Για την μητέρα μου...

Συνορεύει ο ουρανός με τη γη κάθε φορά που ένα πουλί προσγειώνεται στο χώμα,

ακουμπά τα πόδια του στη στεριά και πριν πετάξει ξανά για την πατρίδα του υπόσχεση της δίνει να ξαναρθεί.

Παντρεύεται από έρωτα ο ήλιος το φεγγάρι κάθε δειλινό,

δέσμευση αιώνια πως ό,τι φεύγει θα επιστρέψει.

Βρίσκει ξανά το χρώμα της την άνοιξη η βουκαμβίλια,

αδάμαστη εν τέλει απ' τα χαστούκια τού χειμώνα.

Καυτή η αγκαλιά τής θάλασσας το καλοκαίρι,

φουσκώνει κάθε τόσο από περηφάνια που νίκησε την ανεμοθύελλα.

Δερβίσης ο καιρός, μα δεν ζαλίζεται απ' τις πολλές στροφές του,

ισορροπία βρίσκει στις σταθερές τής καρδιάς του.

Αχόρταγη η αμνησία να κατακτήσει νέα εδάφη,

μ' έχθρα απαντά στην αντίσταση της ψυχής.

Περνάνε τα χρόνια, αδύναμο το σώμα να ορθώσει ανάστημα στην αδικία τους,

συστέλλονται οι ζωές, θεριεύουν οι αναμνήσεις, σωπαίνουν οι ελπίδες.

Τα έτη σού στέρησαν το μέλλον, ο πόνος σου πλήγιασε το παρελθόν, το παρόν βαδίζει ξεκρέμαστο.

Νεκρός είναι, όμως, μόνο ο λησμονημένος, ακοίμητος μόνο ο δειλός κι ασυγχώρητος όποιος δεν νιώθει στο δέρμα του το άυλο χάδι τής αγάπης.

Υπάρχουν γίγαντες που η Ιστορία τούς λησμόνησε, υπάρχουν νάνοι που ο μύθος τούς ευνόησε.

Υπάρχεις κι Εσύ, που μετρήθηκες με τη λησμονιά κι εκείνη χαμήλωσε το μπόι της,

που πάλεψες τη μνήμη κι έμεινες αξέχαστη, που έδωσες στη φυγή τη δέσμευση του γυρισμού.

Και γυρνάς κάθε στιγμή που το όνειρο τρυπώνει στη χώρα των ζωντανών,

που αυτοί που έμειναν πίσω αφήνουν την πόρτα ορθάνοιχτη, για να πλαγιάζεις δίπλα τους όποτε το επιθυμείς,

να δίνεις λίγο από το φως σου στο δωμάτιο που χωρίς εσένα θα έμενε αναπόφευκτα σκοτεινό...