική κι αφηρημένη έννοια η στήριξη της επιχειρηματικότητας ακούγεται ως πολύ καλή ιδέα. Ποιος δεν θέλει να αναπτυχθούν υγιείς επιχειρήσεις με πολλές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, προκαλώντας αύξηση της ζήτησης κι ένα θετικό αναπτυξιακό μπουμ; Σε αυτούς που θέλουν να κινηθούν πάνω σε αυτό το πρότυπο το κράτος οφείλει να σταθεί αρωγός, συνδράμοντάς τους και με χαμηλή φορολογία. Αλίμονο, όμως, αν το ίδιο κράτος κλείνει τα μάτια, όπως θέλει ο Κ. Μητσοτάκης, στους κατ' επάγγελμα φοροφυγάδες, οι οποίοι ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες θεωρούν αμαρτία να κόβουν έστω και μία απόδειξη για τις υπερκοστολογημένες υπηρεσίες τους...
Η ανάπτυξη με οφέλη για τους πολλούς δεν θα έρθει ούτε με τις πειρατικές φαραωνικές επενδύσεις, των οποίων τα κέρδη θα διανέμονται στο εξωτερικό και σε φορολογικούς παραδείσους, ούτε με τη μείωση φόρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις, που αφήνει πίσω της σοβαρές τρύπες στον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν θα έρθει, όμως, ούτε και με το χαρακτηρισμό ως επιχειρηματικότητα, με την ανάλογη πριμοδότησή της, του οικογενειακού μικρομάγαζου που θέλει φοροαπαλλαγές για να προσλαμβάνει το πολύ έναν υπάλληλο, να φοροδιαφεύγει ταυτοχρόνως και να εργάζεται τους μισούς μήνες για να να ζει σαν βασιλιάς τους υπόλοιπους. Αυτό το μοντέλο τής ηθικής νομιμοποίησης της γενικευμένης διαφθοράς συνέβαλε στην πρόσφατη χρεοκοπία μας, γι' αυτό και είναι αδιανόητο να το επαναλάβουμε τόσο σύντομα θεωρώντας το ανεκτή πρακτική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου